توی کاغذها و دست‌نوشته‌های قدیمی‌ام، کاغذی پیدا کردم که از گوشه‌ی بالا، سمت راست نوشته‌ام "حوصله‌ام سر رفته؛ حوصله‌ام سر رفته؛ حوصله‌ام سر رفته..." تا پایین صفحه. خط آخر نوشته‌ام "دارم گریه میکنم؛ دارم گریه میکنم؛ دارم گریه می‌کنم..." آدمیزاد گرفتار است. گرفتار ملالی ژرف، مدام و چسبنده. تا ملال به سیاه کردن صفحه و دو قطره اشک برسد، باز ملالی نیست! خطر آنجاست که برای فرار از ملال می‌پیچیم به هم، گیر می‌دهیم به هم، انگشت می‌کنیم توی زخم هم و می‌چرخانیم. اکثر رفتارهای خاله‌زنکی و عمو مردکی از ملال و بیکاری است. بیکاریم؛ آنقدر هم به بلوغ نرسیده‌ایم که سر خودمان را مفید گرم کنیم؛ سر خودمان را با لج کردن، با پیِ یک حرف را گرفتن، با از کاهی کوه ساختن، با مرور دوباره و صدباره و هزارباره‌ی خاطراتِ سوخته گرم می‌کنیم. آلارم ملال و بی‌حوصلکی و بیکاری را بشنویم، جدی بگیریم. برای خودمان کار بتراشیم؛ بنویسیم، بخوانیم، فیلم ببینیم، لباسی را بشکافیم و از اول ببافیم، درز اجاق‌گاز را با خلال‌دندان تمیز کنیم، دل و روده‌ی رادیوی قدیمی را بریزیم بیرون و دوباره ببندیم، غذای من درآوردی اختراع کنیم، زبان بخوانیم، زبانِ جدید رمزی بسازیم، تایپ کنیم و گیر بدهیم به انگشت کوچکمان که وقت تایپ از زیر کار در می‌رود، خودآموز فلوت زدن یاد بگیریم، استارتاپ‌ها را بالاوپایین کنیم و ایده‌های احمقانه بدهیم، پادکست گوش کنیم، نقاشی کنیم، تمرین کنار دیوار روی سر ایستادن کنیم! با ملحفه خانه بسازیم و با بچه‌ها خاله‌بازی کنیم، روزی دو تا مسافر بزنیم و باهاشان گپ بزنیم، آهنگ داریوش را با لحن شهرام‌ شب‌پره بخوانیم و...

خلاصه نمی‌دانیم؛ هر کار، هر کار کنیم تا آفت بیکاری نیفتد به جانمان. تا فکرمان مریض نشود، تا افسرده نشویم، تا برای تنوع و فرار از ملال دشمنی نکنیم. سرشلوغی، نعمت است و لحظه‌های استراحت و هیچ کاری‌نکردن بین این کار تا کار بعدی، این‌وقت‌ها مفید می‌شود، کیفیتِ مراقبه پیدا می‌کند.

بیکار نمانید، انگشت بیکارها مدام توی سوراخ خود، سوراخ همسایه گیر می‌کند!

#سودابه_فرضی_پور


🌱 مرکز مشاوره گفتمان
@goftemanclinic