📃 #همخوانی
مدل چین بیشتر با سه ویژگی شناخته می‌شود: بهره‌برداری بی‌رحمانه از منابع طبیعی، سرکوب جنبش‌های مردمی و امپریالیسم اقتصادی. مورد اول بدیهی است: چین می‌گوید مسئلهٔ من یک‌میلیارد و سیصدمیلیون دهان باز است که هر روز غذا می‌خواهند و اولویت من تأمین غذا برای این جمعیت است و نه هیچ چیز دیگر. این نکتهٔ مورد دوم را هم توجیه می‌کند: هرآنکه رودرروی حاکمیت قرار بگیرد به‌واقع دارد در پروسهٔ روزانهٔ تغذیهٔ چنان جمعیتی اخلال ایجاد می‌کند، پس باید به‌عنوان مزاحم خلق از سر راه برداشته شود. خلق هم ظاهراً چندان مشکلی با این مسئله ندارد چون کمابیش مزهٔ غذایی را که دولت برایشان فراهم کرده چشیده است. مورد سوم اما جدیدتر است: دولت چین آشکارا چشم به منابع طبیعی دیگر سرزمین‌ها هم دارد برای تغذیهٔ ملّتش. در این راه از برگ برندهٔ بازار بزرگش استفاده می‌کند و همچنین اعطای وام به دولت‌های ورشکسته و مقروض در آسیا و آفریقا به قصد پیشخورکردن منابع آنان. نقل قول مشهوری است که اشتباه هیتلر این بود که پیش از هجوم به بقیهٔ کشورها زنجیرهٔ تأمین غذا و کالاهای اساسی جهان را به خود وابسته نکرد. در فرضی بدبینانه چین الگویی ارائه می‌دهد از اینکه پیش از حمله به بقیهٔ جهان چگونه می‌توان از عواقب یک دفاع همه‌جانبه در امان بود.
این بخشی از یک مقاله بلند است. متن کامل مقاله را از لینک زیر به رایگان دریافت کنید.
https://shahrivar.org/1403/10/02/idealism-vs-freedom-the-case-of-the-greens/