خب، Watain یه بند بلک متال سوئدیه که از اواخر دهه ۹۰ فعالیت خودش رو شروع کرد و کم‌کم خودش رو به یکی از خفن‌ترین و جدی‌ترین گروه‌های این سبک تبدیل کرد. اون‌ها از این مدل گروه‌هایی نیستن که فقط در سبک بلک متال موسیقی تولید کنن، بلکه عملاً زندگی‌ا‌شون رو وقف این دنیا کردن؛ از اجراهای پر از خون و آتیش گرفته تا ایدئولوژی و طرز فکر خاص‌اشون. سومین آلبومشون، Sworn to the Dark، که سال ۲۰۰۷ اومد بیرون، یه جورایی نقطه‌ی عطف کارشونه. هم از نظر موسیقیایی پخته‌تر شده بودن، هم از نظر فضاسازی یه قدم جلوتر از آلبوم‌های قبلی‌اشون حرکت کردن. این آلبوم از اون کاراییه که اگه یه بار بشنوی، دیگه نمیشه راحت ازش گذشت.
اولین چیزی که توجه رو جلب می‌کنه، کاور آلبومه. یه تصویر تاریک، ساده ولی پر از مفهومی که توی فضای بلک متال می‌شناسی. لوگوی Watain بالای کار نشسته، و یه چهره‌ی محو و تاریک که به نظر میاد داره از یه بُعد دیگه بهمون نگاه می‌کنه، کل تصویر رو تسخیر کرده. این کاور یه جورایی حس نفرین‌شده بودن آلبومو منتقل می‌کنه، یه چیزی که انگار از یه دنیای دیگه اومده و قراره تو رو هم با خودش ببره. خودِ موسیقی هم دقیقاً همین حس رو داره؛ یه نیروی تاریک که داره از درون خُردت می‌کنه.
بریم سراغ اصل مطلب، یعنی موسیقی! این آلبوم یه جورایی ترکیب بی‌نقص خشونت، تاریکی و جادوی بلک متاله. از نظر سبک، یه بلک متال سنتی و خالصه که خیلی به کارای Dissection، Bathory و Marduk نزدیکه، ولی در عین حال، Watain تونسته یه امضای خاص برای خودش بسازه. قطعه‌ی اول، Legions of the Black Light از همون لحظه‌ی اول یه طوفان جهنمیه. ریف‌های خشن و پرشتاب، درام‌های کوبنده و فضایی که انگار مستقیم از دل تاریکی احضار شده. این آلبوم یه سفره، یه مسیر که از اول تا آخرش یه حس خفقان و هیبت خاص داره. گیتارها پر از حس انتقام و قدرتن، بیس لاین‌ها سنگین و پر از خشم و درامز هم مثل تپش‌های قلب یه هیولای تاریکه. ارریک دنیلشون (خواننده) صدایی داره که انگار داره از یه چاه جهنمی بیرون میاد. هم فریادهاش قدرتمنده، هم وقتی زمزمه می‌کنه یه حس مرموز و هیپنوتیزم‌کننده داره. گیتاریست‌ها هم عالی کار کردن، از اون ریف‌های بلک متالی سرد گرفته تا ملودی‌های افسارگسیخته که آهنگ‌ها رو به یه سطح دیگه می‌برن.
نکته‌ی جالب اینه که Watain فقط نمی‌خواد صداهای عجیب و غریب تحویل بده، بلکه یه جور ریتم و ملودی‌های مرموز توی کاراش داره که باعث میشه هم گیرایی خاصی داشته باشه، هم عمق بیشتری پیدا کنه. بعضی جاهاش حس و حال Dissection – Storm of the Light’s Bane رو میده، ولی با یه چاشنی وحشی‌گری بیشتر.
از اسم آلبوم هم مشخصه، اینجا با یه داستان ساده طرف نیستیم. Watain همیشه یه دیدگاه خاص توی متن‌هاش داشته، یه چیزی که بیشتر از اینکه فقط در مورد تاریکی و جهنم باشه، یه جور فلسفه‌ی نابودی و آشوب رو به تصویر می‌کشه. اینجا هم تقریباً همه‌ی ترانه‌ها یه لایه‌ی آیینی و شیطانی دارن. مثلا Sworn to the Dark، که اسم آلبوم هم ازش گرفته شده، یه جور عهد بستن به تاریکی و دوری از نور رو به تصویر می‌کشه. یا Stellarvore که آخرین ترک آلبومه، یه پایان حماسی برای یه سفر جهنمیه، یه جور فراخوان به نابودی مطلق.
یه نکته‌ی دیگه اینه که ترانه‌ها خیلی هوشمندانه و با جزئیات نوشته شدن، نه صرفاً یه مشت شعار کلیشه‌ای. انگار یه کتاب ممنوعه‌ی قدیمی رو باز کردی و داری یه سری حقایق ترسناک رو ازش می‌فهمی.
آلبوم Sworn to the Dark یه تأثیر بزرگ روی صحنه‌ی بلک متال گذاشت. خیلی از موسیقیدان‌های بلک متال این آلبوم رو به عنوان یکی از بهترین کارای دهه ۲۰۰۰ می‌دونن. مثلاً بندایی مثل Mgła یا Uada توی کارهاشون به وضوح از این آلبوم الهام گرفتن. حتی موسیقیدان‌های قدیمی‌تر مثل اعضای Darkthrone و Marduk هم این آلبومو به عنوان یه اثر مهم توی پیشرفت بلک متال مدرن می‌دونن.
یکی از چیزایی که این آلبوم رو خاص می‌کنه اینه که تونست یه تعادل عالی بین بلک متال قدیمی و یه حس و حال مدرن‌تر ایجاد کنه. خیلی‌ها میگن این آلبوم یه جورایی بلک متال رو از اون شکلِ تکراری دهه ۹۰ بیرون آورد و یه راه جدید رو نشون داد.
خب حالا که این نقد و بررسی رو خوندی بهتره بری این آلبومو بذاری، چراغ‌ها رو خاموش کنی، چشماتو ببندی و خودتو بسپاری به تاریکی!
#Album_Review
Spotify Album Link
https://t.me/nemidunamfelann
اولین چیزی که توجه رو جلب می‌کنه، کاور آلبومه. یه تصویر تاریک، ساده ولی پر از مفهومی که توی فضای بلک متال می‌شناسی. لوگوی Watain بالای کار نشسته، و یه چهره‌ی محو و تاریک که به نظر میاد داره از یه بُعد دیگه بهمون نگاه می‌کنه، کل تصویر رو تسخیر کرده. این کاور یه جورایی حس نفرین‌شده بودن آلبومو منتقل می‌کنه، یه چیزی که انگار از یه دنیای دیگه اومده و قراره تو رو هم با خودش ببره. خودِ موسیقی هم دقیقاً همین حس رو داره؛ یه نیروی تاریک که داره از درون خُردت می‌کنه.
بریم سراغ اصل مطلب، یعنی موسیقی! این آلبوم یه جورایی ترکیب بی‌نقص خشونت، تاریکی و جادوی بلک متاله. از نظر سبک، یه بلک متال سنتی و خالصه که خیلی به کارای Dissection، Bathory و Marduk نزدیکه، ولی در عین حال، Watain تونسته یه امضای خاص برای خودش بسازه. قطعه‌ی اول، Legions of the Black Light از همون لحظه‌ی اول یه طوفان جهنمیه. ریف‌های خشن و پرشتاب، درام‌های کوبنده و فضایی که انگار مستقیم از دل تاریکی احضار شده. این آلبوم یه سفره، یه مسیر که از اول تا آخرش یه حس خفقان و هیبت خاص داره. گیتارها پر از حس انتقام و قدرتن، بیس لاین‌ها سنگین و پر از خشم و درامز هم مثل تپش‌های قلب یه هیولای تاریکه. ارریک دنیلشون (خواننده) صدایی داره که انگار داره از یه چاه جهنمی بیرون میاد. هم فریادهاش قدرتمنده، هم وقتی زمزمه می‌کنه یه حس مرموز و هیپنوتیزم‌کننده داره. گیتاریست‌ها هم عالی کار کردن، از اون ریف‌های بلک متالی سرد گرفته تا ملودی‌های افسارگسیخته که آهنگ‌ها رو به یه سطح دیگه می‌برن.
نکته‌ی جالب اینه که Watain فقط نمی‌خواد صداهای عجیب و غریب تحویل بده، بلکه یه جور ریتم و ملودی‌های مرموز توی کاراش داره که باعث میشه هم گیرایی خاصی داشته باشه، هم عمق بیشتری پیدا کنه. بعضی جاهاش حس و حال Dissection – Storm of the Light’s Bane رو میده، ولی با یه چاشنی وحشی‌گری بیشتر.
از اسم آلبوم هم مشخصه، اینجا با یه داستان ساده طرف نیستیم. Watain همیشه یه دیدگاه خاص توی متن‌هاش داشته، یه چیزی که بیشتر از اینکه فقط در مورد تاریکی و جهنم باشه، یه جور فلسفه‌ی نابودی و آشوب رو به تصویر می‌کشه. اینجا هم تقریباً همه‌ی ترانه‌ها یه لایه‌ی آیینی و شیطانی دارن. مثلا Sworn to the Dark، که اسم آلبوم هم ازش گرفته شده، یه جور عهد بستن به تاریکی و دوری از نور رو به تصویر می‌کشه. یا Stellarvore که آخرین ترک آلبومه، یه پایان حماسی برای یه سفر جهنمیه، یه جور فراخوان به نابودی مطلق.
یه نکته‌ی دیگه اینه که ترانه‌ها خیلی هوشمندانه و با جزئیات نوشته شدن، نه صرفاً یه مشت شعار کلیشه‌ای. انگار یه کتاب ممنوعه‌ی قدیمی رو باز کردی و داری یه سری حقایق ترسناک رو ازش می‌فهمی.
آلبوم Sworn to the Dark یه تأثیر بزرگ روی صحنه‌ی بلک متال گذاشت. خیلی از موسیقیدان‌های بلک متال این آلبوم رو به عنوان یکی از بهترین کارای دهه ۲۰۰۰ می‌دونن. مثلاً بندایی مثل Mgła یا Uada توی کارهاشون به وضوح از این آلبوم الهام گرفتن. حتی موسیقیدان‌های قدیمی‌تر مثل اعضای Darkthrone و Marduk هم این آلبومو به عنوان یه اثر مهم توی پیشرفت بلک متال مدرن می‌دونن.
یکی از چیزایی که این آلبوم رو خاص می‌کنه اینه که تونست یه تعادل عالی بین بلک متال قدیمی و یه حس و حال مدرن‌تر ایجاد کنه. خیلی‌ها میگن این آلبوم یه جورایی بلک متال رو از اون شکلِ تکراری دهه ۹۰ بیرون آورد و یه راه جدید رو نشون داد.
خب حالا که این نقد و بررسی رو خوندی بهتره بری این آلبومو بذاری، چراغ‌ها رو خاموش کنی، چشماتو ببندی و خودتو بسپاری به تاریکی!
#Album_Review
Spotify Album Link
https://t.me/nemidunamfelann