درودها وقت بخیر ..
مبحث حجاب نورانی و ظلمانی در عرفان ،تعاریف وتفاسیر زیبایی دارد که در اسفار اربعه بدرستی توضیح داده شده،
در اسفار اربعه میفرماید
سفرهای چهارگانه در عرفان و سیر و سلوک :
سفر به معنای حرکت از یک جایگاه و پیمودن مراحل، جهت رسیدن به مقصد است. سفر یا ظاهری است یا معنوی. سفر ظاهری همان حرکت از یک مکان مادی به مکان مادی دیگر است. این نوع سفر نیاز به توضیح و تفسیر ندارد. اما سفر معنوی از نظر عارفان مراحلی دارد؛ این مراحل به اسفار اربعه معروف است.
💐سفر اول: سفر از خلق به سوی حق است. به این معنا که سالک ابتدا باید حجاب های ظلمانی و نورانی بین خود و بین حقیقت ازلی و ابدی را بردارد؛ خود را از قیود امکانی و جزئی رها سازد تا به قرب الاهی برسد. وجهۀ اصلی نظر عارف در این مرحله، ساحت قلب خود است که ابتدا باید آن را از اعمال و پندار نامناسب پاک کند، سپس به زیور اعمال و عقاید پسندیده مزین سازد. به بیان دیگر،
🌺 سالک در اثر ریاضت هایی که به جان می خرد، به تدریج عشق سوزانی در قلب وی به حق تعالی ایجاد می شود و این عشق در شدید ترین مرحله به فنای عارف و وصال او با حق تعالی می انجامد. وقتی سالک فانی در خدا شد، وجود او الاهی و حقانی و شدید الاتصال به خدا و حق می شود، در این صورت سفر اول به پایان می رسد. اهل معرفت بر این باورند که سفر اول خود دارای منازل و مراحلی است:
🌺 توضیح این که سالک در سفر اول ابتدا باید از مقام «نفس» خود(یعنی مقام خواسته های طبیعی و حجاب های ظلمانی) دست بر دارد و ترقی کند به مقام «قلب» ( مقام معرفت به امور کلی تفصیلی) برسد؛ از مقام قلب(که حجاب نورانی است) نیز حرکت کند به مقام «روح» (مقام اتحاد با عقل فعال و برخورداری از ملکه بسیط خلاق ادراکات کلی تفصیلی است) برسد؛ از مقام روح (که این نیز حجاب نورانی است) حرکت کند.🌺
و به مقصد اصلی یعنی مشاهده جمال حضرت حق برسد؛ این مقام که پایان سفر اول و آغاز سفر دوم است آن را مقام «سرّ» می نامند؛ یعنی مقامی که سالک در برابر ذات خدا از خود ذاتی نمی بیند؛ یعنی مقام فنای ذات عارف در ذات خدا.
برای درک مفاهیم وکلمات عرفانی حتما بایست بدرستی تحقیق کرد و روایت درست بیان شود ،🙏🙏🌺
مبحث حجاب نورانی و ظلمانی در عرفان ،تعاریف وتفاسیر زیبایی دارد که در اسفار اربعه بدرستی توضیح داده شده،
در اسفار اربعه میفرماید
سفرهای چهارگانه در عرفان و سیر و سلوک :
سفر به معنای حرکت از یک جایگاه و پیمودن مراحل، جهت رسیدن به مقصد است. سفر یا ظاهری است یا معنوی. سفر ظاهری همان حرکت از یک مکان مادی به مکان مادی دیگر است. این نوع سفر نیاز به توضیح و تفسیر ندارد. اما سفر معنوی از نظر عارفان مراحلی دارد؛ این مراحل به اسفار اربعه معروف است.
💐سفر اول: سفر از خلق به سوی حق است. به این معنا که سالک ابتدا باید حجاب های ظلمانی و نورانی بین خود و بین حقیقت ازلی و ابدی را بردارد؛ خود را از قیود امکانی و جزئی رها سازد تا به قرب الاهی برسد. وجهۀ اصلی نظر عارف در این مرحله، ساحت قلب خود است که ابتدا باید آن را از اعمال و پندار نامناسب پاک کند، سپس به زیور اعمال و عقاید پسندیده مزین سازد. به بیان دیگر،
🌺 سالک در اثر ریاضت هایی که به جان می خرد، به تدریج عشق سوزانی در قلب وی به حق تعالی ایجاد می شود و این عشق در شدید ترین مرحله به فنای عارف و وصال او با حق تعالی می انجامد. وقتی سالک فانی در خدا شد، وجود او الاهی و حقانی و شدید الاتصال به خدا و حق می شود، در این صورت سفر اول به پایان می رسد. اهل معرفت بر این باورند که سفر اول خود دارای منازل و مراحلی است:
🌺 توضیح این که سالک در سفر اول ابتدا باید از مقام «نفس» خود(یعنی مقام خواسته های طبیعی و حجاب های ظلمانی) دست بر دارد و ترقی کند به مقام «قلب» ( مقام معرفت به امور کلی تفصیلی) برسد؛ از مقام قلب(که حجاب نورانی است) نیز حرکت کند به مقام «روح» (مقام اتحاد با عقل فعال و برخورداری از ملکه بسیط خلاق ادراکات کلی تفصیلی است) برسد؛ از مقام روح (که این نیز حجاب نورانی است) حرکت کند.🌺
و به مقصد اصلی یعنی مشاهده جمال حضرت حق برسد؛ این مقام که پایان سفر اول و آغاز سفر دوم است آن را مقام «سرّ» می نامند؛ یعنی مقامی که سالک در برابر ذات خدا از خود ذاتی نمی بیند؛ یعنی مقام فنای ذات عارف در ذات خدا.
برای درک مفاهیم وکلمات عرفانی حتما بایست بدرستی تحقیق کرد و روایت درست بیان شود ،🙏🙏🌺