یک مثال جالب دربارهٔ هجوم چین به منابع غذایی بقیهٔ جهان ماجرای صید با روش ترال ماهیگیران چینی در خلیج فارس است. ترال شکلی از ماهیگیری صنعتی است که بسیار به اکوسیستم دریایی لطمه می‌زند. کشتی‌های صید ترال با تورهایی چندصدمتری از کف دریا هرچه موجود زنده هست می‌روبند و با خود به سطح آب می‌آورند. به‌واقع در این روش به‌جای صید ماهی، کف دریا به‌طور کلی جارو شده و محتویات آن به داخل کشتی منتقل می‌شود. تداوم صید ترال به‌دست چینی‌ها باعث کاهش چشمگیر جمعیت ماهیان در خلیج فارس شده است آنچنان‌که کار بعضاً به جنگ ماهیگیران محلی با کشتی‌های صیادی چینی کشیده است. اما چینی‌ها چه‌کار می‌کنند آنجا؟ چرا باید در جایی چندهزار کیلومتر دور از دریاهای خودشان صید کنند آن‌هم با این روش غیرمجاز که در تمام جهان ممنوع اعلام شده است؟ داستان برمی‌گردد به روابط استراتژیک دولت‌های ایران و چین. دولت چین حمایت‌های سیاسی از حکومت اسلامی انجام می‌دهد و در ازای آن بسیاری امتیازات اقتصادی از کشور ایران گرفته است که ازجمله یکی از آنها مجوز صید ترال است در خلیج فارس. شیخ‌نشین‌های عرب جنوب خلیج فارس نمی‌توانند چندان در این باره اعتراض کنند چون‌که کشتی‌های چینی نزدیک ساحل شمالی که محدودهٔ ایران است صید می‌کنند و حتی با پرچم ایران. چینی‌ها در دریاهای پیرامون خودشان با این روش صید نمی‌کنند چون آن دریاها را منبع ابدی تأمین غذای کشور خودشان می‌دانند و صید ترال را فقط در دریاهای دوردست انجام می‌دهند.
اصل مقاله را از لینک زیر به رایگان دریافت کنید.
https://shahrivar.org/1403/10/02/idealism-vs-freedom-the-case-of-the-greens/