یادداشت های کیوان کثیریان dan repost
چند روز پیش در بابلسر، کنسرت نمایش آرش را دیدم. نمایشی حدود یکصد و پنجاه نفره که برداشتی از نمایشنامه‌ی آرش نوشته‌ی بهرام بیضایی است.
این نمایش، به گمانم بزرگترین اجرا در سال‌های اخیر است که در استان مازندران به صحنه رفته است.
این در حالی است که اجرای تئاتر در شهرستان‌ها همیشه با مشکلاتی چندبرابر نسبت به پایتخت مواجه است؛ از محدودیت امکانات بگیر تا کمبود سالن و از استاندارد نبودن اغلب سالن‌های موجود بگیر تا برخی سخت‌گیری‌های اضافه و تنگ‌نظری‌های مضاعف که گریبان نمایش در شهرستان را می‌گیرند. تئاتر کار کردن با امکانات کم در شهرستان -آن‌هم چنین نمایش بزرگی در شهری کوچک- واقعا عشق وافر و همت عالی می‌طلبد.
عباس ابوالحسنی کارگردان و دراماتورژ کنسرت نمایش آرش تلاش کرده است تا سرحد امکان به جوهره‌ی متن بیضایی وفادار بماند ولی ایده‌های خود را نیز در روایت و فرم اجرایی تجربه کند.
استفاده‌ی موثر از موسیقی، آواها و صداها در خدمت مضمون، هماهنگی قابل توجه در حرکات فرم، استفاده‌ی مفید از صحنه‌ی ساده و کاربردی، بازی‌های روان بازیگران به ویژه بازیگر نقش آرش از جمله امتیازات نمایش است.
اما آنچه از همه‌چیز مهم‌تر به‌نظر می‌آید، درآمدنِ حس و حال و فضای ایران‌دوستی است. انرژی قابل توجهی از روی صحنه به بیرون پرتاب می‌شود که بی‌شک ریشه در باور عمیق و عشق به میهن دارد.
ما در شرایط کنونی بیش از هر زمانِ دیگر، به تقویت حس وطن‌دوستی نیاز داریم و وجود نمایش‌هایی چون آرش، تاثیری به‌سزا در این اتفاق خواهند داشت.
طبیعتا ابوالحسنی برای هماهنگی این تعداد بازیگر جوان و ترکیب کردنِ متناسبِ نمایش با موسیقی، تلاش بسیاری کرده تا نتیجه‌ی کار، قابل قبول از آب درآید و تا حدود زیادی در این راه موفق بوده است.
آرش نمایشی است که در شرایط حاضر باید حتما دید و به تمام آنها که امکان دیدنش را دارند توصیه می‌کنم تماشایش را از دست ندهند. اینگونه نمایش‌ها نیاز به طول مدت بیشتری برای اجرا دارند که در استمرار، بتوانند مخاطبان شهرهای اطراف را نیز جلب کنند و تاثیر خود را بگذارند. امیدوارم مسئولان فرهنگی استان مازندران نیز تمام توان خود را برای هرچه بیشتر دیده شدن چنین نمایش‌هایی به‌کار بندند و امکان اجرای آن در شهرهای دیگر استان را نیز فراهم کنند.
@kkasirian
این نمایش، به گمانم بزرگترین اجرا در سال‌های اخیر است که در استان مازندران به صحنه رفته است.
این در حالی است که اجرای تئاتر در شهرستان‌ها همیشه با مشکلاتی چندبرابر نسبت به پایتخت مواجه است؛ از محدودیت امکانات بگیر تا کمبود سالن و از استاندارد نبودن اغلب سالن‌های موجود بگیر تا برخی سخت‌گیری‌های اضافه و تنگ‌نظری‌های مضاعف که گریبان نمایش در شهرستان را می‌گیرند. تئاتر کار کردن با امکانات کم در شهرستان -آن‌هم چنین نمایش بزرگی در شهری کوچک- واقعا عشق وافر و همت عالی می‌طلبد.
عباس ابوالحسنی کارگردان و دراماتورژ کنسرت نمایش آرش تلاش کرده است تا سرحد امکان به جوهره‌ی متن بیضایی وفادار بماند ولی ایده‌های خود را نیز در روایت و فرم اجرایی تجربه کند.
استفاده‌ی موثر از موسیقی، آواها و صداها در خدمت مضمون، هماهنگی قابل توجه در حرکات فرم، استفاده‌ی مفید از صحنه‌ی ساده و کاربردی، بازی‌های روان بازیگران به ویژه بازیگر نقش آرش از جمله امتیازات نمایش است.
اما آنچه از همه‌چیز مهم‌تر به‌نظر می‌آید، درآمدنِ حس و حال و فضای ایران‌دوستی است. انرژی قابل توجهی از روی صحنه به بیرون پرتاب می‌شود که بی‌شک ریشه در باور عمیق و عشق به میهن دارد.
ما در شرایط کنونی بیش از هر زمانِ دیگر، به تقویت حس وطن‌دوستی نیاز داریم و وجود نمایش‌هایی چون آرش، تاثیری به‌سزا در این اتفاق خواهند داشت.
طبیعتا ابوالحسنی برای هماهنگی این تعداد بازیگر جوان و ترکیب کردنِ متناسبِ نمایش با موسیقی، تلاش بسیاری کرده تا نتیجه‌ی کار، قابل قبول از آب درآید و تا حدود زیادی در این راه موفق بوده است.
آرش نمایشی است که در شرایط حاضر باید حتما دید و به تمام آنها که امکان دیدنش را دارند توصیه می‌کنم تماشایش را از دست ندهند. اینگونه نمایش‌ها نیاز به طول مدت بیشتری برای اجرا دارند که در استمرار، بتوانند مخاطبان شهرهای اطراف را نیز جلب کنند و تاثیر خود را بگذارند. امیدوارم مسئولان فرهنگی استان مازندران نیز تمام توان خود را برای هرچه بیشتر دیده شدن چنین نمایش‌هایی به‌کار بندند و امکان اجرای آن در شهرهای دیگر استان را نیز فراهم کنند.
@kkasirian