#کریسمس_استاکر
#پارت_دو


یک صدای بلند غرش میو از پنجره‌ای که کمی باز کرده بودم تا صداشو بشنوم به داخل میاد. اما کنار جعبه چمباتمه زده. موهای قهوه‌ای فرِش جلوی چشماش ریخته و با حرکتی بی‌حوصله موهاشو کنار میزنه . اون کلاه پشمی گرمشو نپوشیده، با اینکه مطمئنم یکی رو صندلی ماشینش گذاشتم تا فراموشش نکنه.
«اشکالی نداره، عزیزم،» اما با صدای نرمی به گربه می‌گه، نفسش به شکل ابری سفید در هوا پخش می‌شه.
«به زودی صاحبتو پیدا می‌کنیم. تا اون وقت تو جات امنه. من ازت مراقبت می‌کنم »

نه برای اولین بار و مطمئناً نه برای آخرین بار، آرزو می‌کنم کاش یه گربه بودم. اون وقت می‌تونستم به راحتی وارد زندگیش بشم، بدون اینکه نگران حرف زدن یا لبخند زدن باشم، و اما منو نوازش می‌کرد و به قلب سیری‌ناپذیرم آرامش می‌داد.
حتی فکر کردن به این موضوع باعث می‌شه خونم به سمت پایین بدنم هجوم بیاره و شلوارم ناگهان تنگ بشه. دندونامو روی هم فشار می‌دم و نفسمو حبس می‌کنم، سعی می‌کنم به چیزهای دیگه فکر کنم.

مثل آخرین باری که باک ماشین اما رو پر کردم. به یادداشت‌هام نگاه می‌کنم تا ببینم چه زمانی بود. باک اون باید حداقل نیمه پر باشه، اما امشب ضرری نداره که دوباره اونو پر کنم. تو فهرست کارهام یادداشت می‌کنم و دوباره دوربینو روی چشمم میزارم.
🎄🎄🎄