کمپین مبارزه با بی‌شعوری

آنکس که چو ما نیست در این شهر کدامست؟ (۲)

در تعجبم از تعجب عده‌ای برای کسانی که ظلم را می‌بینند و دم بر نمی‌آورند!

شما اگر جای آنها بودید چه می‌کردید؟ قبل از پاسخ دادن، لطفا به سوالات زیر جواب دهید:

* رئیس اداره‌تان به شما پاداش یا مزایایی داده که چندان مستوجب آن نیز نبوده‌اید و فردای آنروز در حضور شما به کارمند دیگری بدون دلیل کافی توهین می‌کند آیا شما به رئیستان اعتراض می‌کنید و یا سکوت می‌کنید و حرمت محبتش را نگاه می‌دارید؟
* دوست عمویتان به سفارش او، شما را در شرکتش استخدام کرده و چندی بعد تقاضای کاری غیر قانونی از شما دارد، آیا تقاضایش را رد می‌کنید، کار خود را از دست می‌دهید و عموجان را جلوی دوستش شرمگین می‌کنید؟
* شام مفصلی به افتخار شما ترتیب داده‌اند، پس از صرف شام، میزبان با یکی از مهمانان اختلاف نظر پیدا می‌کند و کار به مشاجره می‌کشد و در این کشاکش شما را به قضاوت می‌خوانند، با اینکه می‌دانید حق با میزبان نیست چقدر احتمال دارد حرمت نان و نمک را بشکنید و از طرف مقابلِ او دفاع کنید.

اگر شما حرمت نان و نمک و محبت‌هایی را که به شما شده است با هر قیمتی پاس می‌دارید چگونه انتظار دارید آن مسئول، آن مقام، آن بر مسند قدرت نشسته، نان و نمک را قدر نداند و نمکدان شکنی کند؟

و با هزار تاسف باید گفت که این تنها یکی از بسیار ویژگی فرهنگی در ماست که همچون سدی در برابر برقراری دموکراسی در جامعه ما قرار گرفته. ویژگی‌هایی که در شرایط نه چندان مناسب فعلی و در جهت تنازع بقا در فرد فرد ما بوجود آمده و تبدیل به عادات و آداب ما شده‌اند.

بدون شک تا ما به وجود این ویژگی‌ها در خود آگاه نشویم  و برای از بین بردن آنها در سطح فردی و کلان اقدام نکنیم رسیدن به دموکراسی خواب و خیالی بیش نخواهد بود.

📕در اسارت فرهنگ

آنکس که چو ما نیست در این شهر کدامست؟ (۱)

معمولا واژه‌ی دزد در مورد کسانی بکار برده می‌شود که یا در سطوح پایین جامعه از دیوار مردم بالا می‌روند، یا کیف می‌قاپند و جیب بری می‌کنند و یا در سطوح خیلی بالا، دست به اختلاس‌های میلیونی می‌زنند، اما با کمی دقت می‌توان دید که دزدی در میان توده‌ی مردم عادی نیز به شکل‌های دیگری صورت می‌پذیرد، بعنوان مثال:

فروشندگانی که مواد مورد احتیاج روزانه ی مردم مانند نان و میوه جات و سبزیجات و لبنیات را گرانتر از آنچه که باید به آنها می‌فروشند،

رانندگانی که از مسافران شهرستانی و ناآشنا به شهر کرایه‌ی بیشتری می‌گیرند،

تعمیر کارانی که برای تعویض یک قطعه، دستمزدی چند برابر از مشتریانشان طلب می‌کنند،

کارمندانی که به جای رسیدن به کار ارباب رجوع، آنها را از این طبقه به آن طبقه سر می‌دوانند تا به کارهای شخصی خود برسند،

ماموران بهداشتی که با گرفتن رشوه چشم بر اجناس تاریخ گذشته و فاسد در فروشگاهها می‌بندند،

کارخانه دارانی که آب و رنگ و اسید توی شیشه می‌ریزند و به اسم آب لیمو به دست مشتریان می‌دهند،

پزشکانی که بیمارانشان را بدون اینکه نیازی به عکس گرفتن و یا آزمایش داشته باشد پیش رفقای رادیولوژیست و آزمایشگاهی خود می‌فرستند،

استادان دانشگاهی که نام خود را در ابتدای پایاننامه یا مقالاتی می‌گذارند که بیشترین مقدار تحقیق و کار نوشتاری آنرا دانشجویانشان انجام داده‌اند،

و تمامی کسانی که از طریق دروغگویی، تقلب، رشوه دادن و رشوه ستاندن، پارتی بازی و ..... روزگار می‌گذرانند،

رفتارهایی که متاسفانه به دلیل فراگیر بودن آنها در سطح جامعه عادی و طبیعی جلوه می‌کند.


بطور حتم ما به یک تحول عظیم فرهنگی نیاز داریم و این کاری دشوار و زمان بر است اما روزی باید شروع شود و آنروز همین امروز است.

در اسارت فرهنگ

دوستان،
بی زحمت چند ثانیه وقت بگذارید و اگر موافق هستید امضاء کنید.



https://www.karzar.net/176003

🌱 آدم‌هایی که جهان را زیباتر می‌کنند


🖋 ‌پرستو مرزبان

بعضی آدم‌ها مثل نور در تاریکی‌اند، مثل هوای تازه بعد از یک طوفان. آن‌ها حال دنیا را بهتر می‌کنند، نه با کارهای بزرگ، بلکه با بودنشان، با سادگی و آرامشی که در رفتارشان موج می‌زند. این آدم‌ها حسود نیستند، کینه‌ای به دل ندارند و از موفقیت و خوشبختی دیگران خوشحال می‌شوند، گویی شادی دیگران، شادی خودشان است.

آن‌ها زیاده‌خواهی نمی‌کنند، قانع‌اند به سهمی که از زندگی دارند و همین قناعت، آرامش عمیقی درونشان ایجاد کرده است. هیچ‌وقت نداشته‌هایشان را در میان داشته‌های دیگران جستجو نمی‌کنند و همیشه با بزرگواری کنار می‌روند تا دیگران هم سهمشان را بردارند.

این آدم‌ها به جای سرزنش، تحسین می‌کنند، به جای بی‌توجهی، انگیزه می‌دهند و به جای ناامید کردن، دلگرمی می‌دهند. حضورشان مثل تکیه‌گاهی است که آدم‌ها را از افتادن نجات می‌دهد. وقتی در کنارشان هستی یا حتی به یادشان می‌افتی، احساس می‌کنی هنوز چیزی از انسانیت در این دنیا باقی مانده است.

این آدم‌ها همان‌هایی هستند که با رفتارشان نشان می‌دهند خوبی و مهربانی هنوز زنده است. بودنشان یادآوری می‌کند که می‌شود در دنیای پر از شلوغی و سختی، خوب ماند و دیگران را هم به خوبی دعوت کرد. آن‌ها انگیزه‌ای هستند برای اینکه ما هم تلاش کنیم سهمی در بهتر شدن این جهان داشته باشیم.


کمپین مبارزه با بی‌شعوری

‍ ✔️از مرگ‌آگاهی تا ابتذال مرگ

🖋 سهند ایرانمهر

از مارکوس اورلئوس فیلسوف رواقی که در کتاب «تاملات» خود گفت:

When you are high in indignation and perhaps losing patience, remember that human life is a mere fragment of time and shortly we are all in our graves.

هنگامی که در خشم هستی و چیزی نمانده که شکیبایی خود را از دست دهی، به یاد داشته باش که زندگی بشر تنها بخشی کوچک از زمان است و به زودی همه ما در گور خود خواهیم بود.

تا مولانا که سرود:

آن بهاران مضمر است اندر خزان 
دربهاراست آن خزان مگریز از آن
همره غم باش و با وحشت بساز!
 می‌طلب‌ در مرگِ خود عمر دراز

جملگی در ستایش مرگ‌آگاهی و مرگ‌اندیشی گفته‌اند زیرا این آگاهی هم شعله اضطراب و هیاهوی جهان پر تلاطم را می‌نشاند و هم به زندگی عمق می‌دهد و شادی را ضروری می‌سازد چنانکه «سنکا» دیگر فیلسوف رواقی گفت:

 «چرا برای لحظات زندگی گریان باشم وقتی کل زندگی گریه‌دار است»
 Cur plangam momenta vitae, cum tota vita plangenda sit?

اما چرا برنامه‌هایی این‌چنینی اثری معکوس دارند و با آن «مرگ‌‌آگاهی فیلسوفانه» فاصله بسیار دارند؟

چیزی که در این‌ ویدیو می‌بینید، تاکید بر مرگ‌آگاهی نیست بلکه رقابتی پوچ برای جذب مخاطب از طریق استفاده از «سندروم رسانه‌ای شوک» Shock Value است ‌که در آن رسانه‌ها، برای جلب توجه مخاطبان و افزایش بازدید یا تعامل، محتوایی تولید می‌کنند که با ایجاد شوک یا واکنش‌های شدید احساسی، به‌طور موقت باعث برجسته شدن یک برنامه یا موضوع خاص می‌شود تا از این طریق توجه را برانگیزاند.

چنین برنامه‌هایی در راستای مابقی برنامه‌هایی است که قرار است پروژه ابتذال معانی را پیش ببرند و با تمرکز بر واکنش‌ها ولو اندک زمانی در کانون توجه قرار گیرند.

سندروم رسانه‌ای شوک، هرچند ممکن است به‌طور موقت توجه مخاطبان را جلب کند، در بلندمدت باعث فرسایش اعتماد عمومی، سطحی شدن گفتمان و کاهش ارزش‌های فرهنگی و اخلاقی می‌شود.
دلیل دیگری که باعث می‌شود چنین برنامه‌هایی نه‌تنها بی‌اثر که ریاکارانه به نظر برسند همان چیزی است که مهمان برنامه‌ هم به شکل ضمنی به آن اشاره کرد یعنی نمی‌توان باور کرد که ذهن پشت این برنامه غم دین و آخرت مردمان را می‌خورد اما دنیای آنان را وانهاده است، دنبال شادی‌بخشی و عمق‌دادن به زندگی از طریق مرک‌آکاهی است اما در مجموع غم‌پرور و شادی‌ستیز است و رویه‌اش ترویج ابتذال و سطحی‌نگری است، از عاقبت حتمی انسان‌ها می‌گوید اما خود نه تنها در قبال یک‌تن که در قبال انسان‌های بی‌شمار به گونه‌ای رفتار می‌کند که گویی تا ابد پابرجاست. و در نهایت اینکه غم دین مردم خوری و غم ملک و مملکت را نخوری به قول سعدی:

خداوند دولت غم دین خورد
که دنیا به هر حال می‌بگذرد
نخواهی که ملکت برآید بهم
غم ملک و دین هر دو باید بهم

اگر دارای ده ها مدرک دانشگاهی از بهترین دانشگاههای دنیا باشیم،

اگر در بهترین نقطه شهر و در بزرگترین و شیک ترین منازل زندگی کنیم،

اگر در گران‌ترین اتوموبیل‌ها سوار شویم و از پیشرفته‌ترین تولیدات تکنولوژی استفاده کنیم و در شهرت و ثروت و محبوبیت غرق شویم،

متجدد شده ایم.

اما:

اگر عقیده مخالف را شنیدیم و خشمگین نشدیم،

اگر عقیده خود را به دیگران تحمیل نکردیم،

اگر در کوچه و خیابان زباله نریختیم،

اگر در کار یکدیگر دخالت نکردیم، 

اگر دیگران را به خاطر جنسیت، ملیت، باور و مذهب، نوع پوشش، لهجه، و طبقه اجتماعیشان کوچک نشمردیم،

اگر به حرف‌های مخاطبمان تا به انتها گوش سپردیم و در میان صحبت‌هایش نپریدیم،

اگر منافع جمع را بر منافع خویش ترجیح دادیم،

اگر اشتباهاتمان را پذیرفتیم و بابت آنها عذرخواهی کردیم و

اگر ........

متمدن شده‌ایم.

متمدن شدن، پیش نیاز بدست آوردن دموکراسی است. بنابراین اگر بخواهیم در آینده جامعه‌ای آباد، آزاد و دموکراتیک داشته باشیم شایسته است از هم اکنون رفتارهای ضد دموکراتیک خود را تعدیل کرده و یا تغییر دهیم و بدانیم که تا ما در این کار بس عظیم شرکت فعالانه نداشته باشیم ، بدست آوردن دموکراسی در حد یک آرزو خواهد ماند.

کتاب صوتی در اسارت فرهنگ