امتحان ِ غیرعادی
آن ِ معلمی(۲)
- «میدونی مهدی، سه چهار روزه دارم به این فکر می‌کنم چطور امتحان بگیرم این درس رو. آخرش رسیدم به یک بازی. اگه توی این بازی ِ جمعی موفق بشن، یعنی محتوای این درس رو گرفتن».
کمتر آموزگاری را دیده‌ام که مانند او، نوع «امتحان» و آزمون برایش مهم باشد. هر سال، امتحانش فرق می‌کند. برای هر درسی، آزمون متفاوتی دارد. آزمون هیچ‌وقت شبیه امتحانات معمولی و آشنای نظام آموزشی دانشگاهی نیست.
در همین نظام آموزشی که مدرس، زحمت طراحی پرسش‌هایی جدید برای آزمون را به خود نمی‌دهد و هر سال همان سؤالات قبلی را طرح می‌کند، در نظام آموزشی دانشگاهی که برخی مدرسین‌اش حتی حوصله‌ی طراحی سؤالات تشریحی را ندارند و عاشق سؤالات چهارگزینه‌ای هستند. در دورانی که حتی تصحیح برگه‌های دانشجویان را به خودشان می‌سپارند، او همیشه به آزمون‌هایی جدید فکر می‌کند. به آزمون‌هایی ساختارشکن. به آزمون‌هایی چالشی.
برای او، امتحان فقط یک پایان نیست. آغاز تولد فراوان سؤال است. چالشی جدید برای یادگرفتن. برای احساس ِ به کارآمدن آنچه در طول کلاس‌ها، مرور کرده‌اند. جلسه امتحان برای او، فرصتی برای یادگیری است.
از یک ماه مانده به امتحانات، ذهنش درگیر طرحی نو درانداختن برای آزمون است. حتی برای درس‌هایی که در نگاه اول، هیچ چاره‌ای برای خلاق شدن آزمون‌شان وجود ندارد: ریاضیات پایه. آمار. گاهی بازی جمعی، گاهی تحلیل خبر، گاهی طراحی یک نمایشنامه با زبان ریاضی. گاهی مناظره. گاهی نقد یک سیاست. ... او نه فقط کلاس و دانشجو، که خودش را هم در طراحی هر آزمون جدید به چالش می‌کشد. چالشی جدید برای رشد خودش. برای بالا بردن خلاقیت‌هایش.
معلمی او و خلاقیتش در طراحی امتحانات درس‌ها را که می‌بینم، یاد تجربه برزیل پسا دیکتاتوری نظامیان می‌افتم. جایی که فریره و برخی از کشیشان الهیات رهایی‌بخش، برای نوسازی نظام آموزشی برزیل و ساختن جامعه‌ای جدید و رشدیافته، به سراغ بازسازی نظام کنکور فشل و بی‌محتوای سابق می‌روند، آزمون‌های تستی بی‌جان حفظی را تشریحی می‌کنند و نسلی نو از آزمون‌گیرندگان، مصاحبه‌کنندگان علمی حرفه‌ای و تصحیح‌کنندگان برگه‌های کنکور را تربیت می‌کنند.
در زمانه‌ای که از دبستان تا دکتری، آزمون‌ها چیزی جز امتجان حافظه‌ها نیستند، در فضایی که کنکور، بازار ِ پر سود میلیاردی آموزشگاه‌ها و کانون‌های فلان و بهمان است و قربان‌گاه خلاقیت و عمر نسل‌ها، او به آزمون‌هایی سازنده فکر می‌کند.
برای معلم، امتحان جدی است. امتحان، سرچشمه خلاقیت است.
از همین مجموعه:
آن ِ معلمی (۱): طور ِ نگاه ِ معلم
#یاسر_باقری|#آموزش|#روشنا|#آن_معلم
راهیانه|ایده‌نوشت‌های مهدی سلیمانیه|@raahiane
آن ِ معلمی(۲)
- «میدونی مهدی، سه چهار روزه دارم به این فکر می‌کنم چطور امتحان بگیرم این درس رو. آخرش رسیدم به یک بازی. اگه توی این بازی ِ جمعی موفق بشن، یعنی محتوای این درس رو گرفتن».
کمتر آموزگاری را دیده‌ام که مانند او، نوع «امتحان» و آزمون برایش مهم باشد. هر سال، امتحانش فرق می‌کند. برای هر درسی، آزمون متفاوتی دارد. آزمون هیچ‌وقت شبیه امتحانات معمولی و آشنای نظام آموزشی دانشگاهی نیست.
در همین نظام آموزشی که مدرس، زحمت طراحی پرسش‌هایی جدید برای آزمون را به خود نمی‌دهد و هر سال همان سؤالات قبلی را طرح می‌کند، در نظام آموزشی دانشگاهی که برخی مدرسین‌اش حتی حوصله‌ی طراحی سؤالات تشریحی را ندارند و عاشق سؤالات چهارگزینه‌ای هستند. در دورانی که حتی تصحیح برگه‌های دانشجویان را به خودشان می‌سپارند، او همیشه به آزمون‌هایی جدید فکر می‌کند. به آزمون‌هایی ساختارشکن. به آزمون‌هایی چالشی.
برای او، امتحان فقط یک پایان نیست. آغاز تولد فراوان سؤال است. چالشی جدید برای یادگرفتن. برای احساس ِ به کارآمدن آنچه در طول کلاس‌ها، مرور کرده‌اند. جلسه امتحان برای او، فرصتی برای یادگیری است.
از یک ماه مانده به امتحانات، ذهنش درگیر طرحی نو درانداختن برای آزمون است. حتی برای درس‌هایی که در نگاه اول، هیچ چاره‌ای برای خلاق شدن آزمون‌شان وجود ندارد: ریاضیات پایه. آمار. گاهی بازی جمعی، گاهی تحلیل خبر، گاهی طراحی یک نمایشنامه با زبان ریاضی. گاهی مناظره. گاهی نقد یک سیاست. ... او نه فقط کلاس و دانشجو، که خودش را هم در طراحی هر آزمون جدید به چالش می‌کشد. چالشی جدید برای رشد خودش. برای بالا بردن خلاقیت‌هایش.
معلمی او و خلاقیتش در طراحی امتحانات درس‌ها را که می‌بینم، یاد تجربه برزیل پسا دیکتاتوری نظامیان می‌افتم. جایی که فریره و برخی از کشیشان الهیات رهایی‌بخش، برای نوسازی نظام آموزشی برزیل و ساختن جامعه‌ای جدید و رشدیافته، به سراغ بازسازی نظام کنکور فشل و بی‌محتوای سابق می‌روند، آزمون‌های تستی بی‌جان حفظی را تشریحی می‌کنند و نسلی نو از آزمون‌گیرندگان، مصاحبه‌کنندگان علمی حرفه‌ای و تصحیح‌کنندگان برگه‌های کنکور را تربیت می‌کنند.
در زمانه‌ای که از دبستان تا دکتری، آزمون‌ها چیزی جز امتجان حافظه‌ها نیستند، در فضایی که کنکور، بازار ِ پر سود میلیاردی آموزشگاه‌ها و کانون‌های فلان و بهمان است و قربان‌گاه خلاقیت و عمر نسل‌ها، او به آزمون‌هایی سازنده فکر می‌کند.
برای معلم، امتحان جدی است. امتحان، سرچشمه خلاقیت است.
از همین مجموعه:
آن ِ معلمی (۱): طور ِ نگاه ِ معلم
#یاسر_باقری|#آموزش|#روشنا|#آن_معلم
راهیانه|ایده‌نوشت‌های مهدی سلیمانیه|@raahiane