امروز ۲۲ فوریه ۲۰۲۵
چهارم اسفند ۱۴۰۳

خطاب به منِ این روزها:
می‌دونم روزهات رو گم کردی، خودت رو گم کردی، یک ماهه که همینطوری‌ای و نمی‌دونی که افسردگی لعنتی برگشته یا اینکه فکر میکنی‌ که خوب نیستی برای ادامه دادن اما خب میدونی دیگه؟! ما جز ادامه دادن دیگه هیچ کاری از دستمون ساخته نیست!
من خوش قلب تر از تو آدم تو زندگیم ندیدم تو همیشه کسی بودی که من بهت افتخار می‌کردم و می‌کنم! مثلن من دیدم و کنارت بودم وقتی اولین حرف معنی دار زندگیت از بین دندون‌هات خارج شد مثل اولین قدمی که روی زمین به تنهایی برداشتی، مثل کلاس اول که من مطمئن بودم تو از همه باهوش تری، مثل اولین قهرمانی ژیمناستیک مثل مدال قهرمانی شنا، مثل روزی که فهمیدی به اون چه که می‌خواستی رسیدی و پشت تلفن اشک‌هات ریخت الان هم می‌دونم که آدم قوی اون روزها باز هم خودش رو پیدا می‌کنه، زخم هاشو می‌بنده، خاکِ روی تنش رو میتکونه و آماده میشه برای ادامه دادن، برای تموم کردن این قسمت از قصه‌ی ناتموم زندگی.
یادت نره هر وقت تنها شدی من کنارت و توی قلبتم، یادت نره که ما محکومیم به ادامه دادن در هر شرایطی.