ادامه‌ی پست قبلی:
- روانپزشکم حرف‌های منو جدی نمی‌گرفت. می‌گفت داری علایم پدرت رو ناخودآگاه تقلید می‌کنی. می‌گفت تا حالا نشنیده یه خانم جوان احتباس ادراری داشته باشه.
- به روانپزشکت سلام خاص منو برسون و بهش بگو خیلی چیزها رو شما نشنیدی. از این به بعد شکایت‌های بیمارهات رو جدی‌تر بگیر. باجناق خود من هم روانپزشکه. می‌دونم چطوری فکر می‌کنن. [با خنده] فکر می‌کنن ریشه‌ی همه‌ی مشکلات در دوران کودکیه!
پ.ن: این اتفاق برای من نیفتاده، اما اگر من هم به جای آن روانپزشک بودم اطلاعی از امکان احتباس ادراری در یک خانم جوان و تشخیص دیورتیکول مجرای ادراری نداشتم و علایم مراجعم را در راستای سایر علایم روانی و تقلید ناخودآگاه از علایم پدرش می‌دیدم و بدون کنجکاوی و دقت بیشتر صرفن به نظر اورولوژیست اول و ریپورت سونوگرافی کلیه اکتفا می‌کردم و به خاطر بی‌سوادی‌ام شرمنده‌ی مراجعم می‌شدم.
پ.ن: وقتی به این فکر می‌کنم که ادعای من از رد کردن علل ارگانیک (جسمی) در روانپزشکی صرفن تکیه به نظر یک پزشک دیگر است-سرم سوت می‌کشه. این کار ساده را که هر کسی می‌تونه بکنه. آیا تمام ادعای من برای رد علل ارگانیک پیش از تشخیص روانپزشکی محدود به پذیرش نظر یک پزشک دیگر است؟! این بود آرمان‌های رویکرد بایوسایکوسوشال در روانپزشکی؟!
@hafezbajoghli