پرواز بر فراز آشیانه‌ی سیمرغ/۲
📽️منصفانه‌بودن یا نبودن؛ نقد و داوریِ داوری‌های جشنواره فیلم فجر ۱۴۰۳
📽️یک نقد مستدل و با حوصله از آقای حسن صنوبری خواندم، گفتم آن را بازنشر کنم. این بخش دومش است.
✔️داوریِ داوری‌ها
«زیبا صدایم کن» در مجموع فیلم زیبا و قطعا عامه‌پسندی است که یک سکانس سیاسی درخشان کاملا همسو با گفتمان دولت مستقر دارد. دقیقا همسو با همان اندیشه و همان نوع مواجهه در یک موضوع اجتماعی.
باز طبق روال جشنواره‌های قبل توقع می‌رفت بنا به این هماهنگی، انبوهی جایزه نصیب فیلم شود، ولی این فیلم هم در عمل فقط یک سیمرغ گرفت که گرچه مهمترین سیمرغ بود ولی پربیراه نبود و همین یکی‌بودنش جای تعجب داشت!
پس حدس من درست از آب درنیامد و داوران طبق فشارهای احتمالی موجود، نامنصفانه عمل نکردند.
اما مهمترین مولفه برای داوریِ یک داوری، توجه به معرفی نامزدهاست، نه برگزیده‌ها.
برگزیده‌های یک جایزه بالاخره حاصل جمع رأی و سلیقه‌ی شش‌نفر آدم است و یک رأی کم و زیاد شود، سرنوشت یک فیلم کاملا عوض می‌شود. اما نامزدها حاصل مطالعه، تماشا، دقت و گفتگوی واقعی کل تیم داوری است.
وقتی به نامزدهای امسال نگاه می‌کنیم می‌بینیم تا حد قابل قبولی، بسیاری از اتفاقات مهم این ۳۶ فیلم در این نامزدی‌ها دیده شده‌اند و آن‌هم به‌جا.
بعضی وقت‌ها یک داوری بد به علت سلیقه‌ای‌بودن شدید یا سهمیه‌ای‌بودن اینطور است که فیلم‌های خوب کلا حذف می‌شوند و فیلم‌های بد بر صدر می‌نشینند (مثل دو سال قبل!) اما بعضی وقت‌ها هم بی‌سوادی یا بی‌دقتی باعث می‌شود فیلم خوبی در نقطه‌ی ضعف خود نامزد شود و فیلم دیگری در نقطه‌ی قوت خود دیده نشود؛ اما در بررسی نامزدهای امسال می‌بینیم این دقت و دانش با آن انصاف همراه بوده و در نتیجه هم بسیاری از تلاش‌های موفق دیده شده‌اند هم دقیقاً در جای خودشان دیده شده‌اند.
این نکته را بیش از همه، اولا در نامزدهای جایزه‌های مهمتر (مثل بهترین فیلم و بهترین کارگردانی) می‌شود دید و سپس در نامزدی فیلم‌های متوسط یا ضعیف که بالاخره گرچه فیلم در کل جزو بهترین‌ها نیست، اما در آن یک رشته خوب عمل کرده، مثل عباس عباسی که امسال برای چهره‌پردازی «صددام» نامزد شد.
نکته‌ی دیگر این است که در این دوره شاید قدر همه خوبی‌های همه‌ی فیلم‌ها دانسته نشده، ولی حق بیشتر فیلم‌هایی که آشکارا جزو بهترین‌ها بودند (مثل شمال از جنوب غربی، موسی کلیم الله، زیبا صدایم کن و...) هم پایمال نشد.
در هرصورت، همانطور که در این پرونده به اشکالات بسیاری در روند جشنواره یا فیلم‌ها اشاره کرده‌ایم، انصاف حکم می‌کند بگوییم داوری‌های امسال به نسبت بیشتر داوری‌های تاریخ جشنواره، داوری‌های نسبتا داوری‌های منصفانه، خوب و قابل قبولی بودند.
برای این مهم، اول باید از دبیر جشنواره منوچهر شاهسواری و سپس هیئت داوران تشکر کرد، یعنی خانم مستانه مهاجر و آقایان کمال تبریزی، علیرضا زرین دست، رضا درستکار، علیرضا رئیسیان و عزت‌الله ضرغامی. افرادی که بعضا در رشته‌ی خودشان جزو برترین‌های سینمای ایران هستند (زرین‌دست در فیلمبرداری، مهاجر در تدوین و تبریزی در کارگردانی). امیدواریم این روش و منش استثنایی، برای آینده‌ی داوری جشنواره فجر ثبت و ثابت و قاعده‌سازی و الگوسازی شود.
@r_dorost
📽️منصفانه‌بودن یا نبودن؛ نقد و داوریِ داوری‌های جشنواره فیلم فجر ۱۴۰۳
📽️یک نقد مستدل و با حوصله از آقای حسن صنوبری خواندم، گفتم آن را بازنشر کنم. این بخش دومش است.
✔️داوریِ داوری‌ها
«زیبا صدایم کن» در مجموع فیلم زیبا و قطعا عامه‌پسندی است که یک سکانس سیاسی درخشان کاملا همسو با گفتمان دولت مستقر دارد. دقیقا همسو با همان اندیشه و همان نوع مواجهه در یک موضوع اجتماعی.
باز طبق روال جشنواره‌های قبل توقع می‌رفت بنا به این هماهنگی، انبوهی جایزه نصیب فیلم شود، ولی این فیلم هم در عمل فقط یک سیمرغ گرفت که گرچه مهمترین سیمرغ بود ولی پربیراه نبود و همین یکی‌بودنش جای تعجب داشت!
پس حدس من درست از آب درنیامد و داوران طبق فشارهای احتمالی موجود، نامنصفانه عمل نکردند.
اما مهمترین مولفه برای داوریِ یک داوری، توجه به معرفی نامزدهاست، نه برگزیده‌ها.
برگزیده‌های یک جایزه بالاخره حاصل جمع رأی و سلیقه‌ی شش‌نفر آدم است و یک رأی کم و زیاد شود، سرنوشت یک فیلم کاملا عوض می‌شود. اما نامزدها حاصل مطالعه، تماشا، دقت و گفتگوی واقعی کل تیم داوری است.
وقتی به نامزدهای امسال نگاه می‌کنیم می‌بینیم تا حد قابل قبولی، بسیاری از اتفاقات مهم این ۳۶ فیلم در این نامزدی‌ها دیده شده‌اند و آن‌هم به‌جا.
بعضی وقت‌ها یک داوری بد به علت سلیقه‌ای‌بودن شدید یا سهمیه‌ای‌بودن اینطور است که فیلم‌های خوب کلا حذف می‌شوند و فیلم‌های بد بر صدر می‌نشینند (مثل دو سال قبل!) اما بعضی وقت‌ها هم بی‌سوادی یا بی‌دقتی باعث می‌شود فیلم خوبی در نقطه‌ی ضعف خود نامزد شود و فیلم دیگری در نقطه‌ی قوت خود دیده نشود؛ اما در بررسی نامزدهای امسال می‌بینیم این دقت و دانش با آن انصاف همراه بوده و در نتیجه هم بسیاری از تلاش‌های موفق دیده شده‌اند هم دقیقاً در جای خودشان دیده شده‌اند.
این نکته را بیش از همه، اولا در نامزدهای جایزه‌های مهمتر (مثل بهترین فیلم و بهترین کارگردانی) می‌شود دید و سپس در نامزدی فیلم‌های متوسط یا ضعیف که بالاخره گرچه فیلم در کل جزو بهترین‌ها نیست، اما در آن یک رشته خوب عمل کرده، مثل عباس عباسی که امسال برای چهره‌پردازی «صددام» نامزد شد.
نکته‌ی دیگر این است که در این دوره شاید قدر همه خوبی‌های همه‌ی فیلم‌ها دانسته نشده، ولی حق بیشتر فیلم‌هایی که آشکارا جزو بهترین‌ها بودند (مثل شمال از جنوب غربی، موسی کلیم الله، زیبا صدایم کن و...) هم پایمال نشد.
در هرصورت، همانطور که در این پرونده به اشکالات بسیاری در روند جشنواره یا فیلم‌ها اشاره کرده‌ایم، انصاف حکم می‌کند بگوییم داوری‌های امسال به نسبت بیشتر داوری‌های تاریخ جشنواره، داوری‌های نسبتا داوری‌های منصفانه، خوب و قابل قبولی بودند.
برای این مهم، اول باید از دبیر جشنواره منوچهر شاهسواری و سپس هیئت داوران تشکر کرد، یعنی خانم مستانه مهاجر و آقایان کمال تبریزی، علیرضا زرین دست، رضا درستکار، علیرضا رئیسیان و عزت‌الله ضرغامی. افرادی که بعضا در رشته‌ی خودشان جزو برترین‌های سینمای ایران هستند (زرین‌دست در فیلمبرداری، مهاجر در تدوین و تبریزی در کارگردانی). امیدواریم این روش و منش استثنایی، برای آینده‌ی داوری جشنواره فجر ثبت و ثابت و قاعده‌سازی و الگوسازی شود.
@r_dorost