گاهی وقت‌ها تنها کاری که می‌شه انجام داد گریه کردنه. گریه کردن بده؟ نباید گریه کرد؟ اصلن. اتفاقن خیلی خوبه که گریه کنی. با این شرط که پیش کسی گریه کنی که دو روز بعد این موضوع رو به روت نیاره (مرهم نشد هم نشد، مهم نیست.) و اینکه بدونی چرا داری گریه می‌کنی. گریه کن. شدید. زیاد. بعدش خودت رو جمع و جور کن و بگیر بخواب. بیدار که شدی لباس خوشگل‌هات رو بپوش و دندون‌هات رو مسواک بزن و دماغت رو بکِش بالا و یه فاک نشون بده به بقیه که دارن نگات می‌کنن، همون‌ها که گریه‌هات رو ندیدن چون تو نخواستی که ببینن. که هر کسی نباید هر چیزی رو ببینه. فاک رو نشون بده و بیا برای ادامه‌ی زندگی و به بقیه‌ی کارهات برس.