به عنوان نکتۀ آخر امشب باید دوباره خاطرنشان کرد که کم‌تر چیزی اندازۀ یک مدافع اسلام‌گرای انقلاب ۵۷ که مخالف خیزش‌های اسلامی (!) در کشورهای گوناگون است خنده‌دار می‌نماید. در واقع هرگونه نفی این‌ها نفی همان ته‌ماندۀ بنیان‌های فکری اسلام‌گرایی داخلی خودمان است. از رد امکان جهاد علیه حاکم طاغوتی گرفته تا برپایی حکومتی بر مبنای قوانین اسلامی و... که باعث پررنگ‌تر شدن تزهای مبتنی بر ولایت و عرفان ولایی در برابر تزهای جهادی اخباری قدیمی‌تر بین شیفتگان می‌شود -شاید نوعی تشیع صفوی-.
ترکیب زمین سفت سیاست و تقلیدِ صرف در اندیشه -آن هم تقلید از جاهلان- حاصل‌اش صدها تناقض حل‌نشدنی‌ست.