یکی از دوستان مخاطب کانال (شاید از دوستان عزیز افغانستانی) لطف کردند و در ایمیل‌شان، این توضیح را در مورد «خطاب-واژه»ها در افغانستان امروز داده‌اند:
«در افغانستان، مردان برای جوان‌ترها خطاب‌واژه‌های «شاه» و «شاهزاده» را و برای مسن‌ترها خطاب‌واژهٔ «حاجی‌صاحب» را به‌کار می‌برند.»
ضمن تشکر از ایشان، می‌بینید که چقدر «خطاب-واژه»ها در شناخت فرهنگ و تغییرات آن مهم هستند. به عنوان نمونه، در فرهنگ این منطقه و ما جوامع هم‌سرنوشت فارسی‌زبان، واژه‌ی «شاه» و «شاهزاده» چقدر ریشه‌دار است و از دل تاریخی استبدادزده برآمده. حتی شخصیت‌های مورد احترام دینی نظیر ائمه و امام‌زادگان نیز با چنین تعابیری یاد می‌شوند: «شاه خراسان»، «شاه نجف»، «شازده محمد» (ورامین) و نمونه‌های فراوان دیگر.
خطاب‌واژه‌ها را به عنوان یک معرف فرهنگی، جدی بگیریم و به آن‌ها فکر کنیم.
@raahiane|مهدی سلیمانیه|راهیانه
«در افغانستان، مردان برای جوان‌ترها خطاب‌واژه‌های «شاه» و «شاهزاده» را و برای مسن‌ترها خطاب‌واژهٔ «حاجی‌صاحب» را به‌کار می‌برند.»
ضمن تشکر از ایشان، می‌بینید که چقدر «خطاب-واژه»ها در شناخت فرهنگ و تغییرات آن مهم هستند. به عنوان نمونه، در فرهنگ این منطقه و ما جوامع هم‌سرنوشت فارسی‌زبان، واژه‌ی «شاه» و «شاهزاده» چقدر ریشه‌دار است و از دل تاریخی استبدادزده برآمده. حتی شخصیت‌های مورد احترام دینی نظیر ائمه و امام‌زادگان نیز با چنین تعابیری یاد می‌شوند: «شاه خراسان»، «شاه نجف»، «شازده محمد» (ورامین) و نمونه‌های فراوان دیگر.
خطاب‌واژه‌ها را به عنوان یک معرف فرهنگی، جدی بگیریم و به آن‌ها فکر کنیم.
@raahiane|مهدی سلیمانیه|راهیانه