سید مهدی موسوی

به باغ‌ِوحش که رفتیم، خرس‌ِقطبی‌ها
به یخ
به برف
به بی‌کرانه‌ی شش ماه شب
به بی‌کرانه‌ی شش ماه روز
به خاطراتِ هنوز
به ماهیانی کم‌حرف
به تکه‌پارگیِ وحشیانه با دندان
به میله‌های کشیده‌شده در این تبعید
در این زندان
به این غروب غم‌انگیز فکر می‌کردند
و خواب می‌دیدند
رهای از هر چیز
تصورِ خون‌آلودِ بغض و شادی را
دوباره نعره‌کشیدن میان قصر یخی
صدای آزادی را
و خواب می‌دیدند...

به باغِ‌وحش که رفتیم، چند تا خرگوش
تلاش می‌کردند
زمین سیمانی را
به دست کوچک خود حفر کرده، در بروند
به امنِ جنگلِ دوری و گوشه‌ی دنجی
به خواب طولانی
به یک هویج نارنجی
به جست‌وخیزکنان روی شاخه‌های کلفت
به سکس‌کردنِ دیوانه‌وار با یک جفت
کنار سرو بلند
بدون آنکه کسی پشت میله زل بزند
به چشم‌های غم‌انگیزشان که می‌ترسند
به قلب کوچک خرگوش‌ها
که توی سینه‌ی لرزانشان نمی‌گنجد
و خواب می‌بینند
رهای از همه‌چیز
رهای از همه‌کس
دوباره تجربه‌ی چند لحظه شادی را
دوباره شوق دویدن بدون مرز و قفس
صدای آزادی را
و خواب می‌بینند...

به باغِ‌وحش که رفتیم، شیرهایی پیر
بدون غرّش
بدون آنکه به چنگال‌های وحشی خود
به سمت جمع تماشاچیان هجوم برند
بدون لذت لمس شکار با دندان
در آفتاب نشسته، نگاه می‌کردند
به میله‌های قفس‌
که وصل بود به برق
به جیره‌های غذایی که دست زندانبان
به لانه‌شان می‌ریخت
همیشه با لبخند!
مهم نبود
نه رؤیای برکه و جنگل
نه پادشاهیِ جاوید، پای کوه بلند
نه شوقِ بازی با چند توله‌ی تنبل
نه خنده از شادی
نه حس آزادی
و خواب می‌دیدند
تفنگ را
که از نزدیک
نشانه رفته به قلبی که ناامید شده!
که در صدای شلیک
رهایی محض است
و خواب می‌دیدند...

به باغ‌ِوحش که رفتیم
میان یک قفس از خواب پا شدیم انگار
و زل زدیم
به چشم‌های تماشاچیان که با لذت
به گریه‌های من و تو نگاه می‌کردند
و زل زدیم به خانه که مثل خانه نبود
و زل زدیم به یکدیگر
به لختی تن‌هامان
که می‌لرزید
در آن شکنجه‌ی بی‌آخر...
تو را بغل کردم مثل شب که جنگل را
و توی گوش تو خواندم:
چه فرق می‌کند اصلا
کدام سمت قفس ایستاده باشی؟!
کدام زندانی، مثل ما دو تا شاد است
کسی که آن‌ور میله‌ست
چقدر آزاد است؟!
تمام روز تماشاچیانِ بی‌وقفه
از آن‌ور میله
به خنده‌های من و تو نگاه می‌کردند
به یک آغوش
به خانه‌ای که پر از شادی‌ست
به یک ترانه‌ی خاموش
به یک قفس که پر از اعتماد و آزادی‌ست
و ما نخوابیدیم
و ما نخوابیدیم...

#شعر از مهدی موسوی

لینک دسترسی در وب‌سایت سایه‌ها:
http://sayeha.org/ap4409
▫️▫️▫️▫️▫️▫️▫️▫️▫️▫️
☑️ خانه ادبیات معاصر
@saaayehaaa

…من و شیدا اگرچه در نتیجه‌ی کار، یعنی بچه‌دار نشدن آدم‌ها، با هم کاملا موافقیم، اما دلایل متفاوتی داریم. من یک بچه را که از دور می‌بینم دلم غنج می‌رود و اگر مخالف بچه‌دار شدنم برای نجات زمین و جامعه است. اما شیدا فرق می‌کند. او از بچه‌ها متنفر است و در این تنفرش برای هیچ موجود زیر چهارده سالی استثنا قائل نیست! با همان استدلال، از پدر و مادر‌ها هم متنفر است که چنین موجوداتی را ایجاد و نگهداری می‌کنند!

• هزار و چند شب/ سید مهدی موسوی
@Mohdeh_Official

پنج‌شنبه‌ها ساعت ۱۹:۳۰ به‌وقت تهران
تنها برنامه‌ی زنده‌ی ادبی به زبان فارسی: بامداد
از شبکه‌ی «کانال وان»

هر هفته در هنگام پخش برنامه
با واتساپ شبکه تماس بگیرید و شعر بخوانید:
+4740572356
یا در طول هفته
دکلمه‌هایتان از اشعارتان را
به‌صورت ویس یا فایل صوتی به همین واتساپ بفرستید

اگر به ماهواره و «کانال وان» دسترسی ندارید
می‌توانید برنامه را زنده از اینجا ببینید:
https://salintv.com/video/channel-one-shahram-homayoun/

مثل نگاهت لحظه‌ی آخر، دلم تنگه
مثل یه نامه لای یه دفتر، دلم تنگه
مثل یتیمی واسه‌ی مادر، دلم تنگه
تاوان این اشکا رو کی می‌ده؟ کجا می‌ده؟

انگار دلتنگیت رفته توو رگ و خونم
می‌خوام بخندم مثل آدم‌ها... نمی‌تونم!
من بسّمه! هر چی بشه، ساکت نمی‌مونم
این دل اگر که بشکنه، حتما صدا می‌ده

از یاد بردم خاطراتی که ندارم رو
روزای خوبم رو، قشنگی بهارم رو
بوی خوش موهات، تنها یادگارم رو!
آدم توو غربت ذرّه ذرّه ذرّه می‌پوسه

ای آخر بن‌بست‌ها راه نجات من!
ای با جهان زشت، تنها ارتباط من!
از عشق، از تو، از تمام خاطرات من
چیزی نمونده غیر طعم آخرین بوسه

گیجم شبیه تیر خوردن موقع پرواز
بغض لبای دوخته توو حسرت آواز
غمگینم و دلتنگ، مثل آخرین سرباز
می‌باره بارون مثل هر شب اون‌ورِ شیشه

لب‌های تو می‌خنده با اینکه دلت خونه
دنیا کوچیکه واسه‌ی عشق دو دیوونه
می‌دونم و می‌دونی این‌جوری نمی‌مونه
من مطمئنم که یه روز دنیا عوض می‌شه

مهدی موسوی
@seyedmehdimoosavi2

…ببین اتفاقا باید به دریا تن داد. اگه بخوای باهاش بجنگی، غرقت می‌کنه. فقط باید منتظر موج خودت بمونی. اون موجی که پرتت می‌کنه روی ساحل و نجاتت می‌ده. باید خودتو رها کنی و منتظر باشی. بعد می‌بینی یه روز یه موج میاد که می‌دونی خودشه، و اون روز از دل دریا میای بیرون و پا روی زمین می‌ذاری. بعد دلت واسه دریا تنگ می‌شه اما جای پاهاتو که روی ساحل می‌بینی، دیگه دلت نمی‌خواد برگردی. تن برهنه‌ت رو می‌سپاری به شن‌های داغ ساحل و از جهان لذت می‌بری...

• هزار و چند شب/ سید مهدی موسوی
@Mohdeh_Official

پنج‌شنبه‌ها ساعت ۱۹:۳۰ به‌وقت تهران
تنها برنامه‌ی زنده‌ی ادبی به زبان فارسی: بامداد
از شبکه‌ی «کانال وان»

هر هفته در هنگام پخش برنامه
با واتساپ شبکه تماس بگیرید و شعر بخوانید:
+4740572356
یا در طول هفته
دکلمه‌هایتان از اشعارتان را
به‌صورت ویس یا فایل صوتی به همین واتساپ بفرستید

اگر به ماهواره و «کانال وان» دسترسی ندارید
می‌توانید برنامه را زنده از اینجا ببینید:
https://salintv.com/video/channel-one-shahram-homayoun/