#یادداشت‌هایی_از_ایستگاه_مداری_مرده
تازه ۲۰ خرداد/۱۰ ژوئن (چهارمین روز پرواز) بود که توانستم نوشتن یادداشت‌ها را شروع کنم و چند کلمه‌ای بنویسم. کل روز را مشغول شارژ باتری‌های شارژی (واحدهای ۸۰۰) بودیم... که معلوم شد شارژ شده‌اند. دو واحد را شارژ کردیم و یکی دیگر را برای شارژ گذاشتیم و شب و صبح دو واحد دیگر. فردا شاید بتوانیم واحدها را به مدار وصل کنیم.
ایستگاه سرد است. پنجره‌ها برفک بسته/شبنم یخ‌زده گرفته، مثل پنجره‌های روستا هنگام زمستان. برفک حتی روی سطوح فلزی نزدیک به جدار ایستگاه را فراگرفته.
خوابمان در کیسه‌خواب‌های بخش زیستی ایستگاه است، اما باز هم سرد است. هنگام کار از صندلی‌های گرم استفاده می‌کنیم و از کلاه‌های مامان‌دوز که اغلب از خانه آورده‌ایم. پنجه‌ها و پاها یخ می‌زنند اگر بدون دستکش و پاپوش بمانند. سکوت و تاریکی ما را احاطه کرده. (به خاطر تاریکی فراگیر) در سمت شب مدار زمین با چراغ قوه کار می‌کنیم.
اشکالات و تامین برق ایستگاه همه و همه مرکز هدایت پروازها را نگران کرده است؛ و تصادفی نیست اگر از سر همین‌ها، خطر لغو برنامه فضایی پیش بیاید.
ظرف دو روز گذشته ما به دنبال راهی برای خروج از وضعیت ایجاد شده گشتیم. برنامه عملیات با جزئیات (جزء به جزء) توسط مرکز هدایت پروازها تدوین شده. باتری‌های ذخیره ایستگاه را قرار است با باتری‌های (صفحات) خورشیدی ایستگاه شارژ کنیم که (در آن صورت) حتما باید به سمت خورشید برگردانده شوند. از آنجایی که سامانه هدایت دستگاه به دلیل فقدان انرژی الکتریکی از کار افتاده، قرار شد چرخاندن ایستگاه توسط (موتورهای حرکت سمتی) سایوز ت-۱۳ ، که ما را به ایستگاه رساند، انجام شود.
زمین: چرخش ایستگاه حول محور Y را به کمک سامانه هدایت فضاپیمای سایوز ت-۱۳ انجام خواهید داد تا صفحه چهارم نور بگیرد. تا نوبت ارتباطی بعدی لازم است تا شما همه واحدهای (خورشیدی) جانبی را به مدار متصل کنید، به جز واحد چهارمی که با آن زیاد کار نخواهیم داشت. بعد چرخش را انجام خواهیم داد و شروع به تغذیه (شارژ) واحد اول خواهیم کرد.
ژانیبکوف: ما این کار را (با هدایت) دستی انجام می‌دهیم؟
زمین: بله (اول هدایت) دستی.... (بعد) اهرم کنترلی در حالت خنثی و (در آخر) توقف گردش.
ساوینیخ: خب.
ژانیبکوف: من آماده انجامش هستم.
زمین: سر فضاپیما را بالا می‌دهیم تا خورشید در چشمی دیده شود. و تا آمد متوقف کردن (گردش) را شروع می‌کنیم.
ژانیبکوف: خب. اهرم به پایین. فضاپیما را حول محور عرضی می‌گردانم.
زمین: متوقف/ترمز کردن را شروع کردید؟
ژانیبکوف: هنوز نه.
زمین: هوا هنوز ما را نگران می‌کند. باید مجرای (داکت) هوای بخش کاری ایستگاه را درست کرد.
ژانیبکوف: مفهومه. اما فقط یک ژنراتور ما کار می‌کند و به همین دلیل همه چیز با سرعت لازم به سطح دلخواه نمی‌رسد.
زمین: ما فکر کردیم، ژنراتور دوم را هم می‌شود نصب کنیم.
ژانیبکوف: سیم کشی‌ها به اندازه کافی هست....خورشید در مرکز میدان دید....ساعتگرد چرخید.
ساوینیخ: چه هوای زمستانی خوبی. روی پنجره‌ها برف، و درخشش خورشید!
زمین: فرض می‌کنیم (از الان) شارژ شروع شد.
ژانیبکوف: ولی، به امید خدا!
زمین: متوجه نشدیم، نشنیدیم.
ساوینیخ و ژانیبکوف (با هم): به امید خدا.
زمین: لحظه تاریخ‌ساز.
📝ترجمه از روسی: محمدحسین بختیاری
@vostokaero
تازه ۲۰ خرداد/۱۰ ژوئن (چهارمین روز پرواز) بود که توانستم نوشتن یادداشت‌ها را شروع کنم و چند کلمه‌ای بنویسم. کل روز را مشغول شارژ باتری‌های شارژی (واحدهای ۸۰۰) بودیم... که معلوم شد شارژ شده‌اند. دو واحد را شارژ کردیم و یکی دیگر را برای شارژ گذاشتیم و شب و صبح دو واحد دیگر. فردا شاید بتوانیم واحدها را به مدار وصل کنیم.
ایستگاه سرد است. پنجره‌ها برفک بسته/شبنم یخ‌زده گرفته، مثل پنجره‌های روستا هنگام زمستان. برفک حتی روی سطوح فلزی نزدیک به جدار ایستگاه را فراگرفته.
خوابمان در کیسه‌خواب‌های بخش زیستی ایستگاه است، اما باز هم سرد است. هنگام کار از صندلی‌های گرم استفاده می‌کنیم و از کلاه‌های مامان‌دوز که اغلب از خانه آورده‌ایم. پنجه‌ها و پاها یخ می‌زنند اگر بدون دستکش و پاپوش بمانند. سکوت و تاریکی ما را احاطه کرده. (به خاطر تاریکی فراگیر) در سمت شب مدار زمین با چراغ قوه کار می‌کنیم.
اشکالات و تامین برق ایستگاه همه و همه مرکز هدایت پروازها را نگران کرده است؛ و تصادفی نیست اگر از سر همین‌ها، خطر لغو برنامه فضایی پیش بیاید.
ظرف دو روز گذشته ما به دنبال راهی برای خروج از وضعیت ایجاد شده گشتیم. برنامه عملیات با جزئیات (جزء به جزء) توسط مرکز هدایت پروازها تدوین شده. باتری‌های ذخیره ایستگاه را قرار است با باتری‌های (صفحات) خورشیدی ایستگاه شارژ کنیم که (در آن صورت) حتما باید به سمت خورشید برگردانده شوند. از آنجایی که سامانه هدایت دستگاه به دلیل فقدان انرژی الکتریکی از کار افتاده، قرار شد چرخاندن ایستگاه توسط (موتورهای حرکت سمتی) سایوز ت-۱۳ ، که ما را به ایستگاه رساند، انجام شود.
زمین: چرخش ایستگاه حول محور Y را به کمک سامانه هدایت فضاپیمای سایوز ت-۱۳ انجام خواهید داد تا صفحه چهارم نور بگیرد. تا نوبت ارتباطی بعدی لازم است تا شما همه واحدهای (خورشیدی) جانبی را به مدار متصل کنید، به جز واحد چهارمی که با آن زیاد کار نخواهیم داشت. بعد چرخش را انجام خواهیم داد و شروع به تغذیه (شارژ) واحد اول خواهیم کرد.
ژانیبکوف: ما این کار را (با هدایت) دستی انجام می‌دهیم؟
زمین: بله (اول هدایت) دستی.... (بعد) اهرم کنترلی در حالت خنثی و (در آخر) توقف گردش.
ساوینیخ: خب.
ژانیبکوف: من آماده انجامش هستم.
زمین: سر فضاپیما را بالا می‌دهیم تا خورشید در چشمی دیده شود. و تا آمد متوقف کردن (گردش) را شروع می‌کنیم.
ژانیبکوف: خب. اهرم به پایین. فضاپیما را حول محور عرضی می‌گردانم.
زمین: متوقف/ترمز کردن را شروع کردید؟
ژانیبکوف: هنوز نه.
زمین: هوا هنوز ما را نگران می‌کند. باید مجرای (داکت) هوای بخش کاری ایستگاه را درست کرد.
ژانیبکوف: مفهومه. اما فقط یک ژنراتور ما کار می‌کند و به همین دلیل همه چیز با سرعت لازم به سطح دلخواه نمی‌رسد.
زمین: ما فکر کردیم، ژنراتور دوم را هم می‌شود نصب کنیم.
ژانیبکوف: سیم کشی‌ها به اندازه کافی هست....خورشید در مرکز میدان دید....ساعتگرد چرخید.
ساوینیخ: چه هوای زمستانی خوبی. روی پنجره‌ها برف، و درخشش خورشید!
زمین: فرض می‌کنیم (از الان) شارژ شروع شد.
ژانیبکوف: ولی، به امید خدا!
زمین: متوجه نشدیم، نشنیدیم.
ساوینیخ و ژانیبکوف (با هم): به امید خدا.
زمین: لحظه تاریخ‌ساز.
📝ترجمه از روسی: محمدحسین بختیاری
@vostokaero