2shanbe.ir

چرا این‌ همه جایزه‌ی کتاب داریم؟
این روزها یک عالم جایزه‌ی ادبی داریم که می‌تواند به نوبه خود یک صنعت باشد؛ اما وضع موجود نیاز به تغییر دارد.

http://2shanbe.ir/ExternalPages/?id=61307

در حال حاضر چند جایزه ادبی در بریتانیا وجود دارد؟ به گفته ویکی‌پدیا چیزی حدود ۷۰ جایزه. اما به نظر می‌رسد که می‌توان یک دوجین جایزه دیگر نیز به آن‌ها اضافه کرد. با این اوصاف اغراق‌آمیز نیست اگر این را یک صنعت در نظر بگیریم که شامل یک ناوگان از مدیران، تیم‌های داوران و صدها هزار پوند جایزه نقدی در یک سال است.

ارزش این صنعت سوژه بحث‌های داغی بوده است و برخی نویسندگان عقیده دارند که داشتن این همه جایزه، فرهنگ ادبیات را ضایع می‌کند. به طور خاص، جایزه «من‌بوکر» با تحمیل نوعی رمان اعلام می‌شود که تصور می‌شود ارزش انتشار و تبلیغ را دارد، درنتیجه نویسندگان را وا می‌دارد که بنویسند.

اما فهرست کوتاه دو نمونه از جدیدترین جوایز –هر دو در دومین سال تاسیس خود- داستان متفاوتی را تعریف می‌کند. هر دوی این جوایز توسط نویسندگان و در واکنش به وضع موجود شکل گرفتند. جایزه «جالاک» به دنبال انتخاب کتاب سال از میان نویسندگان رنگین‌پوست است و جایزه «جمهوری آگاهی» نگاهش را به کوچک‌ترین ناشران دوخته است.

http://www.ibna.ir/images/docs/000258/n00258098-t.jpg

«دوشنبه»
گزیده جستار‌ها و رویدادهای ادبی در جهان مجازی
👇
@doshanbe

جایزه‌ی ادبی برای نپذیرفتن جوایز ادبی
سارتر چه بر سر جایزه‌ی نوبل آورد؟

http://2shanbe.ir/ExternalPages/?id=61306

برای یک نویسندۀ ادبی، چه افتخاری بالاتر از بردن جایزۀ نوبل؟ برخی نویسندگان سال‌ها به‌پای کاغذ و قلمشان عرق می‌ریزند، اما حتی اسمشان جزو نامزدهای این جایزه هم نوشته نمی‌شود. اما ژان پل سارتر در زمان خودش از این قماش نویسنده‌ها نبود؛ او نه برای گرفتن آن اشتیاقی داشت و نه وقتی برنده‌اش شد آن را پذیرفت. این کار او باعث شد جایزه‌ای ادبی به نام او تأسیس شود تا نویسندگان، به‌هوای بردن «جایزۀ سارتر»، «جایزۀ نوبل» را قبول نکنند.


«دوشنبه»
گزیده جستار‌ها و رویدادهای ادبی در جهان مجازی
👇
@doshanbe

نویسنده‌ای که استراحت کردن را دوست ندارد
جهان داستانی مریلین رابینسون، نویسنده‌ی آمریکایی برنده‌ی جایزه‌ی پولیتزر.

http://2shanbe.ir/ExternalPages/?id=61303

با خود فکر می‌کنم انسان عجیب و غریبی هستم. حقیقت این است که استراحت کردن را دوست ندارم. البته خوشحالم که همه مثل من نیستند زیرا در آن صورت زندگی کردن سخت می‌شود. ماه آینده سخنرانی در دانشگاه کمبریج دارم و الان در حال خواندن تفسیرهای مختلف از انجیل قدیمی هستم تا برای سخنرانی‌ام آماده شوم.

کتاب‌هایم را طبق موضوع طبقه‌بندی می‌کنم. گاهی آثار لاتینم را در یک بخش قرار می‌دهم و زبان برایم اهمیت دارد.

همیشه یک جا می‌نشینم زیرا به صورت کل عادت نقش مهمی در زندگی من دارد. مبلی بژ دارم که بیشتر اوقات روی آن می‌نشینم و بلند شدن از روی آن واقعاً کار سختی است. همین هفته قرارداد داستانی جدید را امضا کردم اما فقط 25 درصد از آن را نوشته‌ام.

http://static2.iranart.ir/thumbnail/FdSRoqoEUVVq/bZgW4iX8y1_ODqn9RTpe_vYZQWAt3g5FXGZN7LHCok-ZzfPWxKy9n_eNJ4y3gOuE/4KAJJ0BtOJ6o.jpg

«دوشنبه»
گزیده جستار‌ها و رویدادهای ادبی در جهان مجازی
👇
@doshanbe

از همه‌ی سیاستمداران بیزارم
گفت‌وگو با بختیارعلی درباره‌ی سیاست و آزادی.

http://2shanbe.ir/ExternalPages/?id=61302

خاطرات می‌توانند ما را شکنجه دهند و بیمار کنند. نوشتن به من کمک می‌کند تا خاطرات شخصی خود را غیرشخصی کنم و صورت عام به آن‌ ببخشم و آن‌ها را بیشتر به عنوان تجربه‌های کلی یک نسل در نظر بگیرم. از لحاظ محتوایی و مضمونی، ذهن من در همان خطه شرق و کردستان مانده است؛ نه فقط به این خاطر که آن اقلیم ما را با ابزارهای ادبی قوی مجهز می‌کند، بلکه به این علت که مردم آنجا در معرض خطرند. افراط‌گرایی و نفرت سیاسی این تکه از جهان را به نابودی کشانده است. وظیفه نویسندگان و روشنفکران واکنش نشان دادن به این تحولات است.

گریختن به ما کمک می‌کند تا نظم معمول جهان را زیر سوال ببریم و شاهد تقسیم ناسیونالیستی جهان نباشیم که هنوز علی‌رغم جهانی‌شدن به عنوان پدیده‌‌ای غیرانسانی رواج و غلبه دارد و نیز می‌تواند دلیل خوبی هم باشد تا خودمان را بیشتر و بیشتر از یوق ناسیونالیسم برهانیم و نگاهی جهانی و جدیدی ایجاد کنیم؛ نگاهی جهان‌شمول که ارتباطی با جهانی شدن در مفهوم اقتصادی آن ندارد. اساسا هنر از این مقوله جدا نیست؛ زیرا هنر خود نوعی گریز است. تنها در هنر است که این ارزش‌های جهانی که از گریختن زاده شده بودند در قالبی نو تجسم می‌یابند.

http://static3.iranart.ir/thumbnail/Pk1bhTXLiY26/bZgW4iX8y1_ODqn9RTpe_vYZQWAt3g5FXGZN7LHCok8DA28ya3kXNveNJ4y3gOuE/%D8%A8%D8%AE%D8%AA%DB%8C%D8%A7%D8%B1+%D8%B9%D9%84%DB%8C.jpg

«دوشنبه»
گزیده جستار‌ها و رویدادهای ادبی در جهان مجازی
👇
@doshanbe

موزه‌ی ابتهاج یا خانه‌ی غزل؟!
همزمان با نودمین سالگرد تولد هوشنگ ابتهاج جویای این شدیم که خانه پدری‌اش بعد از گذشت چند ماه چه سرنوشتی پیدا کرده.

http://2shanbe.ir/ExternalPages/?id=61300

به گزارش ایسنا، در خردادماه ۱۳۹۶ برخی از همشهریان هوشنگ ابتهاج (ه. ا. سایه) از احتمال تخریب خانه پدری این شاعر پیشکسوت به دلیل این‌که ثبت ملی نیست خبر دادند. در آن شرایط میراث فرهنگی استان گیلان معتقد بود نخست باید تعلق این بنا توسط خانواده ابتهاج تایید شود. حتی شهرداری رشت اعلام کرد، ما زیاد راهکار قانونی قاطعی نداریم، مگر این‌که مراجع میراث فرهنگی اعلام کنند این ملک واجد ارزش‌های تاریخی و فرهنگی است. چندی بعد در مردادماه، رضا علیزاده، مدیرکل میراث‌ فرهنگی، صنایع دستی و گردشگری استان گیلان، از گذراندن مراحل آخر ثبت خانه‌ «ابتهاج» در میراث فرهنگی خبر داد و اعلام کرد: پرونده ثبت ملی خانه «ابتهاج» به شورای ثبت سازمان میراث‌ فرهنگی، صنایع دستی و گردشگری تحویل داده شده است و کارشناسان در حال فراهم کردن زمینه ثبت ملی این خانه باارزش هستند.

اما بعد از گذشت چند ماه، فرهاد نظری، مدیرکل دفتر ثبت آثار تاریخی، در آبان‌ماه اعلام کرد پرونده خانه «ابتهاج» ناقص است و گفت: در نامه‌ای به اداره کل میراث‌ فرهنگی استان گیلان درخواست کرده‌ایم تا اسناد و مدارک متعلق به این خانه تکمیل شود، دست‌کم به یک دست‌نوشته از آقای ابتهاج نیاز داریم تا تعلق این خانه به خانواده ابتهاج ثابت شود.

https://cdn.isna.ir/d/2017/06/19/3/57507719.jpg?ts=1498045331768

«دوشنبه»
گزیده جستار‌ها و رویدادهای ادبی در جهان مجازی
👇
@doshanbe

خانه‌ی ادبیات داستانی یا خانه‌ی سیمین و جلال؟!
اعتراض خانواده‌ی آل‌احمد به نامگذاری تازه برای خانه.

http://2shanbe.ir/ExternalPages/?id=61299

محمد حسین دانایی خواهرزاده جلال آل‌احمد در گفتگو با خبرنگار مهر با انتقاد از تغییر نام خانه سیمن و جلال در آستانه بازگشایی این مکان پس از تعمیرات عنوان کرد: شهرداری تهران از یک طرف، میلیاردها تومان خرج می‌کند برای خرید و تعمیر و بازسازی خانه مشاهیری همچون جلال آل‌احمد و سیمین دانشور و نصب مجسمه آن‌ها در برج میلاد تا اینگونه نام و یاد آنها را زنده نگهدارد و از طرف دیگر، می‌خواهد با وضع عناوین جدید، نام آن‌ها را از روی تنها اثر تاریخی باقی مانده از آنان حذف کند.

دانایی، در ادامه سخنان خود با اشاره به وجود تناقض آشکار در سیاست‌های فرهنگی شهرداری تهران و یادآوری سابقه پروژه خانه- موزه زنده یادان جلال آل احمد و سیمین دانشور افزود: اکنون که پس از حدود چهل و شش ماه تعمیرات اساسی این خانه به پایان رسیده و در حال انجام کارهای جزیی هستند و مشتاقان این دو نویسنده نامدار لحظه شماری می‌کنند تا شاهد افتتاح این مرکز فرهنگی باشند، زمزمه هایی به گوش می رسد حاکی از اینکه نام این دو تن را از روی این پروژه بر می‌دارند و به جای عنوان خانه- موزه جلال آل احمد و سیمین دانشور نام دیگری برای آن در نظر گرفته می شود.

وی در ادامه به دو مورد خبر منتشر شده از قول محمود صلاحی، رییس سازمان فرهنگی- هنری شهرداری تهران اشاره کرد و گفت: این مقام در مصاحبه‌هایی اعلام کرده است که این خانه به تملک سازمان مزبور درآمده و به زودی در آنجا خانه ادبیات داستانی ایجاد خواهد شد و این محل به عنوان «خانه ادبیات داستانی» فعالیت خواهد کرد.

وی افزود: این خبر و اظهارنظر با هر هدف و منظوری که گفته شده باشد، موجب تعجب همه علاقمندان به فعالیت‌های فرهنگی، از جمله دوستداران سیمین و جلال شده و این پرسش را مطرح کرده است که مگر نام خانه- موزه جلال آل‌احمد و سیمین دانشور چه عیبی دارد که حضرات به فکر تغییر نام این مکان افتاده‌اند؟

https://media.mehrnews.com/d/2015/04/19/3/1665975.jpg?ts=1486462047399

«دوشنبه»
گزیده جستار‌ها و رویدادهای ادبی در جهان مجازی
👇
@doshanbe

رونق رمان پیرزاد در دل بحران کتاب
چاپ هشتادوششم رمان «چراغ‌ها را من خاموش می‌کنم».

http://2shanbe.ir/ExternalPages/?id=61297

در شرایطی که بازار کتاب در بدترین روزهای کتاب و کتاب‌خوانی به سر می‌برد شنیدن خبری مبنی بر تجدید چاپ کتابی برای هشتاد و ششمین بار خوشحال کننده و البته تعجب آور است. " چراغ‌ها را من خاموش می‌کنم" رمان معروف زویا پیرزاد همچنان در حال تجدید چاپ است و اکنون به تازگی به چاپ هشتاد و ششم رسیده است.

این کتاب اول بار در سال 1380 در نشر مرکز منتشر شد. داستان این رمان در دهه ۱۳۴۰ در محله بوارده آبادان رخ می‌دهد. راوی این داستان, زنی ارمنی است به نام کلاریس آیوازیان که در این داستان، از روابط خانوادگی خویش، فرزندان دو قلو و دنیای عاطفی آنها و از همسایه‌هایی سخن می‌گوید که اینک در آبادان ـ در خانه‌های سازمانی ـ زندگی می‌کنند. تلاش برای انس گرفتن با محیط، بن مایه دیگر این داستان است. موضوع اصلی این داستان یکنواختی زندگی یک زن خانه دار و خستگی از این روند و دل بستن به مرد همسایه ای که فکر می کند دنیای بهتری برای او به ارمغان خواهد آورد و در موازات آن گریزی زده می شود به اوضاع سیاسی آن موقع و تفکرات اجتماعی مردم آن سال‌ها.

http://static1.honaronline.ir/servev2/rwp7qtYNeht1/Oat4d8LqIa8,/%DA%86%D8%B1%D8%A7%D8%BA+%D9%87%D8%A7.jpg

«دوشنبه»
گزیده جستار‌ها و رویدادهای ادبی در جهان مجازی
👇
@doshanbe

ذکر مصیبت دیگر کافی است
نقدی بر رمان «این خیابان سرعت‌گیر ندارد» برگزیده‌ی جایزه‌ی جلال.

http://2shanbe.ir/ExternalPages/?id=61298

«این خیابان سرعتگیر ندارد» برنده جایزه کتاب جلال و منتخب کتاب سال است. اینکه رمان اول یک نویسنده غیرتهرانی توانسته این عنوان را کسب کند بیش از هرچیزی کنجکاوم کرد تا بخوانمش. گو اینکه گذشت آن زمان که جایزه‌­ها متر و معیار قد کشیدن و مطرح شدن کتابی می­‌شد و حالا هیچ جایزه‌­ای چنین خدمتی به کتاب و نویسنده­‌اش نمی­‌کند. اماهمین که کتابی برنده معتبرترین و گرانترین جایزه دولتی باشد من را وسوسه می­‌کند به سر در آوردن از چند و چونش.

کتاب روایتی شخصی­‌ست از اجتماعی بی‌رحم. روایت زنی به نام شهره که به شغل نامتعارف رانندگی با تاکسی مشغول است. که البته این نامتعارف بودن حضور یک زن جوان پشت فرمان یک تاکسی در همان لوکیشن شهرستان باورپذیر است و نه پایتخت که بخواهیم نخواهیم به پست راننده تاکسی زن می‌­خوریم و هیچ جای شاخ در آوردن و متلک­‌پرانی و آزار خیابانی ندارد. اما شهره، زن جوانی که از شغل خود لذت می‌­برد. از دنده عوض کردن. از حاکم بلامنازع اتاق پراید خود بودن. از کرایه جمع کردن و لایی کشیدن و مالاندن به آینه ماشین­‌های خارجی جوری که فقط صدای دزدگیرشان دربیاید. اما آنچه برای نشان دادن قدرت شهره و توانایی او برای سینه سپر کردن در برابر جامعه مردسالار، بیش از اندازه خرج شده، بخشیدن وجهه مردانه به این زن است. تا جایی که گاهی گمان می‌­رود اصلا دغدغه داستان نشان دادن حال روز ترنس‌­ها و کسانی‌ ­است که تبدیل شدن به جنس غیر خود اولویت زندگی­‌شان است. اینکه هرگز تن به پوشیدن دامن ندهد، از آرایش کردن بیزار باشد، از اینکه کبابی کنار خیابان صدایش بزند برار، کیف کند و عوضش بگوید پنج تا بذار رو آتیش، موقع نشستن به سیاق مردان پاها را بگشاید، ضمخت و نامتناسب رفتار کند و خیلی داش‌­مشتی آمیخته با لهجه کردی حرف بزند دلیلی بر این مدعاست.

https://media.mehrnews.com/d/2017/04/18/3/2433960.jpg

«دوشنبه»
گزیده جستار‌ها و رویدادهای ادبی در جهان مجازی
👇
@doshanbe

دعوا بر سر «اورهان پاموک»
شهر سارایوو بوسنی دعوت خود را از داستان‌نویس ترک برنده‌ی نوبل پس گرفت.

http://2shanbe.ir/ExternalPages/?id=61294

«بای بوک» نام ناشر و کتاب‌فروشی اهل بوسنی است که از «اورهان پاموک» ـ نویسنده ترکیه‌ای رمان‌های «زندگی نو» و «نام من سرخ» ـ دعوت کرده بود تا طی مراسمی که در بهار برگزار می‌شود عنوان شهروند افتخاری سارایوو را به او اعطا کند؛ اما این دعوت با رای‌گیری دوباره اعضای تصمیم‌گیرنده، لغو شد.

کمیته تصمیم‌گیرنده در ابتدا با رای هفت به صفر، شهروند افتخاری شدن «اورهان پاموک» را تصویب کرد اما در رای‌گیری دوم، نتیجه چهار به سه و به لغو این دعوت تصمیم گرفته شد.

توضیح کمیته تصمیم‌گیری این بوده که «اورهان پاموک» هیچ کاری برای شهر سارایوو انجام نداده است. برخی از اعضای وابسته به حزب حاکم پیش‌بینی کردند که تجلیل از «پاموک» ممکن است موجب عصبانیت دولت کنونی ترکیه شود. آن‌ها از این فرصت استفاده کردند و در پیامی به «پاموک» نوشتند که به سارایوو دعوت نمی‌شود.

https://cdn.isna.ir/d/2017/02/15/3/57439399.jpg?ts=1498045331768

«دوشنبه»
گزیده جستار‌ها و رویدادهای ادبی در جهان مجازی
👇
@doshanbe

بهترین کتاب سال را انتخاب کنید
افزوده شدن بخش نگاه مخاطبان به هفتمین دوره‌ی جایزه‌ی ادبی هفت اقلیم.

http://2shanbe.ir/ExternalPages/?id=61295

دبیرخانه هفتمین دوره جایزه ادبی هفت اقلیم به منظور مشارکت بیشتر مخاطبان محترم ادبیات داستانی، در نظر دارد که در هفتمین دوره جایزه ادبی هفت اقلیم، به جوایز اصلی که هر ساله به بهترین مجموعه داستان و رمان از نظر هیئت داوران به آثار برگزیده اعطاء می شود، جایزه بهترین کتاب سال از نظر مخاطبان را هم اضافه کند.

به این ترتیب دبیرخانه این جایزه از مخاطبان و علاقه مندان به ادبیات داستانی ایران خواسته با مشارکت در این رای گیری، دبیرخانه این جایزه ادبی را در انتخاب بهترین اثر داستانی از نگاه مخاطبان یاری کنند.

در این دوره جایزه مذکور، رای گیری بین نامزدهای هفتمین دوره برگزار و جایزه این بخش همزمان با معرفی برگزیدگان بخش های اصلی در روز اختتامیه اعطا می‌شود.

http://www.7eghlimehonar.com/Content/Files/%D9%BE%D9%88%D8%B3%D8%AA%D8%B1%D9%87%D8%A7%DB%8C%20%D8%B3%D8%B1%DB%8C%20%D8%AF%D9%88%D9%85/photo_2018-02-17_08-25-34.jpg

«دوشنبه»
گزیده جستار‌ها و رویدادهای ادبی در جهان مجازی
👇
@doshanbe

بدترین زوج‌های داستانی جهان
از جین و آقای روچستر در «جین ایر» تا گابریل و گرتا در داستان «مردگان».

http://2shanbe.ir/ExternalPages/?id=61296

- جورج و مارتا در «چه کسی از ویرجینیا وولف می‌ترسد؟» نوشته ادوارد آلبی
زوج بداخلاق نمایش ادوارد آلبی در سال 1962 میلادی، روز خود را با بددهنی به هم سپری می‌کنند. هر دو الکلی هستند و برای انتقام از یکدیگر از بازی‌های احساسی استفاده می‌کنند.

- گابریل و گرتا در داستان «مردگان» نوشته جیمز جویس
گابریل و گرتا در داستان کوتاهِ بلندِ «مردگان» نوشته جیمز جویس با یکدیگر به مهمانی می‌روند و مشکلی هم پیش نمی‌آید اما اینکه گرتا همچنان آرزوی وصال به عشق اول زندگی‌اش را، که دیگر زنده نیست، دارد نشان از زندگی شکست‌خورده‌ای دارد.

- هیت‌کلیف و کاترین در «بر بلندی‌های بادگیر» نوشته امیلی برونته
عشق هیت‌کلیف و کاترین از کنترل خارج شده است. وقتی هیت‌کلیف کاترین را برای همیشه از دست می‌دهد تبدیل به شخصیتی شیطانی می‌شود و حاضر است هر کسی را، که سر راه او و عشق زندگی‌اش قرار گرفته بود، از بین ببرد. روح کاترین نیز پس از مرگ هیت‌کلیف را آزار می‌دهد.

- جین و آقای روچستر در «جین ایر» نوشته شارلوت برونته
«جین ایر» اثر عاشقانه معروفی است اما عشق آقای روچستر به جین را می‌توان به راحتی زیر سؤال برد. آقای روچستر داستانِ «جین ایر» بی‌ادب است و مانند کولی‌ها لباس می‌پوشد تا زنان را فریب دهد و همسر اولش را در اتاقک شیروانی زندانی می‌کند!

- رومئو و ژولیت در «رومئو و ژولیت» نوشته ویلیام شکسپیر
از نظر بسیاری از منتقدین این داستان اصلا عاشقانه نیست و نباید از نظر خوانندگان داستانی عاشقانه و جذاب تلقی شود. این دو شش روز پس از اینکه عاشق یکدیگر می‌شوند خود را از بین می‌برند. در نتیجه، داستان «رومئو و ژولیت» به نظر داستانی احمقانه است.

- پتروکیو و کاترینا در «رام کردن زن سرکش» نوشته ویلیام شکسپیر
پتروکیو با کاترینا ازدواج می‌کند و با قطع کردن آب و غذا بر روی همسرش قصد رام کردنش را دارد. پتروکیو از همسرش می‌خواهد با هر چیزی که او می‌خواهد و می‌گوید موافقت کند. البته در آخر چنین اتفاقی رخ می‌دهد و کاترینا رام می‌شود اما به نظر از عناصر زوجی خوشبخت برخوردار نیستند.

http://www.ibna.ir/images/docs/000257/n00257930-b.jpg

«دوشنبه»
گزیده جستار‌ها و رویدادهای ادبی در جهان مجازی
👇
@doshanbe

سلطان مصر تنها پرسوناژ ما در قاهره ماجرا نیست
گفت‌وگو با محمد قائد درباره‌ی کتاب «آدم ما در قاهره».

http://2shanbe.ir/ExternalPages/?id=61293

کتاب «آدم ما در قاهره» یادداشت‌‌های قاسم غنی، پزشک، ادیب، نماینده مجلس و دیپلمات و سفیر ایران در مصر است که با پیرایش، ویرایش و پیشگفتار محمد قائد در نشر کلاغ منتشر شده است.

قاسم غنی از سوی رضاشاه برای خواستگاری رسمی از فوزیه، خواهر پادشاه مصر و ازدواج او با ولیعهد ایران به قاهره رفت. ده سال بعد، محمدرضا شاه او را برای فیصله دادن به طلاقی پرگیر و دار، برای بار سوم به همان شهر فرستاد.

محمدرضا شاه سال 1326، قاسم غنی را از نمایندگی ایران در سازمان ملل در سانفرانسیسکو فراخواند و به جای محمود جم به سفارت ایران در قاهره فرستاد تا به دو یا شاید سه موضوع دشوار و دردناک و درهم‌تنیده و آبرو بر سامان دهد؛ طلاق فوزیه، گرفتن جواهرات سلطنتی از خانواده ملکه متواری و بازپس گرفتن شمشیر مرصع رضا شاه. اما علاوه بر یادداشت‌های قاسم غنی، پیشگفتار محمد قاعد بر این یادداشت‌ها و پانوشت‌های کتاب نیز از اهمیت ویژه‌ای در بررسی و تحلیل تاریخ معاصر برخوردار است.

با محمد قائد درباره این کتاب، گفت و گویی داشته‌ایم که در پی می‌آید. این گفت‌و گو به صورت غیر حضوری و مکتوب انجام شده است، به همین دلیل هم در جای جای پاسخ‌های قاعد، ویژگی‌های نثر شیرین و حاضرجواب و شوخش دیده می‌شود.

http://ibna.ir/images/docs/files/000257/nf00257907-2.jpg


«دوشنبه»
گزیده جستار‌ها و رویدادهای ادبی در جهان مجازی
👇
@doshanbe