‌
‌بشر موجودی پیش‌ساخته نیست؛ بشر چیزی می‌شود که خود از خود می‌سازد و نه بیشتر. بشر خود را از طریق انتخاب‌هایش می‌سازد، زیرا این آزادی را دارد که انتخاب‌های مهمی داشته باشد، مهم‌تر از همه آزادی انتخاب میان شیوۀ ناموثق و شیوۀ موثق هستی. هستی ناموثق، هستی بشری است که تحت‌ظلم عوام‌الناس (تودۀ مردم به‌معنای مردم گمنام) زندگی می‌کند. هستی موثق شیوه‌ای است که فرد در آن مسئولیت هستی خویش را می‌پذیرد. بشر برای عبور از ناموثقی و رسیدن به هستی موثق باید از هفت‌خوان نومیدی و «اضطراب اگزیستانسیال» بگذرد: اضطراب فردی که با محدودیت‌های هستی در ژرف‌ترین معانی‌اش یعنی مرگ و پوچی روبه‌رو می‌شود. این همان‌چیزی است که کیرکگور «ناخوشی تا پای مرگ» نامیده است.

از کتابِ «هستی»
رولو می، ارنست انجل، هانری ف. النبرگر
ترجمۀ سپیده حبیب