🔸️در عمق حدود ۲۳۰ متری، جایی که غواص باید از محفظه خارج می‌شد آخرین توصیه‌ها و صحبت‌ها بین غواص "رو" و افراد در کشتی روی سطح ردوبدل شدند. اما انگار غواص در آن عمق یخ زده بود؛ در چنین عمقی حتی باتجربه‌ترین افراد نیز دچار وحشت می‌شوند. رو در محفظه نشسته و به تاریکی محض جوهر مانند زیرپایش نگاه می‌کرد؛ آیا توان پیمایش این تنها ۱۵ متر باقی تا رسیدن به کف دریا را داشت؟ پس‌از چند دقیقه بالاخره از محفظه خارج شد.

🔸️یک‌دوربین نیز به‌عمق فرستاده شده بود تا غواص با آن از شرایط لاشه فیلم‌برداری کند. در این عمق، هر حرکت ساده‌ای به‌تلاش زیاد نیاز داشت. غواصان می‌گفتند نفس کشیدن آن پایین مانند این است که به‌جای هوا سوپ وارد ریه‌هایتان می‌شود. رو در کف دریا با اندک نور چراغ‌های همراهش به رزم‌ناوی که به‌پهلو خوابیده بود نگاه می‌کرد؛ او به سطح گفت دو دقیقه به‌احترام افرادی که داخل ناو کشته شده بودند سکوت خواهد نمود. شرایط اولیه رزم‌ناو در آن اعزام دوم و سوم بررسی شد.

🔸️مخزن سوخت کشتی بین اتاق بمب و بدنه خارجی قرار داشت. هربار تجهیزات برش‌کاری همراه غواص‌ها به پایین فرستاده می‌شد تا بدنه خارجی برای ورود غواص‌ها بریده شود. مخازن سوخت در همان زمان غرق شدن کشتی خالی شده بودند. غواص‌ها وارد مخزن سوخت شده و از درون قصد داشتند دیوار اتاق بمب را نیز برش دهند تا به داخل آن دسترسی پیدا کنند. برش دیوار اتاق بمب کار خطرناکی بود زیرا ممکن بود پشت دیوار مواد منفجره وجود داشته باشد. ابتدا یک‌سوراخ کوچک در دیوار باز شد تا پس‌از اطمینان از امنیت، سوراخ برای ورود غواص بزرگ‌تر شود.

🔸️یکی از بزرگ‌ترین مشکلات غواصان جریان آب گرمی بود که باید به درون لباسشان پمپاژ می‌شد. در عمق دریای بارنتز، دمای آب تنها یکی دو درجه بالای صفر بود. برای ایجاد امکان کار، جریان آب داغ از کشتی به‌وسیله شلنگ به پایین و درون لباس غواص پمپاژ می‌شد. کنترل جریان آب گرم به‌وسیله شیرهایی توسط غواص صورت می‌گرفت، اگر آب گرم کم می‌شد امکان کار در سرما وجود نداشت و اگر زیاد می‌شد غواص می‌سوخت.