🔻برای محیا واحدی، معلم عشق که اکنون در بند است...
🖌دروازه‌غار، نامش ترس‌آور است اما مردمانی رنج کشیده که خود را در درد و خماری فراموش کرده‌اند در شب‌های تاریک دروازه‌غار، در کوچه‌های غربت این شهر که هیچ کس صدای هیچ کس را نمی‌شنید تو شدی صدای ما. زمانی که این کوچه و پارک‌هایش لا‌به‌لای دود و خماری گم شده بود، پیدایمان کردی. به‌جای تیزی و مواد مخدر، توپ فوتبال به دستمان دادی. پارک‌هایی که روزی پر از مواد و موادفروش بود را زمین فوتبال کردی.
گفتی دخترها باید درس بخوانند، باید به‌جای زود ازدواج کردن، قلم و دفتر دستشان بگیرند.
افسوس که نجات‌بخشی مثل تو جایی که باید باشد نیست؛ اگر در این شهر ده تا خاله محیا وجود داشت الان به جای معتاد شدن نوجوان‌ها و کودکان، به‌جای دزدی و فلاکت،
همه درس می‌خواندند، مدرسه می‌رفتند، به زندگی‌ای که همیشه لعنت می‌فرستادند امیدوار می‌شدند و...
آرزو کردن را به ما یاد دادی؛ یاد دادی که چطور ببخشیم و همدیگر رو دوست داشته باشیم. دلهای‌مان را از نفرت خالی کردی آن زمان که از همه‌ی مردم شهر پر از خشم و نفرت بودیم.
مهر ورزیدن را به ما آموختی. آغوش گرمت که در دردناک‌ترین شب‌های زندگی‌مان پناه‌مان بود و دستانت که دستان سرد و یخ زده‌‌مان را گرم می‌کرد.
معلم عشق و حقیقت،
معلم روزهای درد و سختی،
بیا که پسرها و دخترهایت دلهایشان برای چشمان پر از محبتت و قلبی که همیشه از رنج کودکان درد می‌کشید تنگ شده است...
✍️نوشته یکی از فرزندان خانه ایرانی دروازه‌غار
https://t.ly/im9B
🏡@darvazehghar_ias
🖌دروازه‌غار، نامش ترس‌آور است اما مردمانی رنج کشیده که خود را در درد و خماری فراموش کرده‌اند در شب‌های تاریک دروازه‌غار، در کوچه‌های غربت این شهر که هیچ کس صدای هیچ کس را نمی‌شنید تو شدی صدای ما. زمانی که این کوچه و پارک‌هایش لا‌به‌لای دود و خماری گم شده بود، پیدایمان کردی. به‌جای تیزی و مواد مخدر، توپ فوتبال به دستمان دادی. پارک‌هایی که روزی پر از مواد و موادفروش بود را زمین فوتبال کردی.
گفتی دخترها باید درس بخوانند، باید به‌جای زود ازدواج کردن، قلم و دفتر دستشان بگیرند.
افسوس که نجات‌بخشی مثل تو جایی که باید باشد نیست؛ اگر در این شهر ده تا خاله محیا وجود داشت الان به جای معتاد شدن نوجوان‌ها و کودکان، به‌جای دزدی و فلاکت،
همه درس می‌خواندند، مدرسه می‌رفتند، به زندگی‌ای که همیشه لعنت می‌فرستادند امیدوار می‌شدند و...
آرزو کردن را به ما یاد دادی؛ یاد دادی که چطور ببخشیم و همدیگر رو دوست داشته باشیم. دلهای‌مان را از نفرت خالی کردی آن زمان که از همه‌ی مردم شهر پر از خشم و نفرت بودیم.
مهر ورزیدن را به ما آموختی. آغوش گرمت که در دردناک‌ترین شب‌های زندگی‌مان پناه‌مان بود و دستانت که دستان سرد و یخ زده‌‌مان را گرم می‌کرد.
معلم عشق و حقیقت،
معلم روزهای درد و سختی،
بیا که پسرها و دخترهایت دلهایشان برای چشمان پر از محبتت و قلبی که همیشه از رنج کودکان درد می‌کشید تنگ شده است...
✍️نوشته یکی از فرزندان خانه ایرانی دروازه‌غار
https://t.ly/im9B
🏡@darvazehghar_ias