✅ جشن مهرگان.

در میان تمام جشن هایی که در ایران باستان متداول بود دو جشن از همه ی آن ها بزرگ تر و مهم تر بودند و پدران ما به این دو بیش از دیگر جشن ها اهمیت می دادند.
و در برگزاری و بزرگ داشت آن ها دقت بیشتری مبذول می داشتند.
این دو جشن عبارت بودند از نوروز و مهرگان که اولی پیش در آمد بهار و توام با سرسبزی و خرمی طبیعت بود و رفتن زمستان سخت را نوید می داد در حالی که دومی در نیمه ی دوم سال یعنی هنگامی برگزار می شد که گرمای سوزان تابستان سپری شده و هوای معتدل و فرح افزای پاییزی جای آن را گرفته بود یعنی در حقیقت جشن مهرگان در روز مهر از ماه مهر (روز شانزدهم مهرماه باستانی) آغاز و تا روز رام و مهرماه به مدت شش روز ادامه داشت، که روز اول را مهرگان عامه و روز آخر را مهرگان خاصه می نامیدند.
این جشن مربوط است بخ فرشته ی مهر که در اوستا میترا نامیده می شود و به معنی نور خورشید و مهر و محبت و عهد و پیمان می باشد.
این جشن را در قدیم میتراکانا Mitrakina می گفتند که بعدها به تدریج مهرگان شد.
در روایت است که فریدون پادشاه پیشدادی در این روز بر ضحاک تازی چیره شده و او را گرفته در کوه دماوند حبس نمود و تاج پادشاهی ایران را به سر نهاد.
۲۳۳
@khashatra