زنان امروز


Гео и язык канала: Иран, Фарси
Категория: не указана


Zanan Emrooz is a monthly Persian-language journal on women's issues
Contact:
zananemroozonline@gmail.com
—————————-
www.zananemrooz.com
Instagram:zananemrooz
Telegram:@zanan_emrooz
—————————-
WhatsApp: 09391367724

Связанные каналы  |  Похожие каналы

Гео и язык канала
Иран, Фарси
Категория
не указана
Статистика
Фильтр публикаций


Репост из: شَک
در این ارائه به چگونگی طرح و برساخت مسائل زنان از سوی گروه‎های مختلف کنش‌گران این حوزه بر بستر رسانه‌های دیجیتال پرداخته می‌شود.
تمرکز بر این پرسش است که در بحث‎ها و گفت‌وگوهای دیجیتال کدام مطالبات زنان برجسته می‎شود، چه راهکارهای حل مسأله، و همچنین چه تصویری از وضعیت مطلوب و بدیل پیش نهاده می‎شود.
در این راستا، با ارجاع به بایگانی‌ای از روایت‎های متنی و تصویری تولید و توزیع‎شده بر فضاهای دیجیتال از سوی فعالان فمینیست به این پرداخته می‌شود که چه گفتمان‌های فمینیستی‌ای حول مسائل زنان و جنسیت در حال شکل دادن به مسألهٔ زن در جغرافیای ایران است. تلاش می‌شود این گفتمان‎های جاری در بستر رسانه‌های دیجیتال هم به مسیرهای جنبش‎ زنان در ایران و هم به جریان‌ها و بحث‌های فمینیستی بین‎المللی پیوند زده شود. همچنین امید است این بحث‌ها به گفت‌وگویی جمعی برای ارزیابی انتقادی پویش‌ها و بحث‌های روز در حوزهٔ زنان و جنسیت تبدیل شود.



رزرو در تلگرام: @shak_space


مژده دقیقی دورۀ آموزش ویرایش را در مرکز نشر دانشگاهی با ویراستاران پیش‌کسوت همچون ابوالحسن نجفی، احمد سمیعی (گیلانی) و علی صلح‌جو گذرانده است. بعدها نیز خود دوره‌های ترجمۀ ادبی و ویرایش را با تمرکز بر آثار ترجمه‌شده برای علاقه‌مندان برگزار کرده است.
دقیقی یکی از اعضای گروه مترجمان کتاب ویرایش از زبان ویراستاران، به قلم گروهی از ویراستاران امریکایی، و ویراستار ترجمۀ فارسی این کتاب و همچنین آثار مترجمان نامداری چون نجف دریابندری، دکتر روشن وزیری و حشمت کامرانی است. او با دکتر سعید ارباب‌شیرانی در ویرایش مجموعۀ هشت جلدی تاریخ نقد جدید، اثر رنه ولک، همکاری داشته است. این مجموعه به تاریخِ نقد ادبی از ۱۷۵۰ تا ۱۹۵۰ می‌پردازد و در سال ۱۳۷۵ به‌عنوان کتاب سال ایران برگزیده شد.
در شمارۀ پیشین مجله گفت‌وگویی را با مژده دقیقی، ویراستار و مترجم آثار ادبی، خواندید. در این شماره گفت‌وگویی دیگر را، که به ویرایش و مباحث این حوزه اختصاص دارد، در پروندۀ «دربارۀ ویرایش» می‌خوانید:

zananemrooz.com/article/ویراستار-در-آفرینشِ-اثر-سهیم-است/


چرخش آشکاری که از سال ۱۳۸۴ آغاز شد تغییرات عمیقی در ساختار سیاسی و فرهنگی ایران پدید آورد. در کنار تخریب همه‌جانبه، یکی از پیامدهای این چرخش جلوگیری از فعالیت‌های مدنی و مسالمت‌آمیز زنان بود که با لغو مجوز نشریۀ زنان در ۱۳۸۶ به اوج رسید. چند سال بعد در ۱۳۹۳ نشریۀ زنان امروز به همت خانم شرکت آغاز به کار کرد. این نشریه بنا داشت با نظر به مقتضیات و شرایط جدید، رویکردی نوین درمورد زنان و جنسیت با هدف غنای نظری و تاریخی مباحث مربوط به جنسیت در شرایط خاص ایران اتخاذ کند. این تحول هم در ظاهر جدید نشریه (قطع کوچک‌تر و صفحات بیشتر) و هم در محتوای آن بازتاب داشت. زنان امروز تلاش داشته از شمول اجتماعی گسترده‌تری برخوردار باشد و صدای نسل‌های گوناگون را منعکس کند. تلاش گردانندگان آن معطوف به ایجاد پل ارتباطی میان نسل‌های قدیم‌تر و جدیدتر‌ بوده است.

لینک ادامهٔ یادداشت:

zananemrooz.com/article/در-پرداختن-به-مسائل-زنان-باید-از-جنسیت-ف/


این پنجاهمین شمارۀ «زنان امروز» است؛ مقطع مهمی برای مجله‌ای که همۀ این سال‌ها در آغوشش گرفتیم و برای انتشارش قلب و قلم فرسودیم. بیش از ده سال طول کشیده تا تعداد شماره‌های مجله به پنجاه برسد و هر شماره لااقل برای من درنوردیدن تجربه‌ای یگانه و یافتن جان و جهانی تازه بوده است. مختصات جهان ما هر بار با شرایط تازه‌ تغییر می‌کند، مرزهایش عقب و جلو می‌شود و موج‌هایش بالا و پایین.
نوشتن دربارۀ زنان در همۀ این سال‌ها مصداق «نوشتن دربارۀ چیزی بدون نوشتن دربارۀ آن» بوده. قلمت را بیاوری نزدیک و بدون آنکه بفشاری بر سینۀ کاغذ، در فضایی معلق و آکنده از محدودیت و تقید و تعصب و نگرانی بنویسی و شرح دهی و پیش بروی. انگار که در یک طیف بلند چندوجهی از سویی برسی به رهایی و از سویی به ناامنی. چطور روی این بند معلق راه رفته‌ایم و نیفتاده‌ایم؟ می‌خواهم به این پرسش پاسخ دهم یا دربارۀ آن بنویسم، دربارۀ سال‎ها مدارا کردن با چارچوب‌ها و ذره‌ذره عقب راندن خط‌‌کشی‌های نامرئی.

لینک ادامه مطلب: zananemrooz.com/article/بنویس-اما-تازیانه-را-فراموش-مکنفرشته-ح/


به پنجاهمین شمارۀ مجلۀ زنان امروز رسیدیم. این رسیدن نه‌فقط چیزی از جنس گذر زمان بلکه برداشتن پنجاه گام در مسیر مداقۀ مداوم در چیستی، چگونگی و منازعات زن بودن در ایران امروز و اکنون بوده است. زنان امروز اما در امتداد مجلۀ زنان سابق، گرچه رسانه‌ای امروزی و در حال رشد و نو‌به‌نو شدن بوده است، همواره جایگاهی تاریخی دارد. تنها گشتی کوتاه در میان مجلات آرشیوشدۀ زنان و زنان امروز به ما نشان می‌دهد که میراث‌دار چه راه و رهروان گران‌قدری هستیم. این است که هر گامی به پیش می‌رویم، نیم‌نگاهی به این میراث و نیم‌نگاهی به فردا و تداومش داریم. به اینکه چگونه گذشته را چراغ راه آینده کنیم و از آن مهم‌تر، به نام گذشته و میراثش، از آینده بازنمانیم که ما وارثان صدای زنانی هستیم که در روزگار عقب‌گرد و بازگشت به خودهای نامعلوم و خویشتن‌های ناخوش، در ۸ مارس ۵۷، شش روز در خیابان‌های این شهر فریاد زدند که «ما به عقب برنمی‌گردیم».
لینک ادامه مطلب:

zananemrooz.com/article/در-تقلای-نامیدن-زنان-ورود-به-میدان-زبان/


درباره فیلم "ماه‌سایه"

داستان آواز خواندن زنان در کنسرت عمومی در ایران با قمر الملوک وزیری آغاز شد که صدایش به قول استاد نی‌داوود دو خصوصیت نادر همزمان داشت: هم بسیار قوی بود و هم بسیار گرم. قمر در ۱۵ سالگی با استاد نی‌داوود آشنا شد و در کلاس‌های او توانست به سرعت فنون خوانندگی را بیاموزد. چندی بعد چنان پیشرفت کرد و آوازه صدای او چنان همه‌گیر شد که کمپانی هیز مستر وویس دستگاه صفحه پرکنی‌اش را به ایران آورد تا صدای او را بر روی صفحه گرامافون ضبط کند. قمر برای اولین بار در سال ۱۳۰۳ در گراند هتل تهران بی‌حجاب بر روی صحنه رفت و برای اولین بار تصنیف مرغ سحر را همراه با تار استادش نی‌داوود اجرا کرد. اما پس از کنسرت به جرم بی‌حجابی نظمیه او را احضار کرد و از او تعهد گرفت که دیگر بی‌حجاب ظاهر نشود، زیرا در آن زمان زنان بی چادر را در خیابانها دستگیر می کردند.

این مطلب را در سایت زنان امروز بخوانید:

zananemrooz.com/article/آنگاه-که-ماه-از-سایه-برون-آمد/


Репост из: مطالعات جنسیت و سکسوالیته
عکس: تینا حاتم- زهرا جعفری
همایش خشونت جنسیتی، آنچه آموختیم
چند روز پیش، در هشتم آذر ماه به مناسبت روز جهانی منع خشونت علیه زنان، نزدیک به دوازده ساعت گردهم آمدیم تا به نوبه خود به روزهای نارنجی رسمیت‌ببخشیم و از خشونت جنسیتی سخن بگوییم. گردهم‌آیی که به گفته‌ی بسیاری از ناظران و فعالان زنان در سال‌های اخیر اتفاقی کم سابقه بود. لاف نیست اگر بگوییم که حتی ما اعضای کارگروه مطالعات جنسیت و سکسوالیته نیز به عنوان برگزارکننده این برنامه، به‌پیش رفتن و برگزار شدنش باور نداشتیم.
در روزهایی که مشغول نگارش پیش‌طرح این گردهم‌آیی بودیم، تلاش ما بر آن بود که خشونت جنسیتی را به عنوان موضوعی چندوجهی طرح کنیم؛ موضوعی که تنها به جنبه‌های عینی و ملموس آن در زمینه‌های خانگی و خانوادگی محدود نمی‌شود. ما به بررسی پیوند میان خشونت به عنوان یک مقوله‌ی جنسیتی، با ساختارهای اقتصادی، معرفت‌شناختی، تبعیضات اقلیت‌ساز قومی، مذهبی و جسمانی، نابرابری‌های اجتماعی و حتی مسائل زیست‌محیطی نظر داشتیم، اما به ناگاه، آمار زن‌کشی‌ها در آبان ماه جاری غافلگیرمان کرد و نشان داد که یکی از مسیرهای اصلی بروز خشونت همچنان از خانواده...
خواندن متن کامل👉


اگر بخواهیم به تلاش‌های زنان برای بازخوانی تاریخ نگاه کنیم می‌بینیم که نگارش تاریخ زنان در غرب عمدتاً از دهه ۱۹۷۰ میلادی گسترش یافت و به‌تدریج تعمیق پیدا کرد. هرچند می‌توان پیش از آن هم زنانی را یافت که تلاش کرده‌اند در عرصه‌هایی به نادیده‌انگاشتن و حذف زنان در تاریخ‌های گوناگون موجود اعتراض کنند. برای نمونه ویرجینیا وولف در دهه ۱۹۲۰، با انتشار کتاب «اتاقی از آن خود» حذف زنان در تاریخ ادبیات جهان را به چالش کشید و این پرسش را مطرح کرد که چرا تا آن زمان هیچ زنی در تاریخ ادبیات جهان وجود ندارد.

به هرحال اگر آثار زنان در حوزه تاریخ‌نگاری را مرور کنیم می‌بینیم که تاریخ‌نگاری زنان در طول زمان با توجه به بسط نظریه‌های فمینیستی و گسترش رویکردهای مختلف به تاریخ به‌تدریج دچار تحول شده است، به‌طوری که گاهی این تاریخ‌نگاری صرفاً در محدوده‌ی پرداختن به زندگی و فعالیت زنانِ تاثیرگذار (که در تاریخ نام‌شان به حاشیه رفته یا به کل از تاریخ حذف شده‌اند) باقی مانده است.

متن این سخنرانی را در سایت «زنان امروز» بخوانید:

zananemrooz.com/article/فهیمهٔ-آواز-ایران-و-بازخوانی-تاریخ-زنا/


روزنامه‌نگاری را با یک اتفاق آغاز کرد. خبر آمد که زهرا رهنورد، استاد دانشکدۀ هنرهای زیبا که پس از انقلاب سردبیر اطلاعات بانوان شده بود، علاقه‌مندان به روزنامه‌نگاری را دعوت به کار کرده است. مصاحبۀ کاری شهلا شرکت موفقیت‌آمیز بود و او از چهار دهه پیش قدم در این راه گذاشت و دو مجلۀ دیگر را هم منتشر کرد تا امروز که یکی از خستگی‌ناپذیرترین زنان روزنامه‌نگار فمینیست در ایران است.
پس از تعطیلی نخستین مجله مدتی از کار روزنامه‌نگاری فاصله گرفت ولی چندی بعد کارش را با سردبیری هفته‌نامۀ زن روز ادامه داد. رویارویی با فراز و نشیب‌های نوشتن در‌مورد زنان او را به فکر راه انداختن مجله‌ای مستقل با مدیر‌مسئولی خودش انداخت. انتشار زنان (۱۳۷۰-۱۳۸۶) را در دفتر مشترک با مجلۀ کیان آغاز کرد و این دو در کنار هم مسیر جریان روشنفکری نوپای پس از انقلاب را دنبال کردند. زنان نسلی از زنان روزنامه‌نگار، نویسنده، پژوهشگر و فعال مدنی را گرد هم آورد و تا هنگام لغو امتیازش، شانزده سال شاخص‌ترین مجلۀ فمینیستی داخل ایران بود…

لینک ادامهٔ گفت‌وگو:

zananemrooz.com/article/من-دختر-شانزدهسالهام-را-از-دست-دادم/


“هنر زندگی کردن در خطر” ساخته‌ مینا کشاورز، مستندی تلفیقی است که تلاش دارد درباره ضرورت تصویب قانون حمایت از زنان قربانی خشونت خانگی حرف بزند. فیلم دو خط روایی دارد و در روایت اصلی‌اش (که به مستند گزارشی یا مشاهده‌گر نزدیک است) پیگیری مصرانه گروهی از وکلای زن را برای تدوین و به تصویب رساندن قانون منع خشونت خانگی تصویر می‌کند و در پلان‌هایی متناوب جلسات، هم‌اندیشی‌ها و چانه‌زنی آنان را برای نوشتن و تنظیم نسخه نهایی لایحه با مخاطب در میان می‌گذارد. این مسیر طولانی و جسورانه، با خرده روایت‌هایی از تلاش فعالان حوزه زنان برای برگزاری کارگاه‌های منع خشونت خانگی، گردآوری مصادیق خشونت و داستان‌های سرکوب و خشونت خانگی از زبان زنانِ آسیب‌دیده و نیز گفتگوهایی پیرامون موضوع خشونت در شهرهای مختلف تکمیل می‌شود.

این یادداشت را در سایت «زنان امروز» بخوانید:

zananemrooz.com/article/نوری-جان-و-زنان-دیگر/


به عنوان یک زن جامعه‌شناس که همواره به مسائل و مصائب جنسیتی حساس بوده‌ام، نوشتن از ۲۵ نوامبر و خشونت علیه زنان برایم دشوار است. به این دلیل ساده‌ که سال‌هاست در ایران به رغم فراز و فرودهای سیاسی و اجتماعی‌ای که صحبت از خشونت‌ جنسیتی را گاه محدود کرده و گاه مجاز شمرده و با تمام سمینارها، پنل‌های گفتگو، پایان‌نامه‌ها، مقالات و سخنرانی‌هایی که در چهار دهه پس از انقلاب ۵۷ حول این موضوع شکل گرفته، همچنان با رویکردی مواجهیم که آن را مسئله‌ای زنانه می‌داند و به‌تبع از سیاست‌گذاری‌ اجتماعی معاف می‌شود و مردان نیازی به توجه به آن نمی‌بینند. مشکل هم از بالاست و هم از پایین؛ هم قانون‌گذار و سیاست‌گذار توجه جدی‌ای به این مسئله ندارند و بنابراین در سازمان‌ها،‌ دانشگاه‌ها، مدارس و سایر فضاهای عمومی و خصوصی، اراده‌ای بر رفع مشکل نیست و هم از سمت دیگر، مردان چندان رغبتی به درگیری با چنین بحث‌هایی ندارند، در حالی که یک‌سوی این ماجرا آنها هستند.

این یادداشت را در سایت «زنان امروز» بخوانید:

zananemrooz.com/article/خشونت-علیه-زنان-مسئلهای-زنانه-نیست/


در دوره قاجار با زنان سرکش، زنانی که متهم به جرمی غیراخلاقی می‌شدند چگونه برخورد می‌شد؟ در این یادداشت نویسنده از سه منظر جامعه‌شناختی، فمینیستی و سنت‌گرایی محافظه‌کار تلاش می‌کند به شیوه‌های مختلف مواجهه با جرایم ناموسی در دوره قاجار بپردازد.

این یادداشت را در سایت «زنان امروز» بخوانید:

zananemrooz.com/article/مهار-کردن-زن-سرکش/


طرح و ثبت زندگی روزمرۀ زنان در سینمای ما همواره موانعی جدی پیش رو داشته است. بخشی از آن احتمالا به یک فرهنگ ریشه‌دار‌تر مربوط می‌شود که ترجیح می‌دهد زنان را بیشتر در اندرونی نگه دارد و آنچه از زنان به نمایش می‌گذارد شمایل برساخته‌ای است که جامعه به واسطۀ نقش‌های متنوع زنانه به قامتشان دوخته است. محدودیت‌های دیگری نیز ارائۀ تصویری نزدیک به واقعیت از زندگی زنان را به‌خصوص در سینمای مستند به چالش می‌کشد.
آزادی رضاییان مقدم در فیلم مستند داخلی –تهران تلاش کرده تا زندگی روزمرۀ سه زن را که در یک ساختمان قدیمی در مرکز شهر تهران زندگی می‌کنند، بدون در نظر گرفتن محدودیت‌های رایج ثبت کند. او در خلال رفت‌و‌آمدهای دوربین، به آرامی روحیات و دغدغه‌های کاراکترهایش را نشانمان می‌دهد.


این گفت‌وگو را در سایت «زنان امروز» بخوانید:
zananemrooz.com/article/ترجیح-میدهم-که-نه/






Репост из: مطالعات جنسیت و سکسوالیته
⭕️ کارگروه مطالعات جنسیت و سکسوالیته انجمن انسان‌شناسی ایران
با همکاری انجمن جامعه‌شناسی ایران و انجمن ایرانی مطالعات فرهنگی و ارتباطات برگزار می‌کند:

همایش
خشونت جنسیتی؛ چالش‌ها و ابعادِ نوظهور”

پنجشنبه ۸ آذر ۱۴۰۳
از ساعت ۸:۳۰ الی ۲۰

دبیر همایش: شیوا علینقیان
خانه اندیشمندان علوم انسانی

تهران، بلوار کریم‌خان‌زند، استاد نجات‌اللهی، نبش ورشو


“خشونت جنسیتی به عنوان یکی از پیچیده‌ترین و چندلایه‌ترین معضلات اجتماعی، تاریخی و سیاسی، در قلمروهای متنوعی رخ می‌دهد که نیازمند بررسی‌های چندبعدی و تقاطعی است.
۲۵ نوامبر، روز جهانی مبارزه با خشونت علیه زنان، بهانه‌ای است تا نگاهی گسترده‌تر به پدیده خشونت داشته باشیم و به روابط درهم‌تنیده‌ای که خشونت جنسیتی را به اشکال متنوع سلطه و نابرابری متصل می‌کند، فکر کنیم. از منظر تقاطعی، خشونت نه تنها امری متاثر از جنسیت، بلکه محصول تلاقی نابرابری‌های نژادی، طبقاتی، جنسی، قومیتی و حتی ‌زیست‌محیطی است”


@AnthropologyOfGender


قصۀ مجلۀ زنان (زنان امروز) با قصۀ پر‌فراز ‌و‌ فرود جنبش زنان گره خورده است. وقتی در سال ۱۳۷۰ با پایان جنگ، اولین بار با نام «مجلۀ زنان» منتشر شد نشانه‌ای بود از عاملیت زنان آن هم با تابلوی «حقوق حقۀ خودشان» و نه صرفاً برای «حقوق عامه»، «عامه‌ای» که انقلابش را با حذف حقوق زنان همراه کرده بود و از جنگ هشت‌ساله‌اش هم در نهایت «مردان قهرمان» را پاس می‌داشت و بر در‌و‌دیوار شهرش فقط پرتره‌های مردانش را می‌شد دید. در این میان تابلوی مجلۀ «زنان» نشان از اعتراض به وضعیتی داشت که در آن زنان گرچه در انقلاب و جنگ نقش داشتند، به رسمیت شناخته نشدند.

لینک ادامهٔ مطلب: zananemrooz.com/article/چراغی-برای-تداوم-تغییر/

@zanan_emrooz


Репост из: شَک
در ماهی که گذشت اخبار مربوط به آخرین حد از خشونت علیه زنان یعنی قتل، همهٔ ما را غافلگیر کرد. به‌ویژه که بار دیگر نشانمان داد خشونت علیه زنان، فراطبقاتی است و متغیرهایی همچون تحصیلات و طبقهٔ بالا، مصونیتی در برابر خشونت ایجاد نمی‌کنند. این در حالی است که بیش از یک دهه از بحث‌‌ها دربارهٔ لایحهٔ منع خشونت علیه زنان که بعدها به لایحهٔ «حفظ کرامت و حمایت از زنان در برابر خشونت» تغییر نام داد، می‌گذرد و این لایحه همچنان در مجلس مسکوت باقی مانده است.

به بهانهٔ اکران مستند «نفس دوم» دربارهٔ خشونت علیه زنان و ابعاد آن گفت‌وگو می‌کنیم.


ثبت‌نام در تلگرام:

@shak_space


آیا نوشتن از خشونت علیه زنان و از قانون و فرهنگی که پشتوانۀ این خشونت و امتدادبخش آن است موضوعی تاریخی است؟ در مرور آرشیو مجلۀ زنان و زنان امروز، گزارش‌های متعدد زن‌کشی در سال‌های مختلف نشان از یک انجماد تاریخی در موضوع زن‌کشی دارد. گویی این مسئله و حل قانونی آن هیچ‌گاه در دستور کار قانونگذاران نبوده است، تا جایی که زن‌کشی امروز و زن‌کشی دیروز از یک نوع خلأ قانونی و نگرش اجتماعی تغذیه می‌کنند. این نوشته تأملی کوتاه ــ و از‌همین‌رو ناکافی ــ است بر برخی گزارش‌‌های مفصلی که در ماهنامۀ زنان و نشریۀ زنان امروز درخصوص زن‌کشی و ناموس‌باوری نگاشته شده است. حین نگارش، در جدال با احساسات متناقض خود، تلاش ‌می‌کردم با این متون قدیمی همچون سندی تاریخی و با فاصله مواجه شوم، اما نه با احساس آن زنانِ در آستانۀ مرگ بیگانه بودم و نه از قانون، فرهنگ و خانواده‌ای که در قتل این زنان شریک بود دور. تو گویی «اکنون» هنوز و همچنان تبدیل به تکرار «تاریخ» می‌شود.

لینک ادامهٔ مطلب:

zananemrooz.com/article/مروری-بر-پیشینۀ-زنکشی-در-ایران/


از زمان انتشار اولین شمارۀ مجلۀ زنان در بهمن ۱۳۷۰ تا امروز، ایران تغییرات زیادی کرده است. در این سه دهه، همراه با بحران‌‌های سیاسی و فراز و فرودهای جنبش زنان، تغییرات مهمی را هم در عرصۀ کنش‌گری و هم در حوزۀ دانش فمینیستی شاهد بوده‌ایم. بازتاب این تغییر و تحولات در مجلۀ زنان/ زنان امروز، در طرح‌‌ جلدها و بخش‌‌بندی‌‌ و محتوا، بخشی از تاریخ سیاسی ‌ـ‌ فمینیستی ماست. این بازتاب تاریخی نشانگر تغییر گفتمان و جهت‌‌گیری‌‌ها‌‌ در این سه دهه است. برای من که از نیمۀ سال ۱۳۹۹ وارد مجله شدم، این تاریخ به دو بخش بایگانی و حضوری تقسیم می‌‌شود. بایگانی در سال‌‌های نوجوانی و دانشجویی که پیگیرش بودم و حضوری در جمع کوچک و اغلب آنلاین تحریریه. بازگو شدن مکرر خاطرات، مرا پیوسته در طول زمان بین گذشته و حال به عقب و جلو می‌برد و بایگانی را احضار می‌‌کند، اما حضورم در مجله بسیار به شرایط زمانه متصل است و مجله تلاش می‌‌کند به رغم محدودیت‌‌های یک نشریۀ رسمی، به مسئولیتش در قبال کنش‌گری فمینیستی، کنش‌گران درگیر و نظریۀ فمینیستی متعهد بماند.

لینک ادامهٔ مطلب:

zananemrooz.com/article/انباشت-معنا-و-عاطفه/

@zanan_emrooz

Показано 20 последних публикаций.