بی هدفی
در جهان غرب، ما بسیار هدف گرا هستیم. مقصدمان را می دانیم و در راه دست یابی به آن، عملکردی کاملاً هدایت یافته داریم. شاید هدف گرایی شیوه ای مفید باشد، اما بسیاری از مواقع، لذت بردن از خود را در طول مسیر فراموش می کنیم.
در فرهنگ بودایی، واژه ای به معنای «بی آرزویی» یا «بی هدفی» وجود دارد. این واژه به این مفهوم است که چیزی را برای دنبال کردن پیش رویتان قرار ندهید، زیرا همه چیز، همین جا، در خودتان است. هنگامی که مراقبه پیاده روی را تمرین می کنیم، تلاش ما بر رسیدن به جایی دیگر متمرکز نیست، بلکه فقط گام هایی آرام و شادمان برمی داریم. اگر به آینده و آن چه خواهان فهمیدن آن هستیم، بیندیشیم گام های آرام و شادمانمان را از دست خواهیم داد. این موضوع در مورد مراقبه نشستن نیز درست است. ما فقط به این دلیل مراقبه میکنیم که از نشستن لذت ببریم و این کار را برای دست یافتن به هدفی انجام نمی دهیم. این، نکته ای بسیار مهم است. هر لحظه مراقبه نشستن، ما را به زندگی باز میگرداند و نشستنمان باید چنان باشد که از لحظه لحظۀ آن لذت ببریم. مراقبه، چه خوردن یک نارنگی باشد، چه نوشیدن فنجانی چای، چه راه رفتن، باید آن را به گونه ای انجام دهیم که «بی هدف» باشد.
اغلب به خودمان می گوییم: «بیکار ننشین، کاری انجام بده» در حالی که وقتی آگاهی را تمرین می کنیم، به کشفی نامعمول دست می یابیم. در می یابیم شاید گفته ای برخلاف گفته قبلی، بیشتر به ما کمک کند: «کاری را بیهوده انجام نده، بنشین!» باید بیاموزیم گاه و بیگاه توقف کنیم تا به روشنی ببینیم، در ابتدا، شاید «توقف» همانند مقاومتی در برابر زندگی مدرن به نظر برسد، اما چنین نیست.
توقف فقط یک واکنش نیست، بلکه راهی برای زندگی ست. بقای نوع بشر به توانایی ما در متوقف ساختن شتاب وابسته است. بیش از پنجاه هزار بمب اتمی در جهان داریم و هنوز نمیتوانیم تولیدشان را متوقف کنیم. «متوقف کردن» فقط به معنای توقف پدیده های منفی نیست، بلکه باید اجازه دهیم بهبود یافتن کارآمد جایگزین آن شود. «متوقف کردن» به معنای زندگی نکردن نیست، بلکه تجربه کردن و نمایان ساختن این است که شادمانی در زندگی، هم در حال و هم در آینده، امکان پذیر است. تمرین ها، این مقصود را در بر دارند.
بنیان شادمانی، هوشیاری ست. پیش شرط شاد بودن، آگاهی ما از شادمان بودن است. اگر از شادی خود آگاه نباشیم، در حقیقت شادمان نیستیم. هنگامی که دندان درد میگیریم، درک میکنیم که درد نداشتن حالتی شگفت انگیز است، اما وقتی دندان درد نداریم، باز هم شادمان نیستیم. نبود درد، بسیار خوشایند است.
مسایل لذت آفرین بی شماری وجود دارند، اما هنگامی که ما هوشیاری را تمرین نمی کنیم، قدردان آن مسایل نیستیم وقتی به تمرین هوشیاری می پردازیم، آن مسایل را گرامی میداریم و می آموزیم چگونه آنها را پاس بداریم. با نشان دادن توجه در خور به لحظه حال، از آینده مراقبت میکنیم. ایجاد آرامش برای آینده، مستلزم ایجاد آرامش در لحظه حال است.
تیک نات هان
هر گام آرامش
ص 53 و 54
🆔 @Khodshenasivo
🆑 عرفان و خودشناسی
در جهان غرب، ما بسیار هدف گرا هستیم. مقصدمان را می دانیم و در راه دست یابی به آن، عملکردی کاملاً هدایت یافته داریم. شاید هدف گرایی شیوه ای مفید باشد، اما بسیاری از مواقع، لذت بردن از خود را در طول مسیر فراموش می کنیم.
در فرهنگ بودایی، واژه ای به معنای «بی آرزویی» یا «بی هدفی» وجود دارد. این واژه به این مفهوم است که چیزی را برای دنبال کردن پیش رویتان قرار ندهید، زیرا همه چیز، همین جا، در خودتان است. هنگامی که مراقبه پیاده روی را تمرین می کنیم، تلاش ما بر رسیدن به جایی دیگر متمرکز نیست، بلکه فقط گام هایی آرام و شادمان برمی داریم. اگر به آینده و آن چه خواهان فهمیدن آن هستیم، بیندیشیم گام های آرام و شادمانمان را از دست خواهیم داد. این موضوع در مورد مراقبه نشستن نیز درست است. ما فقط به این دلیل مراقبه میکنیم که از نشستن لذت ببریم و این کار را برای دست یافتن به هدفی انجام نمی دهیم. این، نکته ای بسیار مهم است. هر لحظه مراقبه نشستن، ما را به زندگی باز میگرداند و نشستنمان باید چنان باشد که از لحظه لحظۀ آن لذت ببریم. مراقبه، چه خوردن یک نارنگی باشد، چه نوشیدن فنجانی چای، چه راه رفتن، باید آن را به گونه ای انجام دهیم که «بی هدف» باشد.
اغلب به خودمان می گوییم: «بیکار ننشین، کاری انجام بده» در حالی که وقتی آگاهی را تمرین می کنیم، به کشفی نامعمول دست می یابیم. در می یابیم شاید گفته ای برخلاف گفته قبلی، بیشتر به ما کمک کند: «کاری را بیهوده انجام نده، بنشین!» باید بیاموزیم گاه و بیگاه توقف کنیم تا به روشنی ببینیم، در ابتدا، شاید «توقف» همانند مقاومتی در برابر زندگی مدرن به نظر برسد، اما چنین نیست.
توقف فقط یک واکنش نیست، بلکه راهی برای زندگی ست. بقای نوع بشر به توانایی ما در متوقف ساختن شتاب وابسته است. بیش از پنجاه هزار بمب اتمی در جهان داریم و هنوز نمیتوانیم تولیدشان را متوقف کنیم. «متوقف کردن» فقط به معنای توقف پدیده های منفی نیست، بلکه باید اجازه دهیم بهبود یافتن کارآمد جایگزین آن شود. «متوقف کردن» به معنای زندگی نکردن نیست، بلکه تجربه کردن و نمایان ساختن این است که شادمانی در زندگی، هم در حال و هم در آینده، امکان پذیر است. تمرین ها، این مقصود را در بر دارند.
بنیان شادمانی، هوشیاری ست. پیش شرط شاد بودن، آگاهی ما از شادمان بودن است. اگر از شادی خود آگاه نباشیم، در حقیقت شادمان نیستیم. هنگامی که دندان درد میگیریم، درک میکنیم که درد نداشتن حالتی شگفت انگیز است، اما وقتی دندان درد نداریم، باز هم شادمان نیستیم. نبود درد، بسیار خوشایند است.
مسایل لذت آفرین بی شماری وجود دارند، اما هنگامی که ما هوشیاری را تمرین نمی کنیم، قدردان آن مسایل نیستیم وقتی به تمرین هوشیاری می پردازیم، آن مسایل را گرامی میداریم و می آموزیم چگونه آنها را پاس بداریم. با نشان دادن توجه در خور به لحظه حال، از آینده مراقبت میکنیم. ایجاد آرامش برای آینده، مستلزم ایجاد آرامش در لحظه حال است.
تیک نات هان
هر گام آرامش
ص 53 و 54
🆔 @Khodshenasivo
🆑 عرفان و خودشناسی