📭 بزرگی و بزرگتر بودن فقط به سن و سال، توقع احترام، توقع حرف رو حرف نیاوردن و چَشم گویی بی‌قید و شرط کوچکترها و فرزندان نیست.

بزرگی یعنی حواست به دیگران و مخصوصا کوچک‌ترها باشه،
یعنی به جای رفتار مغرورانه و متوقعانه، تلفن را برداری و به کوچکتری که جوان هست و مشغول درکِ بی‌ثباتیِ دنیا و زمان و در تنش با روزگار سخت، زنگی بزنی و جویای حالش بشی و اگر توی حرفاش ناامیدی و خستگی بود، بهش امید بدی و مشوقش باشی.

به این بودن، باید روشنایی بخشید.

پدربزرگم این رفتار بزرگانه را داشت که روز معلم، عید نوروز، روز زن و ... خودش تلفن را برمی‌داشت، به تک تک ما زنگ می‌زد و تبریک می‌گفت. الان پدربزرگ سه روزه که بین ما نیست و این رفتارهاش رو بین بقیه کمتر می‌بینم. خودم سعی می‌کنم که وارثش باشم برای این خُلق نیک.

لطفا
به جای یدک کشیدنِ اسمِ بزرگتری/ بزرگ زاده / خان زاده/ بزرگ خاندانی/ بزرگ فامیل و...  بزرگی کنیم و بزرگتر باشیم.

روی سن و سال خودمون حساب نکنیم که اصلا ملاک خوبی برای سنجش رفتار ما نخواهد بود؛

زودتر از جوان‌ترها به آن‌ها سلام کنیم، چه حضوری، چه تلفنی.
جویای احوال اون‌ها باشیم که سخت درگیر و پرمشغله هستند.
امید بدیم. روشنایی ببخشیم و چراغ راه باشیم.

ما حتما باید واژه احترام را بازتعریف کنیم.

کمپین مبارزه با بی‌شعوری