آرام باش و قلبت خواهد شکست. اینکه می‌گویم آرام باش منظورم این نیست که رنج نخواهی کشید. رنج پابلیک است. برای همه به حد کافی هست. کلکسیونی از رنج‌های جورواجور. رنج بی‌پولی، رنج سقط جنین، رنج بچه‌ی مریض، رنج اضافه وزن، رنج کمبود فِلانوگولوبین بدن، رنج دور افتادن، رنج‌های قد و نیم‌قد. که تو هم از آن سهمی خواهی داشت. اگر اینها روزهای خوب توست، بالاخره نوبت تو هم خواهد رسید. چون این جهان در نهایت یک سفر انفرادی ست. و هرکس رنجی را در جیب‌هایش می‌ریزد و با خود اینطرف و آن طرف می‌کشد. انگار آن قدرتِ بزرگ، آن اراده‌ی بالاتر، می‌خواهد ثابتت کند که هرکجا ‌که بروی، زیر بال و پر مایی. و برخواهی گشت، وقتی که به اندازه‌ی کافی از همه چیز خسته شده باشی. اما تو آرام باش. رینتاروی عزیزم. چون موجود زیبایی شبیه تو به این جهان نیامده است که رنج بکشد. رنج از تو خجالت خواهد کشید. که بخواهد بر خنده‌های تو اثری بگذارد.

@manonasrin