از جهات بسیاری، کمونیسم مارکسیستی می‌تواند ایدئولوژی‌ای دینی محسوب شود. این ممکن است حکمی غیرمعمول به نظر برسد، زیرا دشوار است ایدئولوژی‌ای بیابیم که بیش از مارکسیسم به‌شیوه‌ای ستیزه‌جو ضددین باشد. اما کمونیسم مارکسیستی الگوهای آخرالزمانی مسیحی را تکثیر می‌کند: صرفاً خدا با تاریخ و بشریت جایگزین می‌شود. همان‌طور که در یک دکترین بازگشت ثانی مسیح نشانگر پایان آرمانشهری روزگاران است، تفکر کمونیستی پایان تاریخ را در زمانی که جامعه نهایتاً به به‌اصطلاح «والاترین مرحلۀ» خود می‌رسد، انتظار می‌کشد. اما مارکس دربارۀ اینکه این آرمانشهر ممکن است چگونه به‌طور عيني محقق شود، چیزهای اندکی نوشت. این کار او بسیار زیرکانه بود، زیرا مقداری راز آمیزی ایجاد می‌کند. سرنخ‌های انگشت‌شماری البته اینجا و آنجا پراکنده شده‌اند، مثلاً اینکه جامعه از هر کس مطابق توانایی‌اش دریافت خواهد کرد و هر کس را مطابق نیازش تأمین خواهد کرد. نیز آرمانشهر علی‌الظاهر جامعه‌ای خواهد بود که در آن افراد خواهند توانست خود را در جهات مختلفی رشد دهند، نه آنکه به یک شغل مشخص محدود شوند، چیزی که مارکس آن را شدیداً محدودکننده می‌دانست.

□ فلسفۀ آزادی | لارس اسونسن | ترجمۀ نوید رشیدیان | نشر نو، چاپ اول ۱۴۰۳، قطع رقعی، جلد شومیز، ۳۹۱صفحه، قیمت: ۴۰۰.۰۰۰ تومان، #ازکتاب.

@nashrenow

تهیه کتاب:
https://nashrenow.com/product/a-philosophy-of-freedom/