تبعض صفقه

امیرالمومنین (عليه السلام): لاَ يَعْدَمُ الصَّبُورُ الظَّفَرَ وَإِنْ طَالَ بِهِ الزَّمَانُ

شخص صبور (و با استقامت) پيروزى را از دست نخواهد داد هرچند زمانى طولانى بگذرد.

حکمت ۱۵۳ نهج‌البلاغه

گویَند علی می زده صد وصله به کفشَش
ای کاش دلِ خسته ی من کفشِ علی بود

حضرت زهرا سلام الله علیها، امالی صدوق  ص ١٨٢:

اِنَّ السَّعیدَ، کُلَّ السَّعیدِ، حَقَّ السَّعیدِ، مَن أحَبَّ عَلِیاً فی حَیاتِه وَ بَعدَ مَوتِه

سعادتمند کامل و حقیقی کسی است که علی را در دوران زندگی و پس از مرگش دوست داشته باشد.

ولادت امیرالمومنین علی علیه السلام مبارک

اگر که طائر عرشی
اگر که سالک فرشی
شرف آنجاست
آنجا که خاک پای حیدر شی
نمیخواهد علی باشی
علی بودن محالات است
اگر مردی بیا انقدر تقوا کن
که قنبر شی...
عیدتون مبارک

#ارسالی_از_مخاطبین

در نکوهش آموزش حقوق

مدت‌هاست دارم به آسیب‌های آموزش حقوق در نظام آکادمیک کشور فکر می‌کنم. حال شاید زمان مناسبی باشد تا فهم خود تا این مقطع زمانی را اظهار کنم. البته صد درصد مواردی که ذکر خواهم کرد فقط قطره ایست از دریا.

نتیجه گشت و گذار و مشاهداتم در این زیست چند ساله بین دانشجویان علوم انسانی و پژوهشگران رشته‌های مختلف به من نشان داد که دانشجوی حقوق در ایران اساسا فاقد توانایی صحبت و انتقال است. نمی‌تواند مبحثی را ایجاد و برای دیگران توضیح دهد. روح خلاق جوانِ در حال خروج از دانشکده‌های حقوق ایران جایی در همان حوالی کلاس مقدمه علم حقوق کنار کتاب ناصر کاتوزیان به خاک سپرده شده و اکنون او تبدیل به دستگاه بلغور قانون شده است. این مهم مخصوصا وقتی یک حقوق خوانده در کنار دیگر آکادمیسین‌ها قرار می‌گیرد بیش از پیش خود را نشان می‌دهد.

مبنای نظری پاشنه آشیل بعدی است. رشته‌ای که محصلان آن به واسطه وجود فقه و تاریخچه طولانی امر قضا در فقه شیعی می‌بایست نقطه قوت کارخانه علوم انسانی ایران باشند، اکنون بی‌مبناترین افراد را تولید می‌کند. این مورد خودش ناشی از دو علت است اولا نبود هیچ واحد درسی که به توجیه مبنایی و نظری آکادمیسین‌ها بپردازد و دوم برخورد ساختار آموزشی با پروژه‌های تئوریک و مبنایی این طیف موضوعات بالکل ناچیز شمرده شده و تحقیر می‌شوند. پژوهش ارزشمند حقوقی تبدیل به ماده شده و هرگونه حرفی که فاقد چند شماره ماده باشد پشیزی نمی‌ارزد.

نکته بعدی تصلب و مبارزه با ایده‌های نو است که البته طبیعی هم هست، ساختار آموزشی که هم مبانی فقهی خود را از یاد برده و هم دشمن بحث‌های فکری عمیق، روشن است که با هرچه جز تکرار صحبت‌های مرحوم کاتوزیان یا امثالهم مبارزه شود. استادی که برای تدریس وارد کلاس می‌شود با یقین کامل به این که هیچ دانشجویی با پتانسیل ایجاد تغییرات شگرف وجود ندارد، کارش را آغاز می‌کند. البته این نه فقط یقین استاد بلکه یقین دانشکده‌ها، دانشگاه‌ها و وزارت‌خانه‌ عتف است. شاید بگویید در اشتباه هستند. صاحب این قلم با شما موافق است اما توجه کنید که به احتمال زیاد با افکار آن دانشجوی با استعداد تا حد بسیار خوبی مقابله خواهد شد تا وا دهد و با یک نگاه رئالیستی عرض کنم که وا هم خواهد داد و همین می‌شود که فردا روز به جای استدلال‌های محکم و مبانی فقهی چند روزنامه‌نگار سرنوشت قانونگذاری و... را رقم خواهند زد.

چند روز پیش به این موضوع فکر میکردم که در دوره ریاست آقای ضرغامی بر سازمان صدا و سیما وی را به تندی نقد می‌کردند و به تحقیر می‌گفتند صدا و سیما شده یک مشت سریال به علاوه برنامه دیروز امروز فردا حال همان آقایان نه تنها از ساخت سریال عاجز هستند بلکه برنامه های سیاسی هم همه کپی از همان دیروز امروز فردا است.

دیشب سوار یک اسنپ به سمت خوابگاه بودم. راننده جوانی حدود ۳۰ ساله بود خوش برخورد و خوش‌صحبت. حرف کار شد، از پیشه‌ام پرسید و سربسته جواب دادم که دانشجوام در رشته حقوق. از دوران دانشجو‌ایش تعریف کرد که چگونه از اسلام‌شهر تا تهران مرکز را گز کرده تا نهایتاً یک لیسانس مدیریت بازرگانی بگیرد و در انتها فرمود که مثل حیوانی وفادار پشیمان است که عمرش را در دانشگاه تلف کرده و دیر وارد کسب‌وکار خانوادگی شده که اکنون خوابیده است. خانوادگی صاحب یک کارگاه ساخت لوستر بودند اما حالا که بازار خراب است و دلار بال در آورده دیگر چاره‌ای ندارد جز پیوستن به خانواده بزرگ اسنپ. از اولین ماشینش گفت که یک پژو ۲۰۶ بوده که به قیمت ۲۶ میلیون تومانِ سابق و با درآمد یک ماه شاگردی در کنار پدر موفق به خریدش شده بود. از کارگاه که صحبت می‌کرد میشد شادی توام با افسوس را در چهره‌اش دید شادی روزهای رونق و افسوس آن ۱۷ کارگری که الان در کنار خیابان ایستاده‌اند و در کشور خودشان با اهالی افغان برای یک لقمه نان رقابت می‌کنند. آدم مذهبی هم نبود آستینش را داد بالا و گفت عشقم در این دنیا خالکوبی کردن است هرچند ماه یک بار با درآمدم میرفتم یک کشوری و نقاشی جدیدی روی بدنم می‌کشیدم اما حالا نه کاری هست نه درآمدی و نه دل‌خوشی...

گاهی نشانه‌‌های خیلی کوچکی از آن‌ها [روشنفکرها] پیدا می‌‌شد؛ اما وقتی که دستگاه یک تشر می‌زد، برمی‌‌گشتند می‌‌رفتند! یکی از نمونه‌‌های جالبش، آدم معروفی بود که چند سالی است فوت شده است - حالا نمی‌خواهم اسمش را بیاورم؛ کتابش را می‌گویم؛ هر کس فهمید، که فهمید - این شخص، قبل از انقلاب نمایشنامه‌‌ای به نام: «آ باکلاه، آ بی‌‌کلاه» نوشته بود. آن وقتها ما این نمایشنامه را خواندیم. او نقش روشنفکر را در این نمایشنامه مشخّص کرده بود. در آن بیان سمبلیک، منظور از «آ بی‌‌کلاه» انگلیسی‌ها بودند و منظور از «آ باکلاه» امریکاییها! در پرده اوّل، نمایشنامه نشان‌‌دهنده دوره نفوذ انگلیسیها بود و در پرده دوم، نشان‌‌دهنده دوره نفوذ امریکاییها و در هر دو دوره، قشرهای مردم به حسب موقعیت خودشان، حرکت و تلاش دارند؛ اما روشنفکر - که در آن نمایشنامه «آقای بالای ایوان» نام دارد - به‌‌کل برکنار می‌‌ماند! می‌‌بیند، احیاناً کلمه‌‌ای هم می‌گوید، اما مطلقاً خطر نمی‌کند و وارد نمی‌شود. این نمایشنامه را آن آقا نوشت. من همان وقت در مشهد بعد از نماز برای دانشجویان و جوانان صحبت می‌کردم؛ این کتاب به دست ما رسید، من گفتم که خود این آقای نویسنده کتاب هم، همان «آقای بالای ایوان» است! در حقیقت خودش را تصویر و توصیف کرده است؛ به‌‌کلّی برکنار!

بیانات رهبری در جمع دانشجویان دانشگاه تهران، ۷۷/۲/۲۲

با توجه به شرایط ژیوپولتیک ایران باید حوزه نفوذ خود را در منطقه گسترش دهد و این مسئله ارتباطی با دولت‌ها و حکومت‌ها ندارد، حکم عقل است. صد البته که این راهبرد پدافندی توسط دشمنان اقداماتی خصمانه و آفندی جلوه داده می‌شوند تا از قدرت گیری کشورمان جلوگیری شود.

حال شاید روشن باشد کسانی که نسخه زندگی نرمال می‌پیچند و ما را متهم به آمریکاستیزی و... می‌کنند در خدمت چه جریاناتی هستند.