در اوستا بارها به زنان پارسا و نیک، درود فرستاده شده و مقام بلند معنوی برای آنها آرزو شده است. در خرده اوستا آمده: از میان زنان و مردان، کسی که برابر آیین راستی ستایشاش بهتر است مزدااهورا از آن آگاه است. این گونه زنان و مردان را می‌ستاییم ... این زمین را با زنانی که بر روی آن زندگی می‌کنند می‌ستاییم. ای اهورامزدا می‌ستاییم زنانی را که در اثر درستکاری و راستی نیرومند شده‌اند. می‌ستاییم مردان و زنان نیک اندیشی را که در هر کشور با وجدان نیک در برابر بدی بپا خاستند ... کدبانوی خانه‌ها را که اشو و سردار اشو هستند، می‌ستاییم. زن پارسایی را که بسیار نیک‌اندیش، بسیار نیک‌گفتار و بسیار نیک‌کردار، فرهیخته و یاری‌رسان شوهر خود و اشو باشد. ای اهورامزدا می‌ستاییم زنان یاری رسان را...

ایرانیان باستان شاید تنها ملتی بوده‌اند که روز زن داشته‌اند و این روز را در بزرگداشت ایزد سپندارمذ و با سپاسداری از جلوه‌های آن؛ زمین، مادر و زن گرامی داشته و هر ساله در روز اسفند از ماه اسفند که در تقویم امروزه برابر با ۲۹ بهمن ماه می‌شود آن جشن را هزاران سال برگزار کرده‌اند.