«پاک‎کردن منظره» به‌طور مثال می‎تواند از خلال یک نقد فمینیستی از منابع اکسپرسیونیستی آبستره دریافت شود و با جایگزینی وسیله‏ی تجاری هنری معمول (قلم‎مو) با یک چیز محلی (جاروی خانه) به‌عنوان چالشی با حیطه‎ی مردسالار اکسپرسیونیسم آبستره دیده شود. در این مکالمه، پاک‎کردن منظره، به غیبت قابل‌توجه هنرمندان زن از جنبش‎های روایت مردانه و کمبود ارزش‌گذاری به «کار زنان» اشاره دارد. یا مکالمه‎ی دیگری می‎تواند نقش کارگر را در کار پوشش دهد و زیبایی را در تکرار روزمره ببیند.
ربکا اشنایدر توانایی هنرمند در جذب فرایند مکالمه را جالب می‎داند، مانند زمانی که در موسیقی جَز یا بلوز یک سولو اجرا می‌شود و یک هنرمند می‌گوید و دیگری جواب می‎دهد، و این‌طور می‌نویسد:
سولوها در جَز، همدیگر را بیان می‌کنند، در یکدیگر محو می‌شوند، به همدیگر واکنش نشان می‎دهند و یکدیگر را تکرار می‌کنند و یک کار کامل متداخل اجرا می‌کنند که در آن کیفیت «سولو»ی هر حرکت، عمیقاً با بازتاب قبلی‌ها و طنین پاسخ‌های بعدی در هم می‌آمیزد.
اشنایدر بیشتر توضیح می‎دهد که عنوان «هنرمند سولو» یا «مؤلف» به کسانی گفته می‌شود که تقدم یا برتری متن را کنار گذاشته‎اند، کسانی که کارشان برخلاف جهت یا «نشدنی» است که به نوعی سبک یا رسانه محدود باشد:
هنرمند، تبدیل به نماینده یا بازیگر می‌شود، در حالتی که به‌نظر مثل نوعی مقاومت می‌آید در مقابلِ... همان رسانه‎‌ای که ازطریق آن ظهور می‌کند و معمولاً ازطریق همان نیز مستند و ثبت می‌شود. به این طریق، هنر حرکت‌محور خود را قابل تغییرِ‌فرم و قابل دوباره بازگوشدن می‌کند. در اینجا تغییر «ازطریق بازگویی» اساس کار است.
‌

‌
| طراحی پرفورمنس | دوریتا هنا، اولاو هارسل | بهار صیرفی | نظریه و تئاتر |