Diary of Darkness

نمی‌دانم این ابتذال از کجا آغاز شد.
شاید از لحظه‌ای که دیگر هیچ تجربه‌ای طعم نخستین‌بودن نداشت.
از آن دم که صداها بی‌تمایز شدند و چهره‌ها چون نقاب‌هایی بی‌جان، بی‌آن‌که درنگی در نگاهشان یابم، از برابر گذشتند.

ابتذال، نه صرفِ تکرار است؛ نه.
ابتذال آن‌جاست که آدمی هنوز زنده است، اما هستی‌اش را همچون جنازه‌ای بی‌دفن، بر دوش می‌کشد.
نه شهامت خاک‌سپاری‌اش را دارد، نه توانِ زیستن با آن را.

مردمان، همچنان می‌گویند، می‌خندند، عاشق می‌شوند، می‌میرند.
اما هر لحظه‌شان، در نظرم، چون پرده‌ای‌ست از نمایشی که بارها و بارها دیده‌ام؛
و چه تلخ است که تماشاگر آن نباشم؛ بلکه بازیگری خاموش، بی‌کلام، بی‌مداخله، در میانه‌ی صحنه.

چنانم که گویی زنده‌به‌گور شده‌ام و هنوز نفس می‌کشم.
بوی سرد و خاموش خاک را حس می‌کنم؛
تپش قلب، سایش استخوان، و بدتر از آن، آگاهیِ بی‌امان‌شان.

بعضی دردها را نمی‌توان بازگو کرد، زیرا کلمات و زبانی برای آن ساخته نشده.
زبان، ساخته‌ی کسانی‌ست که هنوز به امکانِ درک متقابل ایمان دارند.
اما من، تنها احساس می‌کنم؛ بی‌شرح، بی‌تحلیل، بی‌امید.
حضور خاموشی‌ام، در خویش پیچیده، گاه زیر لب می‌پرسد:
«مبادا این رنج، زاییده‌ی خودشیفتگیِ پنهانی باشد؟»

اما نه. این، چیزی دیگر است.
از آن جنس تجربه‌ها که اگر کسی دیگر نیز در کام‌شان فرو رفته باشد، بی‌شک تا مرز جنون پیش رفته است.
و همین، تو را در آن لحظه، در عمق‌ترین شکل تنهایی رها می‌سازد.

فاجعه در آن است که این نوع درد، فاقد واژه و ناظر است.
همچون بوی خون در اتاقی سپید، که تنها کسی که در آن زیسته، آن را درمی‌یابد.
و اگر هیچ‌کس نباشد..این تجربه بدل می‌شود به شکنجه‌ای بی‌نام، در سکوت، در تاریکی، در دل خود.

👤 Anton Chekhov

📚 A Boring Story

@Dairy_of_Darkness

اکثریت آدمیان همچون بازتابی کم‌نور از حقیقتی گنگ‌اند، بی‌مایه و تهی، که زندگی را نه چونان فرصتی برای شناخت، بلکه به‌مثابه میدانگاهی برای لذت‌های بی‌ارزش و بازی‌های پوچ می‌پندارند. اندیشه‌ی والا، اگر در کسی پدیدار شود، او را به کناره‌گیری از این جماعت وامی‌دارد، زیرا در ازدحام، جز پژواکی از ابتذال و تکرار آنچه بی‌ارزش است، چیزی نخواهد یافت.

انسان سطحی، چون از درک عمق ناتوان است، در ظاهر غرق می‌شود و در پی جلب پذیرش دیگران، خود را به انواع نمایش‌های مضحک و تصنعی گرفتار می‌کند، بی‌آنکه بداند آنچه در این داد و ستد از کف می‌دهد، گرانبهاترین دارایی اوست: زمان. و زمان، نه بازمی‌گردد و نه تکرار می‌شود.

کسی که جوهر فهم در او شعله‌ور است، به زودی درمی‌یابد که معاشرت‌های بی‌حاصل چیزی جز اتلاف نیروهای ذهنی نیست. او که می‌خواهد حقیقت را بشناسد، از حضور در محافلی که سرشار از سخنان میان‌تهی و باورهای دست‌دوم است، بیزار خواهد شد. این، نه از تکبر، بلکه از آگاهی است، چرا که او ارزش لحظه‌های خود را می‌داند و حاضر نیست آن را در تجارتی زیان‌بار با مردمانی که اندیشه را قربانی نمایش می‌کنند، واگذارد.

اما توده‌ی مردم، که خود را از این درک محروم ساخته‌اند، گمان می‌کنند که دوری‌گزینی ناشی از تلخی است، حال آنکه این، انتخابی است آگاهانه برای پاسداشت اندیشه. آنان که در فرار از سکوت، خود را به هیاهوی جمع می‌سپارند، نه از عشق به دیگران، بلکه از ترسِ خلوتی که آنان را با تهی‌دستی فکری‌شان روبه‌رو می‌کند. تنهایی، برای ذهنِ پوچ، همچون آیینه‌ای است که حقیقت را عیان می‌سازد، و از همین رو، انسان‌های سطحی آن را دشمن خود می‌پندارند.

چه اندک‌اند آنان که لایق معاشرت‌اند! بیشتر مردمان، نه به قصد تبادل خرد، که برای تخلیه‌ی ملال خویش گرد هم می‌آیند. آنان به سخن گفتن بیشتر از فهمیدن علاقه دارند، و به تصدیقِ بی‌پایه بیش از تأمل و تعمق. چنین است که هر کس، به فراخور فهم و طبیعت خود، شیفته‌ی آن چیزی است که از جنس خویش است: ابله، مهملات را می‌پسندد، عامی، عامیانه‌ها را، و اندیشمند، جز در خلوت خویش، جایگاهی نمی‌یابد.


👤 Arthur Schopenhauer

📚 The Wisdom of Life

@Dairy_of_Darkness

سال نو از راه رسیده. یا شاید من دیگر توان تمییز دادن روزها و شب‌ها را ندارم. هیاهو گریزناپذیر، ازدحام مردمانی که خود را به اوهام تازه‌ای سرگرم کرده‌اند، جشن می‌گیرند، امید می‌فروشند، اما من؟ من تنها شبحی سرگردانم که نه می‌خواهد دیده شود، نه لمس شود. سال دیگری از رنج آغاز شد. و دیگر هیچ توهمی برای تسلی‌ام باقی نمانده است. نه نقطه‌ی عطفی در پیش است، نه تغییری، نه آینده‌ای که بشود به آن چنگ زد. نه ماه آینده بهتر خواهد شد، نه سال آینده، نه زندگی بعدی. هیچ فردایی نیست که در انتظارش بمانم. فقط باید به اطراف نگاه کرد و پذیرفت: این است، همین، نه بیشتر. چرخه‌ای از رنج و یأس که بیهوده تکرار می‌شود، یک بازی عبث که راه گریزی ندارد. هیچ مناسبت، هیچ سالگرد، هیچ دوستی، هیچ معشوقه‌ای نمی‌تواند در این خلأ سیاه حسی در من بیدار کند. مردگان می‌توانند از خاک برخیزند و در برابرم بایستند، اما تنها اندیشه‌ای که در من جان خواهد گرفت، نه اشک، نه فریاد، بلکه اشتیاقی آرام برای خوابیدن در جای آنان خواهد بود. و پیش از آنکه جوانی‌ام به پیری بدل شود، پیش از آنکه زمان، این شکنجه‌گر خاموش، مرا در چنگال‌های بی‌رحمش فرسوده کند، در آغوش تاریکی آرام خواهم گرفت. برای امثال من، زنده بودن چیزی جز شکنجه‌ای کند و زجرآور نیست، محکوم به مدارا با آشفتگی بی‌مرز خویش، تا روزی که دیگر نیازی به مدارا نباشد

The new year has arrived. Or perhaps I have lost the ability to distinguish days from nights. The inescapable clamor, the crowds intoxicated by yet another illusion, celebrating, selling hope. but me ? I am nothing more than a wandering specter, neither wanting to be seen nor touched. Another year of suffering begins. And there are no illusions left to console me, no turning points ahead, no changes, no future worth grasping. Next month will not be better, nor will next year, nor will the next life. There is no time left to wait for. You only need to look around and accept: this is it. This is all there is. A cycle of suffering and despair, endlessly repeating, an absurd play with no escape. No celebration, no anniversary, no friend, no lover can awaken even the faintest feeling in me within this black void. The dead could rise from the earth and stand before me, and yet the only thought that would cross my mind is not grief, not longing, but the quiet desire to rest in their place. And before my youth withers into old age, before time this silent torturer wears me down in its merciless grasp, I will surrender to the embrace of darkness. For those like me, existence is nothing but a slow and excruciating torment, condemned to endure the weight of chaos, until the day there is nothing left to endure.

👤 Alejandra Pizarnik

📚 Letters to León Ostrov

@Dairy_of_Darkness

When I write this, I know, I have no one left. Even the man whose flesh and blood I share, my father, is fading away in a hospital bed, rotting while I stand powerless. And the craziest part? I didn’t come all this way for him. I didn’t come to stand before my mother’s tombstone.

I came for you.

One more time, I wanted to be in your arms, to hear you whisper that everything will be okay, the way you did a thousand times before. I remember you at my mother’s funeral how if you hadn’t been there, I might have done something that would’ve erased this version of me, the one writing to you now. But you were there. You always were.

That’s what breaks me. You were always there until you weren’t. After two years, I saw you again, and my heart shattered. I’ve never seen you like this, never seen you so lost. I didn’t even recognize you. It feels like I’m losing two men. one to cancer, and one to something I can’t even name. And I’d rather die than stand by, useless, unable to save you. I’d give anything, anything to pull you back from whatever abyss you’re sinking into.

But you won’t let me. You won’t even look at me the same way. You speak to me like I’m a stranger, like I’m someone who once meant something but is now just another ghost passing by.

You know me. You know how madly, desperately I love you. That’s never changed, not for a second. And all I ask. just one chance. Let me stand behind you, even now, even when I am breaking under the weight of my father’s death. Because you are the most important thing I have left. You are my only family.

Don’t turn away from me.

I know I can’t save you, nor bring you back to something you no longer see, but let me stay, let me break with you, if that’s all that’s left.

«ای فریب‌خورده‌ی خویش، که گمان برده‌ای تقدیر، عشق، و قدرت را تنها برای تو نگاشته‌اند! چه وهم شیرینی است این ایمان به یگانگی، این پندار خام که ذهنِ تو را از دیگران متمایز می‌سازد، که هستی را تنها در آینه‌ی خویش می‌بینی. امّا مرگ، آن داور خاموش، تو را نخواهد پرسید که چه داشتی، که چه می‌خواستی، که چه می‌اندیشیدی.»

«آه، این دل‌بستگیِ کودکانه به جاودانگی! چه تلاشی مذبوحانه است این انکارِ نیستی، این تمنای عبثِ رستاخیز، این امید واهی به حیاتی فراتر از خاک! تو نیز همچون دیگران، از وهم به وهم گذر خواهی کرد، بی آنکه حقیقت را دریابی. در پایان، نه خرد تو را از فراموشی خواهد رهانید، نه آرزوهایت. تو چیزی جز سایه‌ای گذرا نیستی.. و مرگ، صبورانه در انتظارت نشسته است.»

"Ô toi, trompé par ta propre illusion, qui crois que le destin, l'amour, et la puissance t'ont été réservés ! Quelle douce illusion que cette foi en ta singularité, cette pensée naïve qui te distingue des autres, qui te fait voir l'existence à travers le miroir de ton propre être. Mais la mort, ce juge silencieux, ne te demandera pas ce que tu possédais, ce que tu voulais, ce que tu pensais."

"Ah, cette attache enfantine à l'immortalité ! Quelle lutte vaine contre l'inexorable, quel désir futile de résurrection, quelle espérance illusoire d'une vie au-delà de la terre ! Toi aussi, comme tant d'autres, tu passeras de l'illusion à l'illusion, sans jamais comprendre la vérité. En fin de compte, ni ta sagesse ne t'épargnera de l'oubli, ni tes désirs. Tu n'es qu'une ombre éphémère..et la mort, patiemment, attendra ton dernier souffle."

👤 Théophile Gautier

📚 La Comédie de la Mort

@Dairy_of_Darkness

سال رو به پایان است و با آن، یک‌ بار دیگر، توهم نوسازی رنگ می‌بازد. ما خود را در حال شمردن روزهای باقی‌مانده می‌یابیم، گویی که با عبور از این مرز خودساخته، چیزی واقعاً تغییر خواهد کرد. اما این گذر چه برای ما به ارمغان می‌آورد، جز تکرار همان خستگی‌ها، همان حسرت‌ها، و همان رؤیاهای ناتمام؟
در این روزهای آخر، اندوهی غریب موج می‌زند، انتظاری که معلوم نیست به چه معطوف است. دوست داریم باور کنیم که هنوز زمانی در اختیار داریم، که شاید بتوانیم آنچه را که از دست داده‌ایم، باز پس گیریم؛ اما هم‌زمان سنگینی آنچه که دوباره از کف خواهد رفت، بر شانه‌هایمان حس می‌شود.
شاید این، خستگی واقعی باشد: نه خستگی تن، بلکه فرسودگی روح که سال‌ها را در گذر می‌بیند، بی‌آنکه بتواند چیزی را واقعاً از آنِ خود کند. ما پیش می‌رویم، اما همچنان در جای خود ایستاده‌ایم، اسیر چرخه‌ای که بی‌پایان می‌چرخد.


و حالا، یگانه همراه روزهای سودا‌زده‌ی من، سالی دیگر نیز پایان خود را خواهد دید. اما این تنها پایان یک سال نیست؛ این افزوده‌شدن بر نیستیِ ماست، سایه‌ای که بلندتر می‌شود، سکوتی که عمیق‌تر فرو می‌رود. و در این میان، همه خرسندند، جشن می‌گیرند، گویی چیزی به دست آورده‌اند، حال آنکه تنها چیزی که در دست دارند، اندکی زمان است که در میان انگشتانشان نشت می‌کند. شاید تنها پاسخ ما به این گریز بی‌وقفه، حضور چیزی باشد که در عمیق‌ترین لایه‌های ذهن و جان نفوذ می‌کند، چیزی که به اندازه‌ی دوری‌مان از خویش، به ما نزدیک است؛ تسلایی برای رنج‌هایمان و در عین حال، خنجری که گاه خود مسبب درد می‌شود. چرا که زخم‌ها، هرچند بسوزانند، دست‌کم گواهی بر زیستن‌اند؛ و بی‌حسی، آن خلأ سهمگینی است که از هر دردی سهمگین‌تر است. چه بسا زخم آشنا، بهتر از آن باشد که هیچ زخمی بر تن و روح نباشد، که هیچ چیزی فرو نرود و هیچ چیزی طنین نیندازد؛ چرا که تنها آنچه که می‌سوزاند، می‌تواند گواهی بر بودنمان باشد."



L’année touche à sa fin et, avec elle, une fois de plus, l’illusion du renouveau s’efface. Nous nous surprenons à compter les jours restants, comme si, en franchissant cette limite artificielle, quelque chose pouvait réellement changer. Mais que nous apporte ce passage, sinon la répétition des mêmes fatigues, des mêmes regrets et des mêmes rêves inachevés ?
Dans ces derniers jours, une mélancolie étrange flotte, une attente dont on ignore l’objet. Nous aimons croire que le temps nous appartient encore, que nous pourrons peut-être récupérer ce qui nous a échappé ; mais en même temps, nous sentons déjà le poids de ce qui nous échappera à nouveau peser sur nos épaules.
Peut-être est-ce cela, la véritable fatigue : non pas celle du corps, mais celle de l’âme, qui voit défiler les années sans jamais pouvoir en saisir une seule. Nous avançons, et pourtant nous restons immobiles, prisonniers d’une roue qui tourne sans fin.

Et maintenant, mon unique compagnon des jours mélancoliques, une autre année s’achèvera. Mais ce n’est pas seulement une année qui prend fin ; c’est un ajout à notre néant, une ombre qui s’allonge, un silence qui s’approfondit. Et au milieu de tout cela, tous sont joyeux, célèbrent, comme s’ils avaient gagné quelque chose, alors que la seule chose qu’ils possèdent, c’est un peu de temps qui s’échappe entre leurs doigts.
Peut-être que la seule réponse à cette fuite incessante est la présence de quelque chose qui s’infiltre dans les strates les plus profondes de l’esprit et de l’âme, quelque chose qui, à la mesure de notre éloignement de nous-mêmes, nous est pourtant proche ; un baume pour nos souffrances et, en même temps, une lame qui parfois en est la cause. Car les blessures, aussi brûlantes soient-elles, sont au moins la preuve d’une existence ; et l’engourdissement, ce vide abyssal, est un supplice plus terrible que toute douleur. Une blessure familière vaut peut-être mieux que l’absence totale de plaie, que l’absence de toute chose qui pénètre et résonne en nous. Car seules les choses qui brûlent attestent que nous sommes encore là.

👤 George Sand

📃 Letters to Gustave Flaubert

@Dairy_of_Darkness