کدامین درد جاری شد که چشم از خواب می ترسد
و حتی از شب تاریک و بی مهتاب می ترسد

و در یک برکه ی تنها که دور افتاده از دریا
دلم چون قوی غمگین از شب مرداب می ترسد

چگونه در شب یلدا ، مدارا با جنون باید
که تارم از صدای زوزه ی مضراب می ترسد

چرا بر روی شعر من ، غبار درد پاشیدند
که حتی دفترم از شعرهای ناب می ترسد

حذر کردم هزاران بار از افسون چشمانت
که انگاری دلم از غمزه ی جذاب می ترسد

چنان در شیوه ی چشمت فریب و مکر پیدا بود
که دل از هر طلسم و رمل و اسطرلاب می ترسد

شبیه چشم‌های سرخِ بعد از اشک می مانم
که حتی از صدای ناله ی محراب می ترسد

چه آمد بر سر عشق و وفا و دل‌سپردن که
مشیری مثل من از کوچه ی مهتاب می‌ترسد

#مژگان_تولایی


@shamedanighermez💞💞
شــمــعــدانــے قــرمــز