در تهران، اول ساختمان‌ها ساخته می‌شوند و بعد روی آن‌ها شیشه می‌کشند. از گفت‌وگو خبری نیست و همه‌‌چیز در محاصره‌ شیشه‌هاست.

محمدرضا اصلانی با بیش از نیم‌قرن مستندسازی از همین شیشه‌های بی‌قواره و انعکاس‌‌‌‌های کج‌ومعوج‌شان درباره تهرانی فیلم ساخته که ویرانش کرده‌اند؛ شهر بی‌درمان، بیمار، سرگردان و اندوهبار که روز به روز به زشتی‌، آلودگی‌، بی‌هوایی و بی‌آبی و بی‌امیدی‌‌اش اضافه می‌کنند.

آقای اصلانی فیلم را سال ۱۳۹۰ تمام کرده؛ ۱۳سال پیش؛ زمانی که هنوز می‌شد نفسکی کشید. برق را قطع نمی‌کردند. آب به این روز نیفتاده بود. مصیبت گاز و بنزین نبود و هنوز می‌شد به زور در خیابان‌‌ها راند، ولی همه‌چیز مثل تصویرهای این مستند، خاکستری و سرد بود.
آدم‌ها غمگین، خیابان‌ها شلوغ، مغازه‌ها خلوت، هوا پُردود و تهران، زشت و گریان و محاصره در این همه شیشه و اعوجاج، بی‌گفت‌وگو و مستأصل از این همه تصمیم‌گیرنده نابخرد که وظیفه می‌دانند، هیچ ردی از هنر، اصالت، اندیشه و ریشه برای این شهر باقی نگذارند.
✍️#گوشه
@gooshe
@Aslani_Cinepoet

🎬#مستند تهران هنر مفهومی، #محمدرضا_اصلانی، ۱۳۹۰، با صدای هدی سیاه‌تیری و #محمدعلی_سپانلو.

🔗 یوتیوب گوشه