✅ شاهنامه روایت نبرد خوبی و بدی است و پهلوانان، جنگجویان این نبرد دائمی، در هستی‌اند.
پهلوانانی هم چون ؛ فریدون، سیاوش، کیخسرو، رستم، گودرز و طوس از این دسته هستند.
شخصیت‌های دیگری نیز هم چون ؛
ضحاک و سلم و تور وجودشان آکنده از شرارت و بدخویی و فساد است.
فردوسی پس از سرودن نزدیک به بیست سال در تکمیل آن کوشید.
این سال‌ها هم زمان با بر افتادن سامانیان و برآمدن سلطان محمود غزنوی بود.
فردوسی در سال ۳۹۴ هجری قمری در ۶۵ سالگی بر آن شد که شاهنامه را به سلطان محمود اهدا کند و از این رو دست به کار تدوین ویرایش تازه‌ای از شاهنامه شد.
او در ویرایش دوم، بخش‌های مربوط به پادشاهی ساسانیان را تکمیل کرد.
پایان ویرایش دوم شاهنامه در سال ۴۰۰ هجری قمری در ۷۱ سالگی او بوده است.
وی شاهنامه را در شش یا هفت دفتر به دربار غزنه نزد سلطان محمود فرستاد.
به گفته ی‌خود فردوسی، سلطان محمود «نکرد اندر این داستان ها نگاه»
و پاداشی هم برای وی نفرستاد.
از این رویداد تا پایان زندگانی، فردوسی بخش‌های دیگری نیز به شاهنامه افزود که بیشتر در گله و انتقاد از محمود و تلخ کامی سراینده از اوضاع زمانه بوده‌است.
فردوسی در روزهای پایانی زندگی، خود را ۸۰ ساله و جای دیگر ۷۶ ساله خوانده است.
وی را در شهر توس، در باغی که متعلق به خودش بود، به خاک سپردند.
از زمان خاک سپاری فردوسی، آرامگاه او چندین بار ویران شد.
در سال ۱۳۰۲ به دستور «میرزا عبدالوهاب شیرازی» که والی خراسان بود، محل آرامگاه را تعیین کردند و ساختمانی آجری در آن جا ساختند.
پس از تخریب تدریجی این ساختمان، انجمن آثار ملی به اصرار رئیس و نایب رئیس، «محمدعلی فروغی» و «حسن تقی‌زاده» بنای آرامگاه فردوسی با جمع‌آوری هزینه این کار از مردم و بدون استفاده از بودجه ی دولتی در ۱۳۰۴ آغاز شد و آرامگاهی ساختند که در سال ۱۳۱۳ افتتاح شد.
شاهنامه متعلق به همه ی اقوام ایرانی از کرد تا آذری و لر و بلوچ و خراسان و گیلکی است و همه در این کتاب اقوام آریایی ایران نامیده شده‌اند.
یونسکو شاهنامه ی فردوسی را یکی از سه اثر برجسته ی جهان معرفی کرده است.
۳
@khashatra
پایان🔺🔺
پهلوانانی هم چون ؛ فریدون، سیاوش، کیخسرو، رستم، گودرز و طوس از این دسته هستند.
شخصیت‌های دیگری نیز هم چون ؛
ضحاک و سلم و تور وجودشان آکنده از شرارت و بدخویی و فساد است.
فردوسی پس از سرودن نزدیک به بیست سال در تکمیل آن کوشید.
این سال‌ها هم زمان با بر افتادن سامانیان و برآمدن سلطان محمود غزنوی بود.
فردوسی در سال ۳۹۴ هجری قمری در ۶۵ سالگی بر آن شد که شاهنامه را به سلطان محمود اهدا کند و از این رو دست به کار تدوین ویرایش تازه‌ای از شاهنامه شد.
او در ویرایش دوم، بخش‌های مربوط به پادشاهی ساسانیان را تکمیل کرد.
پایان ویرایش دوم شاهنامه در سال ۴۰۰ هجری قمری در ۷۱ سالگی او بوده است.
وی شاهنامه را در شش یا هفت دفتر به دربار غزنه نزد سلطان محمود فرستاد.
به گفته ی‌خود فردوسی، سلطان محمود «نکرد اندر این داستان ها نگاه»
و پاداشی هم برای وی نفرستاد.
از این رویداد تا پایان زندگانی، فردوسی بخش‌های دیگری نیز به شاهنامه افزود که بیشتر در گله و انتقاد از محمود و تلخ کامی سراینده از اوضاع زمانه بوده‌است.
فردوسی در روزهای پایانی زندگی، خود را ۸۰ ساله و جای دیگر ۷۶ ساله خوانده است.
وی را در شهر توس، در باغی که متعلق به خودش بود، به خاک سپردند.
از زمان خاک سپاری فردوسی، آرامگاه او چندین بار ویران شد.
در سال ۱۳۰۲ به دستور «میرزا عبدالوهاب شیرازی» که والی خراسان بود، محل آرامگاه را تعیین کردند و ساختمانی آجری در آن جا ساختند.
پس از تخریب تدریجی این ساختمان، انجمن آثار ملی به اصرار رئیس و نایب رئیس، «محمدعلی فروغی» و «حسن تقی‌زاده» بنای آرامگاه فردوسی با جمع‌آوری هزینه این کار از مردم و بدون استفاده از بودجه ی دولتی در ۱۳۰۴ آغاز شد و آرامگاهی ساختند که در سال ۱۳۱۳ افتتاح شد.
شاهنامه متعلق به همه ی اقوام ایرانی از کرد تا آذری و لر و بلوچ و خراسان و گیلکی است و همه در این کتاب اقوام آریایی ایران نامیده شده‌اند.
یونسکو شاهنامه ی فردوسی را یکی از سه اثر برجسته ی جهان معرفی کرده است.
۳
@khashatra
پایان🔺🔺