مشکل آن نبود که روشنفکران و دولتمردان ما «غربزده» بودند، یعنی آنکه نگاه به غرب داشتند. بلکه این بود که نگاهشان به غرب ناقص، سطحی و ابتر بود و در بسیاری از اوقات پذیرنده بسیاری از جریانات مخرب و فاسد غرب بودند.

یک مثال بارزش نگاه پوزیتیویستی به قانون بود، یعنی این نگاه که «قانون آن است که قانونگذار وضع می‌کند»! این نگاهی است که از روز اول نگاه مشروطه‌طلبان بود (مشروطه‌ای که از همان ابتدا یکی از دلائل اصلیش تقاضای «حاکمیت قانون» بود). تا به امروز همین نگاه مبنای قانونگذاری واقع شده است. در این نگاه (عمدتاً تأثیرپذیرفته از جریانات فرانسه و در تقابل مثلاً با سنن حقوقی و قانونی انگلیس)، قوانین «کشف» نمی‌شوند (بر اساس عرف و سنت، با بالیدن و تغییرات آهسته، و با در نظر گرفتن محدودیت‌های محلی و موضعی)، بلکه قانونگذار می‌تواند با صلاحدید خود هر گونه خواست قانون وضع کند یا قانون را تغییر دهد. حالا فقط اینکه قانونگذار چه کسی باشد مورد اختلاف بود: پارلمان «دموکراتیک»، یا مستبد منوّر و دلسوز(شاه دیکتاتور یا ولی فقیه).
@jenabegav