🔴تعریف جدید چاقی و کنارگذاشتن BMI !
مدل جدید در تعریف و مدیریت چاقی با دسته‌بندی چاقی بالینی و پیش‌بالینی (تصاویر را ورق بزنید)
در مقاله‌ای که در مجله The Lancet Diabetes & Endocrinology منتشر شده
(فایل پی دی اف)، گروهی متشکل از ۵۸ متخصص از رشته‌های پزشکی مختلف و از کشورهای گوناگون، ابتدا محدودیت‌های شاخص توده بدنی (BMI) در تشخیص چاقی را عنوان کرده و سپس معیارهای جدیدی برای تشخیص آن پیشنهاد دادند.
در این مقاله، روش‌هایی برای اندازه‌گیری چربی اضافی و همچنین مفاهیم چاقی بالینی و چاقی پیش‌بالینی ارائه شده و رویکردهای کلی برای پیشگیری و درمان آن توضیح داده شده است.
توصیه ها در این مقاله توسط توسط ۷۶ سازمان در سراسر جهان، از جمله انجمن های علمی و گروه های حمایت از بیمار، تایید شده است.
✅ مشکلات روش‌های فعلی اندازه‌گیری چاقی:
شاخص BMI می‌تواند Adiposity را کمتر یا بیشتر از حد واقعی نشان دهد. این شاخص اطلاعات کافی درباره سلامت در سطح فرد ارائه نمی‌کند.
شاخص BMI روش سنجش چربی اضافه و توزیع آن نیست.
این شاخص بین چربی و توده عضلانی تفاوت قائل نمیشود و تفاوت‌های توزیع چربی در بدن را در نظر نمی‌گیرد.
این شاخص ممکن است قادر نباشد تا چربی اضافی را در سالمندان، افرادی که توده عضلانی یا استخوانی خود را از دست داده‌اند و یا در برخی نژادها (مانند جمعیت‌های آسیایی) در نظر بگیرد و در نتیجه چاقی به این شکل تشخیص داده نمی شود.
از سوی دیگر افراد با توده عضلانی بیشتر (مانند ورزشکاران) ممکن است BMI بالا داشته باشند، ولی چربی اضافی نداشته باشند (تشخیص نادرست چاقی)
✅ تعریف چاقی:
۱- چاقی (Obesity): وضعیتی با چربی اضافی در بدن که ممکن است توزیع یا عملکرد آن غیرعادی باشد.
۲- چاقی بالینی (Clinical Obesity): بیماری مزمن و سیستمیک که عملکرد بافت‌ها و اندام‌ها و یا فرد را به دلیل چربی اضافی تحت تأثیر قرار می‌دهد. این حالت می‌تواند منجر به آسیب‌ها، عوارض و بیماری های شدید و تهدیدکننده زندگی مانند سکته قلبی و مغزی یا نارسایی کلیه شود.
۳- چاقی پیش‌بالینی (Preclinical Obesity): وضعیتی با چربی اضافی که عملکرد سایر اندام‌ها و بافت‌ها حفظ شده است، اما خطر ابتلا به چاقی بالینی و بیماری‌های غیرواگیر (دیابت نوع ۲، بیماری قلبی-عروقی، برخی سرطان‌ها و اختلالات روانی) را افزایش می‌دهد. لزوماً به معنای حالت پیش‌از بیماری، اضافه‌وزن یا مرحله قبل از چاقی نیست.
اگرچه خطر مرگ و میر و بیماری‌های مرتبط با چاقی می‌تواند به صورت پیوسته با افزایش توده چربی افزایش یابد، اما باید بین چاقی پیش بالینی و بالینی (یعنی سلامت در مقابل بیماری) برای اهداف بالینی و مرتبط با سیاست‌گذاری تفاوت قائل شویم.
✅ معیارهای تشخیص چاقی
۱- اندازه‌گیری چربی اضافی:
شاخص BMI فقط در سطح جمعیت (نه در سطح فردی) و برای مطالعات اپیدمیولوژیک یا اهداف غربالگری قابل استفاده است.
چربی اضافی (Excess adiposity) باید با اندازه‌گیری مستقیم چربی بدن (body fat) (در صورت امکان) یا حداقل یک معیار آنتروپومتریک (مانند دور کمر، نسبت دور کمر به باسن، یا نسبت دور کمر به قد)، علاوه بر BMI و متناسب با سن و جنس و ... تأیید شود.
در BMI بالای ۴۰، چربی اضافی (excess adiposity) را می توان در نظر گرفت و نیازی به تأیید بیشتر نیست.
فرد با وضعیت چربی اضافی تایید شده باید برای چاقی بالینی (clinical obesity) مورد بررسی قرار بگیرد.
۲- تشخیص چاقی بالینی (حداقل یکی از دو معیار زیر):
- وجود شواهدی از کاهش عملکرد اندام‌ها یا بافت‌ها به دلیل چاقی (مانند نشانه‌ها، علائم، یا آزمایشاتی که این کاهش عملکرد را نشان دهد). معیارهای بالینی در جدول ۲ مقاله مفصل آورده شده.
- وجود محدودیت‌های قابل‌توجه در فعالیت‌های روزمره که نشان از اثر خاص چاقی بر تحرک و فعالیت‌های اساسی دیگر (مانند حمام کردن، لباس پوشیدن، غذاخوردن و ....) دارد.
✅ توصیه‌ها برای مدیریت و درمان
برای افراد با چاقی پیش‌بالینی:
- مشاوره‌های بهداشتی و پایش وضعیت سلامت در طول زمان
- مداخلات مناسب برای کاهش خطر پیشرفت به چاقی بالینی و بیماری‌های مرتبط.
برای افراد با چاقی بالینی:
- درمان‌های مبتنی بر شواهد برای بهبود یا کاهش علائم بیماری و پیشگیری از آسیب شدید به اندام‌ها.
✅ سیاست‌گذاری و آموزش
- سیاست‌گذاران سلامت و مقامات بهداشتی باید دسترسی عادلانه و مناسب به درمان‌های مبتنی بر شواهد را برای افراد با چاقی بالینی فراهم کنند. همان طور که برای افراد با بیماری مزمن و بالقوه تهدید کننده حیات مناسب است.
- اقدامات پیشگیرانه باید بر اساس شواهد علمی فعلی باشند، نه بر اساس فرضیات نادرست که فرد را برای چاقی مقصر می‌دانند. رفع تبعیض و انگ مرتبط با وزن بالا برای بهبود اثربخشی برنامه‌های پیشگیری و درمان لازم است و متخصصان باید در این زمینه آموزش ببینید.
@Scientometric
