ادامه ...


ناهار فرصت دیگری برای سخن گفتن به شیوه ای تازه بود. قرار بود گفت و گو های پر معنایی با کودکان را بیازماییم تا آن ها بتوانند اندیشه ها یا تجربه های خود را بیان کنند. بزرگ سالی که موضوع بامدادی را پیش می کشید بالای میز می نشست و اعضای قدیمی تر تیم در دو سویش گفت و گو را چنین عضوی رهبری می کرد که می توانست عالی یا وحشتناک باشد، گاهی هم هر دو در طول یک ناهار.
می خواستیم کودکان را تشویق کنیم تا در باره هر چیز و همه چیز سخن بگویند و به پرسش هایشان ادامه دهند تا با با پاسخ های تند و سرسری دهانشان را ببندیم، اما همیشه کارساز نبود. بسیاری از تلاش ها به سکوتی طولانی و ملالت بار می رسید و ما هم اغلب دوباره به دام پرسش های آزموده می افتادیم، امروز صبح چه گونه گذشت؟ تیم تان چه کار کرد؟ نکته این بود که سکوت را تاب آوریم، اما نگذاریم سنگین شود.
گاه پرسشی واقعی جرقه می زد و شعله ور می شد و همه ما را درگیر گفت و شنودی زنده می کرد. بزرگ سالان از اصلی پیروی می کردند که زیر پا گذاشتنی نبود. این که به نوبت چیزی بگویند تا کسی افسار گفت و شنود را به دست نگیرد. هدف تشویق تمامی کودکان به شرکت بود و نه تنها پر حرف ها.


ادامه دارد ...

لیلیان فایراستون
زبان فراموش شده کودکان
ص 77

کانال گرجیف
@Gordjief