فقط با سایهی خودم خوب میتوانم حرف بزنم،
اوست که مرا وادار به حرف زدن میکند،
فقط او میتواند مرا بشناسد،
او حتما میفهمد..
می خواهم عصاره، نه شراب تلخ زندگی خودم را چکه چکه در گلوی خشک سایهام چکانیده به او بگویم:
«این زندگی من است!»
-بوف کور، صادق هدایت