ایده و آفریدن

لحظه‌ی آفریدن، لحظه‌ی شگفت‌آوری است. آدمیزادی که ایده‌اش را می‌آفریند، قدرتمندتر می‌شود. کار بزرگی می‌کند. فرقی نمی‌کند آن‌چه می‌آفریند، بزرگ باشد یا کوچک. شخصی باشد یا جمعی. طولانی‌مدت باشد یا کوتاه.

ایده‌، وقتی به دنیا می‌آید، برای خالق‌ش قدرت می‌آورد. ایده‌های نامحقق، ایده‌های رهاشده، ایده‌های سرکوب‌شده، صاحب ایده را ذره ذره دچار ضعف می‌کنند. حس ناکارآیی به او می‌دهند و قدم‌قدم، با هر ایده‌ی نامحقق، ضعیف‌ترش می‌کنند.

امروز جلسه‌ای جمعی برگزار کرد: جلسه‌ای که ایده‌اش را سال گذشته، در سرپرورانده‌بود. ایده‌ای که از آن حرف زده‌بود. ایده‌ای که برایش شور و درد داشت. ایده‌اش را رها نکرد. آنقدر دنبالش کرد تا در نخستین فرصت، به چیزی در جهان واقع بدل شود. چیزی آن بیرون. چیزی حالا فراتر از ذهن و خیال.

حالا او یک قدم خود را قوی‌تر کرده‌است. حالا تکه‌ای از خودش را آن بیرون می‌بیند. بخشی از او، حالا آن بیرون خلق‌شده است.

ایده‌های ما، بزرگ یا کوچک، فردی یا جمعی، اقتصادی یا تحصیلی یا ورزشی، بخشی از ما هستند. خرده‌های ما. تکه‌های ما.

می‌دانم که جهان نابرابر است. قدرتِ تحقق خویشتن، برابر نیست. پول و رابطه و منزلت و سن و جنسیت و هزار سرمایه‌ی دیگر میزان توان آفرینش ایده‌های ما را متفاوت می‌کنند. می‌دانم.

اما حتی اگر شده، هر میزان که می‌توانیم، ایده‌هایمان را خرد خرد محقق کنیم. با آفرینش هر ایده، قوی‌تر می‌شویم. زیباتر می‌شویم. لحظه‌های خلق، لحظه‌های شگفت‌اوری هستند.

#شبح/#روشنا/#گفتگوهای_تتهایی
راهیانه/مهدی سلیمانیه/@raahiane