سال ۱۳۵۸، هنوز حجاب اجباری نشده. زن‌ها با لباس و چکمه‌های مدل روز، زیر چادر سیاه در خیابان‌ها می‌گردند. دختران پوشیده در روپوش و روسری، متعهدانه با مقواهای پر از نوشته و شعار مردم را به شنیدن چیزهایی درباره عدالت و وحدت طبقه دعوت می‌کنند.
دختر جوانی می‌گوید، هیچ اجباری در پوشش نیست، خودمان حجاب را انتخاب کرده‌ایم. دیگری تصمیمش را نگرفته و یکی می‌گوید، قانون برای آزادی زن چیزی در نظر نگرفته است.
زن‌ها با موهای باز و پوشیده کنار هم هستند و می‌گویند، چادر اجباری نیست، ولی انگار می‌ترسند. خودشان می‌گویند، در انتخاب پوشش آزاد هستند، اما انگار چنین قول و قرار سفت و محکمی هم در میان نیست؛ انگار می‌دانند حرف دختر جوان درست است:
«بعد از انقلاب، حجاب دیگر برای ما استراتژیک نیست، نقشه و ترفند و راهبرد نیست. حجاب از حالا برای ما تاکتیک شده است و شگرد و راهکار.»
✍️#گوشه
@gooshe

ویدیو: از #مستند فرانسوی‌زبان «ایران، آرمان‌شهر در حال ساخت (در حال حرکت)»، سال ۱۳۵۸؛ زمانی‌که دو کارگردان لبنانی؛ جوسلین صعب و رفیق بوستانی، به ایران آمدند.
🎬 Iran, Utopia in the Making, Jocelyne Saab and Rafic Boustani, 1980

🔗 لینک یوتیوب گوشه