#جانان‌جان348



هرچی کلنجار برم بخوابم نشد که نشد. هی قلت زدم. نشستم، راه رفتم، دراز کشیدم ... ولی نشد که نشد.

رفتم سمت در. درو باز کردم و آروم از اتاق رفتم بیرون.

همه جا تاریک بود. و سکوت مطلق. اصلا عجیب بود که خدمتکاری نداشت.

دلم میخواست برم پیشش. نمیدونم چرا کلافه بودم. چرا دائم میخواستم کنارم باشه و کنارش باشم!

نمیدونستم اتاقش کجاست و باید کدوم طرف برم.
داشتم تو اون تاریکی میگشتم که صدایی درست از پشت گوشم زمزمه وار اومد...

_چیزی میخوای؟ نکنه باز گرسنته؟

با صداش تا خواستم جیغ بکشم و برم جلو دست دور کمرم و دهنم گرفت و من و تو بغلش نگه داشت.

_هیششش.. آروم موش کوچولو.. آروم...

از ترس داشتم قبض روح میشدم از ترس. تقلا کردم حرف بزنم که گفت: جیغ نزن آروم

دستشو از جلو دهنم برداشت و دوباره گفت: جلو نرو مجسمه اس میافتی

تازه تو اون تاریکی جلومو دیدم که یه مجسمه ی بزرگ شیر بود. پس واسه همین نگهم داشته بود.

با لحن و صدای عصبانی و توبیخ گرانه گفت: چرا اومدی بیرون؟ چرا نخوابیدی تو تاریکی داری راه میری؟ عقل تو کله ات نیست توله سگ؟


_دلم میخواست پیشت باشم

با حرفم انگار یهو آب رو آتیش ریختم. خم شد دست زیر زانو و کمرم گرفت و یکباره بلندم کرد.‌...

_بیا بریم ببینم چی میگی تو...

میخواستم بهش بگم، الان بهترین فرصت بود. بهترین زمان....