این مجسمه بخشی از یک ترکیب بزرگ‌تر با مجسمه‌ی "حَبقوق و فرشته" است که به صورت مورب در مقابل آن در کلیسا قرار گرفته است. برنینی در سال 1652 برای "فابیو_چیگی" کاردینال و کشیش کلیسا، کار در کلیسای کوچک را آغاز کرد. حامیِ او الکساندر هفتم در سال 1655 به عنوان پاپ انتخاب شد و انگیزه‌ی جدیدی برای بازسازی کلیسای تدفین شد. در آن زمان دو طاقچه در طرفینِ محراب اصلی هنوز خالی بودند و برنینی دو مجسمه‌ی جدید ساخت که یکی "حَبقوق و فرشته" و دیگری "مجسمه‌ی دانیال" می‌باشد و این مجسمه‌ها ترکیب بزرگ‌تری را در مقابل یک‌دیگر به صورت مورب در فضای کلیسا تشکیل دادند. برنینی یک رابطه‌ی فضایی ایجاد کرد که کل کلیسا را زنده کرد و شکل کلاسیک آن را به فُرمِ خاص جدیدی تبدیل کرد. مجسمه‌ی دانیال در طاقچه‌ی سمت چپ ورودی قرار داشت. این مجسمه کشش مشخصه‌ی بدن را نشان می‌دهد که نمونه‌ی سبک به اصطلاح متأخرِ برنینی است. دانیال زانو زده و مشتاقانه دعا می‌کند و از طاقچه دستانش را به سمت راست دراز می‌کند در حالی که صورتش به سمت خدا و رو به سوی آسمان دارد.

#مجسمه‌سازی
#هنرتجسمی
@Honarrvareh