کشورهای عربی سرانجام در سال ۲۰۰۲ با ابتکار صلح عربی به کارتر رسیدند که در ازای عقب نشینی کامل اسرائیل از سرزمین های اشغال شده از سال ۱۹۶۷، از جمله کرانه باختری، غزه و بلندی های جولان، به اسرائیل عادی سازی کل جهان عرب را پیشنهاد داد. حل و فصل عادلانه آوارگان فلسطینی بر اساس قطعنامه ۱۹۴ سازمان ملل متحد و ایجاد یک کشور فلسطینی با شرق اورشلیم به عنوان پایتخت آن. این پیشنهاد ۱۰ جمله ای برای پایان دادن به مناقشه مجدداً توسط اتحادیه عرب در سال ۲۰۰۷ و ۲۰۱۷ تأیید شد. اما حتی در سال ۲۰۰۲، بسیار دیر شده بود، زیرا شهرک سازی غیرقانونی اسرائیل عمیقاً در شرق اورشلیم و کرانه باختری اجرا شده بود و اسرائیل را تحت تأثیر قرار داد همراه با انکار بی پایان حقوق فلسطینی ها که منجر به کابوس کنونی رژیم آپارتاید اسرائیل و کاهش جمعیت بیشتر غزه توسط نسل کشی شده است.
کارتر برای دهه‌ها علیه همه این‌ها صحبت کرد و آن را آنچه بود خواند و بهای تهمت و انزوا را حتی از حزب سیاسی خود پرداخت. (زمانی که کارتر در سال ۲۰۰۶ کتاب "فلسطین: صلح نه آپارتاید" را منتشر کرد، کلینتون علناً از آن انتقاد کرد و آن را "نادرست" و "غیرمنصفانه" خواند.) کارتر بارها و بارها مانع اساسی صلح بین اسرائیل و فلسطین را برجسته کرد: اشغال سرزمین های عربی توسط اسرائیل. از سال ۱۹۶۷. او در مقاله خود نوشت : «اسرائیل باید سرزمین های اشغالی را در ازای صلح واگذار کند.
ثالثاً، کارتر معتقد به سیاست خارجی ایالات متحده بود که بر احترام به حقوق بشر و قوانین بین المللی متمرکز بود. کارتر یک ایده آلیست ساده لوح نبود. او می دانست که ساختن جوامعی که ریشه در دموکراسی و حقوق بشر داشته باشد، یک پروژه بلندمدت است. او از دیدگاه محدود حقوق بشر که نیازهای اساسی مانند سلامت و رفاه اقتصادی مردم عادی را در نظر نمی گیرد، انتقاد کرد. او تعهد خود را با بسیاری از ابتکارات قابل توجه برای مبارزه با بیماری ها که توسط مرکز کارتر انجام شده است،  و نظارت سازمان غیردولتی بر انتخابات، مشارکت در میانجیگری در مناقشه ها و دفاع از حقوق بشر در سراسر جهان، نشان می دهد.

📡 کانال گفتارهای باقی
https://t.me/emadbaghi
وبسایت
 www.emadbaghi.com