بمان -
به طراوت ابر اسپید دی؛
و خواب زمستانی - در تبسم ماه !
ضرباهنگ تلطیف فروزنده سحر،
و نشاط بی‌مرز سپیدار،
به افتادگی بید مجنون،
طنین شکوه عاشقانه قناری،
بخوان -
شعرم، که دو ضربان حیات است،
کلمه‌اش رنگ سرخ انار،
بیتی که تاجدار است،
از زبان پهلوی وام دارد.
ثانیه‌ها را که گذر می‌کنند؛
جوی جاری اردک‌هایی راست
که دغدغه‌شان برف است،
و ردپای پلیکانی که کنار جویبار زمستانی
با جفت خود می‌خرامد.
آه عنقا؛
ببین که این‌ها آهنگ زمستان است.
پس «آسوده بخواب»؛
کنار آتش زرتشت،
و دیوان حافظ؛
که عشق را آسان نگاشت -
لیک به مشکلات نیاندیشید؛
«آسوده بخواب»
- زیرا که ما بیداریم.

#پ_عنقا
اول دی ماه ۱۴۰۳