باورم نمی‌شود و در شوک هستم و تنها اشک می‌ریزم. «داور» (ابراهیم نبوی) به زندگی‌اش خاتمه داد.

اگرچه با او تفاوت‌نظرهای سیاسی بسیاری داشتم، اما چه کسی می‌تواند بزرگی او در نثر سیاسی این دهه‌ها و دلبستگی‌اش به هنر و ایران را انکار کند؟

همیشه که زنگ می‌زد، می‌گفت تنها آرزویش این است که به ایران برگردد. می‌گفت اینجا درِ خانه را به روی دنیا بسته و ایران را برای خودش در تبعید ساخته است.

دوستش داشتم و برای من جز خوبی و مهربانی نکرده بود، از جوانی و خامی‌هایم تا امروز، همیشه پشتیبان شعرها و داستان‌هایم بود و هرگز نگذاشت تفاوت نظریات سیاسی‌مان ما را از هم دور کند. هرچند من همیشه او را استاد خطاب می‌کردم و شرمم می‌آید که از «ما» حرف بزنم.

می‌دانم که رنج فراوان تبعید در سلول‌هایش بود، می‌دانم که غمگین و افسرده بود، می‌دانم که تنها و ناامید بود؛ اما حق نداشت این کار را با ما و ادبیات معاصر بکند. حق نداشت...
در یکی، دو سال اخیر چند نفر از عزیزترین‌هایم را از دست داده بودم و الان فقط دارم گریه می‌کنم و گریه می‌کنم...

این حکومت و جلادان و حامیانش را اگر هم روزی برای آنچه با زندگی‌ام کردند ببخشم، برای مرگ داورها، کیانوش‌ها و... نخواهم بخشید. هیچ روز خوبی وجود نخواهد داشت. مگر می‌شود روز خوبی باشد که عزیزانت دیگر در آن نباشند؟! 😭😭😭🖤🖤🖤

مهدی موسوی
@seyedmehdimoosavi2