🔴انصاف عقاب
▪️از ماست که بر ماست
🔺 نوآوران ۸ اردیبهشت ۱۴۰۴
✍️عباس عبدی
🔘هر یک از حیوانات برای انسان نماد مفهومی خاص هستند. شاید عقاب یکی از نمادین‌ترین آنها باشد. قدرت، پیروزی، دوربینی و فراست و... بخشی از صفات نمادینی هستند که به این حیوان داده‌ایم. یکی از بهترین شعرهایی که در ادبیات فارسی در باره عقاب آمده است همان قصیده مشهور ناصرخسرو قبادیانی است که در کتاب دبستان خود می‌خواندیم و چنین آغاز می‌شود: ▪️«روزی ز سر سنگ عقابی به هوا خاست»▪️ است.
🔘ما همهء آن را از حفظ بودیم. عقاب برای شکار اوج می‌گیرد و با غرور به جهان زیر پای خود می‌نگرد و احساس غرور و قدرت می‌کند که در این حین تیری به بال او می‌خورد و او را از عرش به فرش می‌آورد و او تعجب می‌کرد که یک قطعه چوب و آهن چگونه این اندازه تیزپرواز بوده که او را به زمین انداخته است؟ شاهکار شعر در بیت پایانی است که می‌گوید: ▪️”چون نیک نگه کرد و پر خویش بر او دید/ گفتا ز که نالیم که از ماست که برماست“▪️
🔘عقاب در شعر ناصرخسرو بلندپرواز و قدرتمند و مغرور است ولی با فراست و منصف هم هست. گر چه تیر از چله دیگران رها شده و به او اصابت کرده بود ولی آه و ناله نکرد و تقصیر دیگران نینداخت، که حسادت کردند و بدخواه من بودند و توطئه کردند. در نهایت هم خود را مسئول دانست و علاوه بر فراست آن؛ شاهدی بر قدرتمندی و انصاف عقاب نیز هست. زیرا افراد قدرتمند به جای آنکه خود را تبریه کنند و مثل از پاافتادگان علیل، دیگران را مقصر وضعیت خود جلوه دهند، با شجاعت مسئولیت می‌پذیرند و به عملکرد خود نگاه می‌کنند.
🔘حالا بیایید این را با عقاب‌های بدلی سیاست ایران مقایسه کنیم. عقاب‌هایی که حتی توان پرواز ندارند، ولی تمامی ادعاهای عقاب را دارند، و از آن مهم‌تر اینکه همه چیز را هم تقصیر دیگران می‌اندازند. یکی از آنان که چهار دهه در بالاترین سطوح قدرت است می‌گوید: ▪️«جوانان زیر ۴۵ سال کشور در کف دستشان موبایل قرار دارد، نه تلویزیون نگاه می‌کنند و نه به نماز جمعه می‌روند. آنان نه شهدا را می‌شناسند و نه مقامات نظامی و پاسدارهای کشورشان را»▪️
https://telegra.ph/انصاف-عقاب-04-28
▪️از ماست که بر ماست
🔺 نوآوران ۸ اردیبهشت ۱۴۰۴
✍️عباس عبدی
🔘هر یک از حیوانات برای انسان نماد مفهومی خاص هستند. شاید عقاب یکی از نمادین‌ترین آنها باشد. قدرت، پیروزی، دوربینی و فراست و... بخشی از صفات نمادینی هستند که به این حیوان داده‌ایم. یکی از بهترین شعرهایی که در ادبیات فارسی در باره عقاب آمده است همان قصیده مشهور ناصرخسرو قبادیانی است که در کتاب دبستان خود می‌خواندیم و چنین آغاز می‌شود: ▪️«روزی ز سر سنگ عقابی به هوا خاست»▪️ است.
🔘ما همهء آن را از حفظ بودیم. عقاب برای شکار اوج می‌گیرد و با غرور به جهان زیر پای خود می‌نگرد و احساس غرور و قدرت می‌کند که در این حین تیری به بال او می‌خورد و او را از عرش به فرش می‌آورد و او تعجب می‌کرد که یک قطعه چوب و آهن چگونه این اندازه تیزپرواز بوده که او را به زمین انداخته است؟ شاهکار شعر در بیت پایانی است که می‌گوید: ▪️”چون نیک نگه کرد و پر خویش بر او دید/ گفتا ز که نالیم که از ماست که برماست“▪️
🔘عقاب در شعر ناصرخسرو بلندپرواز و قدرتمند و مغرور است ولی با فراست و منصف هم هست. گر چه تیر از چله دیگران رها شده و به او اصابت کرده بود ولی آه و ناله نکرد و تقصیر دیگران نینداخت، که حسادت کردند و بدخواه من بودند و توطئه کردند. در نهایت هم خود را مسئول دانست و علاوه بر فراست آن؛ شاهدی بر قدرتمندی و انصاف عقاب نیز هست. زیرا افراد قدرتمند به جای آنکه خود را تبریه کنند و مثل از پاافتادگان علیل، دیگران را مقصر وضعیت خود جلوه دهند، با شجاعت مسئولیت می‌پذیرند و به عملکرد خود نگاه می‌کنند.
🔘حالا بیایید این را با عقاب‌های بدلی سیاست ایران مقایسه کنیم. عقاب‌هایی که حتی توان پرواز ندارند، ولی تمامی ادعاهای عقاب را دارند، و از آن مهم‌تر اینکه همه چیز را هم تقصیر دیگران می‌اندازند. یکی از آنان که چهار دهه در بالاترین سطوح قدرت است می‌گوید: ▪️«جوانان زیر ۴۵ سال کشور در کف دستشان موبایل قرار دارد، نه تلویزیون نگاه می‌کنند و نه به نماز جمعه می‌روند. آنان نه شهدا را می‌شناسند و نه مقامات نظامی و پاسدارهای کشورشان را»▪️
https://telegra.ph/انصاف-عقاب-04-28