تاریخ معاصـر ایران

‍ گفته می‌شود که متن نامه ترامپ به رهبری این چنین بوده است :

جناب آیت‌الله خامنه‌ای، 

با احترام به جایگاه رهبری شما و ملت ایران، این نامه را با هدف گشودن دریچه‌ای نو به روی روابطی که دهه‌ها در گرداب سوءتفاهم‌ها و تقابل های غیرضروری گرفتار بوده، می‌نویسم...

تاریخ نشان داده است که قدرت‌های بزرگ، گاه در میانه‌ی توفان های سیاسی، می‌توانند با خِرَد و شجاعت، مسیر درگیری را به همکاری بدل کنند..

امروز نیز چنین فرصتی پیش روی ماست. 

ایالات متحده‌ی آمریکا، تحت رهبری من، آماده است تا گام بلندی به سوی آشتی بردارد.

ما می‌توانیم تحریم‌های فلج کننده را کاهش دهیم، همکاری‌های اقتصادی را از سر بگیریم، و در حل بحرانهای منطقه‌ای، از یمن تا سوریه، نقش سازنده ای ایفا کنیم.

این پیشنهاد نه از موضع ضعف، بلکه از سرِ قدرت و اراده‌ی ما برای ایجاد ثبات در خاورمیانه و جهان ارائه میشود. 

اما هشدار می‌دهم اگر این دست دوستی نادیده گرفته شود و ایران مسیر تقابل، حمایت از گروه‌های شبه‌نظامی، یا تلاش برای گسترش هسته‌ای را ادامه دهد، پاسخ آمریکا نه‌تنها قاطع، بلکه کوبنده خواهد بود.

ما قادریم در چندگام کوتاه، تمامی سازه‌های اقتصادی، سیاسی، و امنیتی که جمهوری اسلامی بر آن تکیه زده است را فروبپاشیم..

آنچه را که زیر پای خود می‌بینید، می‌توانیم به سرعت از هم بگسلانیم. 

انتخاب با شماست: 
صلحی که رفاه را برای مردم ایران به ارمغان میآورد، یا رویارویی‌ای که تنها ویرانی خواهد چید. 
آمریکا همیشه برای مذاکره آماده است، اما اگر نپذیرید، تاریخ هرگز اشتباهات شما را نخواهد بخشید. 

با احترام، 
دونالد جی. ترامپ 
رئیس‌جمهور ایالات متحده‌ی آمریکا


#تاریخ_معاصرایران 👇👇👇
📚https://t.me/+F_UAApSmgJM5Njk0

✅‍ جورج بوش هم برای صدام نامه فرستاد

بله، جورج بوش (پدر) در سال ۱۹۹۰، پس از حمله عراق به کویت، نامه‌ای به صدام حسین ارسال کرد.

این نامه قبل از شروع جنگ خلیج فارس نوشته شد و هدف آن هشدار به صدام درباره عواقب ادامه اشغال کویت بود.

محتوای نامه جورج بوش به صدام حسین
هشدار درباره اقدام نظامی:
بوش تأکید کرد که ایالات متحده و ائتلاف بین‌المللی آماده‌اند تا در صورت لزوم از زور استفاده کنند.

درخواست برای عقب‌نشینی از کویت:

او از صدام خواست که بدون هیچ پیش‌شرطی نیروهای عراقی را از کویت خارج کند.
عدم تمایل به جنگ: بوش اشاره کرد که آمریکا خواهان حل بحران از طریق دیپلماسی است، اما تجاوز عراق به کویت را نمی‌پذیرد.

واکنش صدام حسین
صدام این نامه را رد کرد و آن را نوعی تهدید تلقی کرد.
در پاسخ، او بر موضع خود درباره اشغال کویت پافشاری کرد و مذاکراتی که منجر به عقب‌نشینی بدون قید و شرط شود را رد کرد.

در نهایت، بی‌توجهی صدام به این هشدارها منجر به آغاز عملیات طوفان صحرا (۱۹۹۱) شد، که طی آن نیروهای ائتلاف، عراق را از کویت بیرون راندند.

در عملیات عقب نشینی ارتش عراق از کویت   بیشتر از ده هزار سرباز در " نزدیک به بصره" کشته شدند و 1500 ادوات زرهی بر اثر حمله هوایی منهدم شدند.

#تاریخ_معاصرایران 👇👇👇
📚https://t.me/+F_UAApSmgJM5Njk0

مقایسه سه دورۀ جمهوری اسلامی ایران

✍️ عباس عبدی

از سال ۱۳۵۸ تا کنون را می‌توانیم به سه دوره متمایز تقسیم کنیم، سه دوره‌ای که شرایط کلان حاکم بر آنها متفاوت بوده و نتایج حکومت نیز تحت تأثیر این شرایط قرار دارد.

دوره اول از ۱۳۵۸ تا ۱۳۶۸ است. دوره‌ای که پس از انقلاب و با بحران‌ها و درگیری‌های داخلی و ترور و اقدامات ضد امنیتی، و وضعیت انقلابی و تنش‌ های داخلی در آن حاکم بود، و سپس جنگی که در سال ۵۹ آغاز و به مدت ۸ سال ادامه داشت.
دوره دوم را از سال ۱۳۶۸ تا ۱۳۸۴ در نظر می‌گیریم که شرایط داخلی و خارجی به نسبت پایدار بود (در مقایسه با قبل و بعد) و رویکرد کلی معطوف به اصلاح وضع داخلی بود. پس از آن با یک دوره ۶ ساله از جریان نواصول‌گرایی مواجه هستیم که تغییر رویکرد کلی بر مدیریت کشور حاکم شد و بجز غلبه این رویکرد شاهد دو اتفاق مهم هم بودیم، اول رشد بی‌سابقه درآمدهای نفتی و سپس تنش‌های گسترده ناشی از انتخابات ۱۳۸۸ که صورت مسأله ایران را به کلی تغییر داد.

این وضع ادامه یافت تا آغاز تحریم‌ها در سال ۱۳۹۰ که این دوره را موقتا نادیده می‌گیریم، گرچه دوره بعدی محصول طبیعی همین مقطع ۶ ساله بود؛
و به دوره سوم که از سال ۱۳۹۰ تا کنون باشد می‌رسیم، گر چه در این دوره نیز ۳ سال را باید مستثنا کرد، ۳ سالی که به علت برجام تحریم تخفیف یافته بود. ولی در هر حال این دوره را در مجموع دوره تحریم‌های گسترده می‌گذاریم. اگر این سه دوره را از حیث چند شاخص مهم و اصلی یعنی تولید ناخالص داخلی، تورم و حداقل دستمزد، و رشد اشتغال مقایسه کنیم نتایج گویا خواهد بود.
با توجه به تحولات انقلاب و جنگ و تنش‌های داخلی در کل دوره ۵۸ تا ۶۸ اقتصاد کشور حدود ۱۱ درصد کوچکتر شد.(همه ارقام مستند به منابع رسمی ولی تقریبی است) سالانه چیزی در حدود یک درصد رشد منفی داشتیم. البته شرایط جنگی و توزیع کوپن و تأمین نیازها با ارز رسمی تا حدی فشار به مردم را کم می‌کرد، ولی چون رشد جمعیت زیاد بود، بنابراین درآمد سرانه مردم خیلی بیش از این ارقام کاهش یافت. شاید در این مدت، درآمد سرانه نزدیک به ۴۰ درصد کمتر شده بود.
برای فهم این مطلب، سطح عمومی قیمت‌ها در این دوره ۶ برابر شده بود، ولی حداقل دستمزدها فقط حدود ۴۵ درصد افزایش یافته بود. البته همان طور که گفته شد بخشی از این تفاوت از طریق کالابرگ و شیوه‌های دیگر جبران می‌شد، ولی در کل شاهد افولی جدی در تولید اقتصادی بودیم. در این مدت حدود دو میلیون شغل جدید ایجاد شده بود که متوسط سالانه دویست هزار بود.
دوره دوم ماجرا به کلی تغییر کرد. تولید ناخالص داخلی طی ۱۶ سال ۶۸ تا ۸۴ حدود ۲٫۵ برابر افزایش یافت (متوسط رشد حدود ۶ درصد)، و شاهد تحولی چشمگیر در تولید اقتصادی بودیم. البته هنوز درآمد سرانه به اوج گذشته نرسیده بود. زیرا رشد جمعیت بسیار بالا بود و از رقم ۳۶ میلیون نفر سال ۵۸ به حدود ۶۹ میلیون نفر در سال ۸۴ رسیده بود، و چون کاهش تولید دهه اول را هم داشتیم، درآمد سرانه به میزان گذشته نرسیده بود.

شاخص قیمت‌ها در این دوره، حدود ۱۸ برابر شد، ولی افزایش حداقل دستمزدها نیز ۴۹ برابر شد، و در مجموع به قیمت ثابت ۲/۸ برابر شد، یعنی رشد دستمزدها از رشد اقتصادی هم بیش‌تر بود و این به سود طبقه مزدبگیر بود. نکته مهم این دوره افزایش ۹ میلیونی تعداد شاغلین کشور یا متوسط سالانه ۵۶۰ هزار است.

دوره ۸۴ تا ۹۰ سال‌های ورود به تنش داخلی و خارجی و سیاستگذاری هستیم و در این طبقه‌ بندی در نظر نمی‌گیریم، البته اگر ورود منابع به این دوره را با خروجی آنها مقایسه کنیم به ابعاد فاجعه این دوره نیز پی خواهیم برد.

دوره سوم با تحریم‌های گسترده شورای امنیت از سال ۸۹ آغاز می‌شود و تا کنون با فراز و نشیب ادامه یافته است. کل رشد اقتصادی از سال ۱۳۹۰ تا پایان ۱۴۰۲، حدود ۱۰ درصد است، یعنی سالی کمتر از یک درصد رشد اقتصادی داشته‌ایم که اگر رشد جمعیت را هم منظور کنیم، درآمد سرانه منفی شده است. در این ۱۲ سال شاخص قیمت‌ها ۲۳ برابر شده که یک جهش تورمی است، حداقل دستمزدها در این سال‌ها تا حدی کمتر از این رقم افزایش یافته، تعداد شاغلین هم فقط ۳ میلیون نفر(سالانه ۲۵۰ هزار شغل) افزایش یافته در حالی که این مقطع زمانی مواجه با رشد بالای تقاضای کار متولدین دهه ۶۰ و با تحصیلات بالا است.

مقایسه نتایج این سه دوره فارغ از مدیریت‌های کلان در دولت است، و نشان ‌دهنده روند حاکم بر تحولات اقتصادی کشور در سه دوره جنگ، تحریم و شرایط به نسبت عادی در دوره دوم است. نتایج کلان این ۳ روند را نمی‌توان تغییر داد، فقط می‌توان کم و زیاد کرد. این انتخابی است که پیش روی سیاست‌مداران وجود دارد. نکته مهم اینکه در دوره سوم با یک مقطع سه ساله بهبود هم مواجهیم و ۴ سال هم آسان‌گیری تحریم‌ها بوده که اگر این ۷ سال را حذف کنیم، عوارض بقیه کمتر از دوره جنگ نخواهد بود.

#تاریخ_معاصرایران 👇👇👇
📚https://t.me/+F_UAApSmgJM5Njk0

در برابر این ملت کرنش قهرمانانه کنید..

✍️ پروانه سلحشوری ( نماینده سابق مجلس)

فرو ریختن ترس نقطه عزیمت قدرت‌یابی بی قدرتان، نقطه عزیمت هر ملتی برای قدریابی فرو ریختن انگاره ترس است..
چه احساس ترس باشد و یا خود ترس.

در جدال بین ملت ها و حاکمان، در جایی که به نظر می‌رسد مردم در یک جامعه بشدت کنترل شده بی قدرتند زمانی که ترس فرو بریزد هیچ نیرویی قادر به کنترل ملتی نیست که ترس را وانهاده است به اطاعت وادار کند.

همیشه در مباحث جنبش های اجتماعی و همچنین بروز انقلاب دو مولفه کلیدی وجود دارند. یکی استفاده از قوه قهریه توسط حاکمان و میزان وفاداری نظامیان  به آنها، دیگر ایجاد رعب و وحشت در بین مردم.

۲۵ بهمن ۱۴۰۳، آغازی دوباره بود بر استفاده از خیابان برای مطرح کردن مطالبات مردم.

تفاوت فراخوان دعوت به پایان دادن حصر در این بود مطالبه گران جانبازان و ایثارگران جنگ بودند. شاید در تصور خود ما هم نبود که نظام برای فراخوان جانبازان و ایثارگران که سمبل آنان رحیم قمیشی، ناصر دانشفر، دانش سرارودی، محمود دردکشان و …بودند چنین قشونی را بسیج کند.
این عزیزان را بازداشت کند.
ونهای وحشت را از مردم معترض که همواره هر خشونتی را به نام شهدا و جانبازان رقم میزند از آنها پرکند.
سردار ارشد سپاه سردار بختیار را بازداشت کرده است. سردار بختیار حلقه واسط جنبش سبز به جنبش مهسا است.

در اینجا است که می بینیم جنبش‌ها در ایران هرگز از بین نرفته‌‌اند بلکه ملتی بدون آموزش فرصت خریده‌است تا از زمان برای گذار بدون خشونت فراهم شود.

جنبش مهسا جنبش جوانانی بود که زندگی آنها مصادره شده بود و شده است.
در جنبش مهسا هم ترس فرو ریخت آنجا که دیگر تهدید به تجاوز امری آشکار شده بود و باز نه جوانان و نوجوانان کوتاه آمدند و نه تجاوز مایه شرمساری آنان شد.

متاسفانه هر‌چه در ایران مردم قدرت می‌گرفتند اپوزیسیونِ  خارج نشین فکر می‌کردند می‌توانند حالا خودشان را در جهان مطرح کنند و جنبش مردم را مصادره کنند شروع به فعالیتهای کردند که جز دلسردی برای مردمی که در داخل ایران هزینه می‌دانند چیزی در بر نداشت.

اما در ۲۵ بهمن ۱۴۰۳ دیگر مصادره به مطلوب برای آنان فراهم نبود.
حتی لازم نشد مردم بتوانند جمع شوند. آن سی‌مرغ‌ها، سیمرغی شدند که ققنوس وار تولد ملتی را که از زندان استقبال میکرد نوید میداد.
این‌بار همه می.دانستند که در زندان‌ها چه می‌گذرد اما آمدند. خوش آمدند و خوش درخشیدند.

آنچه بیش از همه در این حرکت اصلاحی خشونت پرهیز مردمی به چشم می‌خورد حضور فعالانه خانواده‌ها و همراهی بدون ترس آنان و رسانه ای کردن آنچه بر بازداشتی‌ها می‌گذرد بود.

محمد قمیشی می‌نویسد در تماس سوم پدرم گفتند که موضوع را رسانه ای نکنید.
جالب‌تر از این مگر می‌شود نوشت.
شجاعت تکثیر می‌شود و خانواده‌های این عزیزان به مانند پدر خانواده دوران جنگ را دوباره تداعی می‌کنند. آنجا که می‌گویند یکبار در عراق اسیر بودند و اینبار در وطن خودشان اسیرند.

رحیم قمیشی حرکت مدنی رزا پارکس را همیشه برای شروع اعتراض مدنی مطرح می‌کرد.
امروز او و یارانش گامی فراتر از رزا پارکس برداشتند  این بار کنشگری در نوشتن معنا پیدا نکرد بلکه خیابان بدون خشونت تسخیر شد. 

جنبش سبز در کنار جنبش مهسا و سایر جنبش های اخیر مردم ایران سرزنده، بدون خشونت، امیدوار و پویاست.

این بار در برابر ملت ایران نه تنها نرمش قهرمانانه بلکه کرنش قهرمانانه لازم است.


#تاریخ_معاصرایران 👇👇👇
📚https://t.me/+F_UAApSmgJM5Njk0