#کتاب-چگونه-با-کودکم-رفتار-کنم؟
اثر استفن گاربر (قسمت ۵۸)
⚜⚜⚜
کودکانی که دچار کابوس هستند
کابوسها برخلاف وحشت های شبانه میتوانند هم برای کودکان و هم برای والدین آنها بسیار وحشت زا باشند و اغلب ناشی از احساس ناامنی، اضطراب، ترس یا نگرانی هستند. این حالات واکنشهای شایع و طبیعی ،ترس هستند که معمولاً در حدود سه سالگی آغاز میشوند و اوج آنها بین چهار تا شش سالگی است. دختران تا حدی دیرتر از پسران به آن دچار می شوند.
کودک ممکن است عرق کند، جیغ بکشد و نفس نفس بزند؛ در چنین حالتی میتوان سریعاً او را از خواب بیدار کرد و معمولاً دست کم تا حدی خوابی که دیده است را به یاد خواهد آورد. کابوس ها میتوانند در اثر بیماری یا درد هیجان بیش از حد، ترس، اضطراب برنامه های خشن تلویزیون و یا کم توجهی والدین نسبت به کودک ایجاد شود.
با اینکه معمولاً کودک نمی تواند دقیقاً بگوید چه چیزی او را آزار می دهد، شما می توانید از روی رفتار او و گفتگو با او، سرنخ هایی به دست آورید. علت هر چه باشد، این امر صحت دارد که کودکان مضطرب نگران و یا کودکانی که احساس ناامنی میکنند، بیشتر کابوس می بینند.
❇️ کودک را آرام کنید و به او اطمینان خاطر بدهید. معمولاً بیشترین کاری که والدین میتوانند برای کودکانی که دچار کابوس میشوند انجام دهند، این است که او را بیدار و آرام کنند و به او اطمینان خاطر بدهند که همه چیز امن و امان است». کودک را در آغوش بگیرید و نوازش کنید ولی زیاد در مورد کابوس حرف نزنید و مسأله را بزرگ نکنید؛ زیرا ممکن است یاد بگیرد با استفاده از این روش جلب توجه کند. همچنین مهم نیست که در این هنگام درباره موضوع کابوس صحبت کنید.
❇️ از هیجان بیش از حد جلوگیری کنید. تمام کودکان باید قبل از خواب آرام بگیرند و بنابراین خوب است که قبل از خواب به کودکان اجازه تماشای برنامه های تحریک آمیز یا ترسناک تلویزیونی را ندهیم، برای آنها داستانهای ترسناک تعریف نکنیم و یا اینکه به آنها اجازه فعالیت بدنی زیاد را ندهیم. با این که تحقیقات، ارتباط بین تلویزیون و کابوسهای شبانه را ثابت نکرده است، اما تجربه بسیاری از والدینی که ما می شناسیم نشان می دهد که محدود کردن تماشای برنامه های تلویزیون در این مورد مؤثر واقع می شود.
⚜⚜⚜⚜
@childeducation
اثر استفن گاربر (قسمت ۵۸)
⚜⚜⚜
کودکانی که دچار کابوس هستند
کابوسها برخلاف وحشت های شبانه میتوانند هم برای کودکان و هم برای والدین آنها بسیار وحشت زا باشند و اغلب ناشی از احساس ناامنی، اضطراب، ترس یا نگرانی هستند. این حالات واکنشهای شایع و طبیعی ،ترس هستند که معمولاً در حدود سه سالگی آغاز میشوند و اوج آنها بین چهار تا شش سالگی است. دختران تا حدی دیرتر از پسران به آن دچار می شوند.
کودک ممکن است عرق کند، جیغ بکشد و نفس نفس بزند؛ در چنین حالتی میتوان سریعاً او را از خواب بیدار کرد و معمولاً دست کم تا حدی خوابی که دیده است را به یاد خواهد آورد. کابوس ها میتوانند در اثر بیماری یا درد هیجان بیش از حد، ترس، اضطراب برنامه های خشن تلویزیون و یا کم توجهی والدین نسبت به کودک ایجاد شود.
با اینکه معمولاً کودک نمی تواند دقیقاً بگوید چه چیزی او را آزار می دهد، شما می توانید از روی رفتار او و گفتگو با او، سرنخ هایی به دست آورید. علت هر چه باشد، این امر صحت دارد که کودکان مضطرب نگران و یا کودکانی که احساس ناامنی میکنند، بیشتر کابوس می بینند.
❇️ کودک را آرام کنید و به او اطمینان خاطر بدهید. معمولاً بیشترین کاری که والدین میتوانند برای کودکانی که دچار کابوس میشوند انجام دهند، این است که او را بیدار و آرام کنند و به او اطمینان خاطر بدهند که همه چیز امن و امان است». کودک را در آغوش بگیرید و نوازش کنید ولی زیاد در مورد کابوس حرف نزنید و مسأله را بزرگ نکنید؛ زیرا ممکن است یاد بگیرد با استفاده از این روش جلب توجه کند. همچنین مهم نیست که در این هنگام درباره موضوع کابوس صحبت کنید.
❇️ از هیجان بیش از حد جلوگیری کنید. تمام کودکان باید قبل از خواب آرام بگیرند و بنابراین خوب است که قبل از خواب به کودکان اجازه تماشای برنامه های تحریک آمیز یا ترسناک تلویزیونی را ندهیم، برای آنها داستانهای ترسناک تعریف نکنیم و یا اینکه به آنها اجازه فعالیت بدنی زیاد را ندهیم. با این که تحقیقات، ارتباط بین تلویزیون و کابوسهای شبانه را ثابت نکرده است، اما تجربه بسیاری از والدینی که ما می شناسیم نشان می دهد که محدود کردن تماشای برنامه های تلویزیون در این مورد مؤثر واقع می شود.
⚜⚜⚜⚜
@childeducation