غزل: کړاو منګل
سرور مو ورو ورو د ژوندون له ورځو شپو نه وځي
ګوره چې څه به مو له خاورو له اېرو نه وځي
څنګه دې وساتمه پټ د مینې اور په زړه کې
چې د ډېوې تته رڼا هم له ښېښو نه وځي
خپله رضا چې ترکه نه کړي ستا په مینه کې څوک
توره څېره به لکه دود له سرو لمبو نه وځي
موږه د خپلو زولنو خاموشي نه شو لېدای
زموږ پرې څه چې ویده خلک له خوبو نه وځي
د زمانې له رویې به درته څه ووایم
څوک چې زر نه لري کړاوه له سړو نه وځي
د ګلبڼ زمزمې. (240)
سرور مو ورو ورو د ژوندون له ورځو شپو نه وځي
ګوره چې څه به مو له خاورو له اېرو نه وځي
څنګه دې وساتمه پټ د مینې اور په زړه کې
چې د ډېوې تته رڼا هم له ښېښو نه وځي
خپله رضا چې ترکه نه کړي ستا په مینه کې څوک
توره څېره به لکه دود له سرو لمبو نه وځي
موږه د خپلو زولنو خاموشي نه شو لېدای
زموږ پرې څه چې ویده خلک له خوبو نه وځي
د زمانې له رویې به درته څه ووایم
څوک چې زر نه لري کړاوه له سړو نه وځي
د ګلبڼ زمزمې. (240)