وصال ناممکن

منم‌مجنون،تو صحرایم منم ماهی‌تو دریایم
تویی‌احیای«عیسا»یم تویی‌تعمید«یحیا»یم

نمی‌ترسم‌من‌ازمردن نخواهم‌جان‌ به‌دربردن
که می‌دانم به هرصورت کندعشقتو احیایم

بدان‌علّت که جان‌وتن کنم قربان راهت من
وجودم بسته بر مهرت؛  مماتم عین محیایم

تو آن‌سروخرامانی که چه  پاییز و چه‌‌ بهمن
قد و بالای نازت را   لب هر جوی،  جویایم

نباشی‌پیش‌من‌این‌شهرهمچون‌خارزاری‌خشک
ندارد  جلوه ای در چشم، از سُفلا  وُ عُلیایم

اگر دیدار، دشوار و وصال ما ست ناممکن،
مکن دوریّ‌ومهجوری؛ بیا یکشب به رؤیایم

بهانه‌جویی‌ات حدّی نداردای بت‌سرکش
کنارت، دم به دم، درگیر صد امّا و آیایم

الف‌قامت‌مخوان«الهام»را ای‌نوجوان،دیگر
ببین خم‌گشته درپیری به‌سان حلقۀ«یا»یم

#دکتر_سیدمحمود_الهام‌بخش

۱۴۰۳/۹/۷